Bir yere kadar hepimiz aç susuz kalabiliriz ama hangimiz mutlu olmadan yaþayabiliriz ki. Kimse bizden birer melek olmamamýzý beklemiyor ama þeytan da olmamýzý beklemiyor deðil mi? Neden kendimizden baþka insanlarý mutlu etmiyoruz. Biz sadece ""ben" "mutlu olursam, mutlu ederim." diye düþünüyoruz. Bu mantýkla eðitiliyoruz birçok aileye göre ve bu mantýkla gelecek nesli eðitiyoruz. Hiç bir çocuða baktýðýnýzda davranýþlarýna dikkat ettiniz mi? Sevgiyi paylaþmýyorlar. Kardeþleri dahi olsa bizin sevdiðimiz kiþi hemen bir iki patlatýyorlar. Neden peki? Aslýnda cevap basit, kýskanýyorlar. Ama ne olursa olsun bunu anlatamýyorlar bizi çok sevdiði için deðil sevgiyi paylaþmanýn ne demek olduðunu bilmedikleri için paylaþtýðýmýzda çoðaldýðýný bilmedikleri için birimiz mutlu olursak etrafýmýzý mutlu ettiðimizi göremedikleri için. Ama mutsuz olursak da bir o kadar da etrafýmýz cehenneme çevirmiyor muyuz? Bir kýzalým bir sinirlenelim istediðimiz bir olmasýnda etrafýmýzý nasýl üzüyoruz. O zamana kadar içimizde biriktirdiklerimizi nasýl dýþarý çýkartýyoruz ve ya da nasýl kusuyoruz içimizdeki nefreti... Biz öyle olunca çocuklarýmýzda bizden örnek  alýyor. Peki biz neden kendimizden baþka insanlarý da sevemiyoruz baþkalarýna neden deðer veremiyoruz. Ya da neden denemiyoruz. Hadi deneyelim bakalým neler olacak. :)