CAHÝT UÇAR DA SAMÝ UÇAMAZ MI?

Aynýyla  vaki  bir  aný  daha.
***********************************************


Günlerden pazardý ve öðle namazý vakti hayli yaklaþmýþtý...Evden çýkýp yavaþ yavaþ caminin yolunu tuttum. Akmeþeliler genel olarak ezan okunmadan önce camiye pek gelmezler, ezan okunduktan sonra da üç-beþ yaþlý ile bizim okuldan bir-iki kiþi gelirdi camiye. Caminin küçücük bahçesinde imamýmýz Aydýn Hoca ezan okumak için vaktin gelmesini bekliyordu. Beni görünce ’ Selamünaleyküm hocam, ezan vakti geldi sen okur musun ezaný ’ dedi. Bayýlýrdým müezzinlik yapmaya ve ara sýra Aydýn Hoca’ya müezzinlik yapardým. ’ Olur ’ dedim.

Tam ezaný okuyacaðým, Hacý Hasan Amca geldi. ’ Hocam ezaný okuyayým mý?’ diye sordu Aydýn Hocaya. Aydýn Hoca: ’ Hacý amca elektrikler kesik o bakýmdan ezaný Sami Bey okuyacak onun sesi daha iyi duyulur’ dedi. Sanýrým Hacý amca bozuldu buna.’’ Öyle aþaðýdan baðýrmakla olmaz madem elektrikler yok minareye çýkýp orada okusun ’’ dedi. Aydýn Hoca belki ’’ Sami Bey’in ayaðý sakat, o minareye çýkamaz’’ filan diyecekti ama ben atýldým hemen. ’’ Çýkarým tabii ne olacak üç- beþ basamak merdivenden mi korkacaðým’ ’ diyerekten minareye yöneldim...Meðer üç beþ basamak deðilmiþ bizim minare.

Mübarek minare deðil Everest tepesi sanki. Çýk çýk bitmiyor. Sonunda þerefenin kapýsýndan sýzan ýþýk göründü ama bu arada benim dizler titremeye baþlamýþ, ciðerlerim kalaycý körüðü gibi sesler verir olmuþtu. Terden sýrýlsýklam ve dilim bir karýþ dýþarý fýrlamýþ vaziyette þerefeye vasýl oldum. Ýlle velakin ezaný okumak ne mümkün...Bu arada okulun bahçesinde gezinen bizim öðrenciler minareye tünemiþ vaziyetteki beni görmüþler el sallýyorlar. Ben de onlara el sallayarak bir iki dakika soluklandýktan sonra zor þer ezaný okudum...Okudum ya iþin bir de iniþ safhasý var. Ýniþ benim için daha da zor. Aðýr aksak baþladým Himalayalarýn zirvesinden aþaðýya doðru inmeye. Ýndim sonunda ama çýkýþtaki halimden daha elim ve vahim vaziyetteyim. Dizlerim ’’ Artýk yeter’’ dediler ve tam Cami kapýsýnda namaz öncesi secdesini yaptým. Ayak bileðimde hafiften bir sancý olduysa da aldýrmadým. Daldým camiye.

Aydýn Hoca benden ümidi kesmiþ olmalý ki Kur’an-ý Kerimin en uzun suresi olan Bakara’yý okuyor... O da biliyor benim yarým saatten önce o minareden inemeyeceðimi. Beni görünce adamcaðýzýn gözleri parladý ve içinden mutlak surette ’’ Allahým þükürler olsun sana sað salim dönebildi kutsal yolculuktan’’ diye geçirdi. Ya da o anki ruh halimle bana öyle geldi. 

Ayak bileðimin hafiften zonklamasýyla karýþýk namazýmýzý eda ettik. Dualarýmýzý eyledik...’Allah kabul etsin’lerle, bir sonraki namazda buluþmak üzere camiden ayrýldýk...

Sýra günün ikinci aktivitesine gelmiþti : O da Arap Enver’in kýraathanesinde okey oynamak...Daldým kýraathanden içeri. Selahattin Bey, Münür Bey ve Ramazan Bey adlý kurtlar boyunlarýný bükmüþ öylece aralarýna düþecek masum kuzuyu bekliyorlar. Beni görünce hepsinin birden gözleri parladý. Kelepir bulmuþ Yahudi gibi sýrýttýlar. Çünkü oyunda en kolay lokma bendim. Sýk sýk kasaya uðradýðým için Arap Enver de çok severdi beni. Peþin peþin restimi çektim: ’ Bakýn beyler, öyle kola filan içmek yok. Çayýnýzý- oraletinizi için tamam. ’ ... Çaresiz ’ Tamam ’ dediler. Baþladýk oyuna. Ýkindi vaktine kadar bir hayli oynadýk. Sonuç malum. Arap Enver’i ziyaret eden yine ben olacaktým. 

Ýkindi vakti ’ bu günlük yeter , Aydýn Hoca çaðýrmadan ben gideyim ’ dedim ve ayaða kalkmak için doðruldum ama kalkmak ne mümkün. Taaa beynimin içinde bir acýyla olduðum yerde çöktüm kaldým. Benim ayak, karbonatý fazla kaçmýþ kek gibi kabarmýþtý. Üzerine basmanýn mümkünatý yok...’’ Aha hapý yuttuk ’’ dedim. Durumu arkadaþlara anlattým ve beni eve götürmelerini istedim. Münür Bey ’ ’ Ne evi yahu seni doktora götürelim’’ dedi . Ölüm döþeðinde olmadýkça doktora giden bir tip olmadýðým için þiddetle itiraz ettiysem de arkadaþlar adeta ite kaka beni köyün minibüsüne bindirdiler. Münir Beyle birlikte Ýzmit yollarýna düþtük.

Ýzmit Devlet hastanesinde bizim ortaokul son sýnýf öðrencilerinden bir iki yaþ büyük görünen genç bir bayan doktor röntgen, tahlil filan derken ’ Ayaðýnýzý burkmuþsunuz. Ýki gün istirahat edin bir þey kalmaz ’ diyerek iki günlük bir rapor ve bir de aðrý kesici verip yolladý bizi. Tekrar Akmeþe yollarýna koyulduk.

Akmeþe’ye geldiðimizde ayaðým artýk iyice þiþmiþti. Minibüsten indiðimizde yürümem kesinlikle mümkün deðildi...Akmeþeye vardýðýmýzda bir de baktým ki meydanda bir sürü kalabalýk sanki hac kafilesi bekliyor gibi bizi bekliyor. Beni adým atamaz halde görünce Münür Bey okulumuzun jeepini getirtti. Nuh tufanýndan kalan son kalýntý olan jeepe bindim ve yirmi adým ötedeki evime geldim. Köyün saðlýk memuru Ýbrahim Bey beni sýrtýna aldý ve kapýyý çaldý. Kapýyý eþim açmýþtý. Baþka kadýnlar olsa bu manzara karþýsýnda elleri ayaklarýna dolanýr üzüntüden ne yapacaklarýný þaþýrýrlardý fakat benim haným gayet soðukkanlý bir þekilde ’ Yine ayaðýný kýrdýn deðil mi’ dedi. Alýþmýþtý sýk sýk ayaðýmý kýrmama...

O geceyi inleme, zonklama, acý , sancý aklýnýza gelecek her türlü elem ve kederle geçirdikten sonra sabahleyin biraz kesildi aðrý sýzý... Öðleden sonra ise ev bayan ziyaretçi akýnýna uðradý. Haydaaa....Kaç senedir bu köydeyim bir kez olsun kapýmý çalmamýþ olan bir sürü haným bizim evde... Ulan bayram deðil, seyran deðil alt tarafý düþtük, biraz ayaðýmýz incindi. Bu ne ilgi böyle? Hani göðsüm de kabarmýyor deðil ama yine de bir gariplik var.  Gariplik var çünkü bayanlar hanýma bir geçmiþ olsun deyip gitmiyorlar ille beni görmek istiyorlar ve yattýðým odaya geliyorlar. Daha da garibi... Odama gelen hanýmlar aðlýyor, göz yaþlarý içinde ellerime sarýlýyor, Ben yapmayýn etmeyin, ne yapýyorsunuz, beni utandýrýyorsunuz’ desem de aldýrmýyorlar...Elimi öpme yarýþýndalar adeta. ’Yahu alt tarafý ayaðýmý incittim o kadar büyütmeyin ’ diyorum. Kendi aralarýnda fýsýldaþýyorlar ’ Ne kadar da tevazu sahibi ’ diye. Hay Allah kafayý oynatacaðým. Kadýnlar toptan delirdi mi ne? Eþim de bir anlam veremiyor bu duruma...Taa ki Camcý Yaþar’ýn hanýmý gelinceye kadar.

Camcý Yaþar ve hanýmý o köyden deðildi. Rize’liydiler...Kendi kendime ’’ Pes yani, Camcý Yaþar’ýn hanýmý da duyduysa bizim ayak burkma olayýný, bu olay sanýrým Ýzmit’e kadar ulaþtý’’ diye düþünüyorum. Camcý Yaþar’ýn hanýmý benim hanýma : ’ Sami Hoca Efendi evde mi ’ diye soruyor. Haným ’’ Efendi adamdýr kocam ama ona ilk kez birisinin Sami Efendi dediðini duyuyorum Hayýrdýr ’’ diyor... Kadýncaðýz ’ Ýzin verirse o mübareðin ellerini öpüp hayýr duasýný almaya geldim.’’ deyince haným iyice þaþýrýyor. ’’Yahu tamam iyi adamdýr, hoþ adamdýr ama mübareði de nereden çýkarýyorsun... Yani neredeyse evliya diyeceksin’’ diyor. Kadýn da ’’ Evliya tabi ’’ cevabýný verince haným neredeyse küçük dilini yutacak oluyor hayretten..

Benim evliyalýk çok uzun sürmedi. Önce iþin aslýný astarýný öðrendim. 

Ýþin aslý þuymuþ: Benim Münür Bey ile birlikte hastaneye gittiðimi gören bazý öðrencilerim, kahvede kalan diðer öðretmen arkadaþlara yani Selahattin Bey ile Ramazan Bey’e soruyorlar ’ Sami Öðretmenimize ne oldu ’ diye...Onlar da ’ Minareye ezan okumaya çýkmýþ, minareden indikten sonra da yorgunluktan dizleri çözülmüþ ve düþmüþ ayaðýný incitmiþ’ diye olayý anlatýyorlar. Lakin öðrencilere bu þekilde anlatýlan olay, öðrencilerin aðzýnda þekil deðiþtiriyor. ’’ Sami Hoca ezan okumak için minareye çýkmýþ, ezaný okuduktan sonra þerefeden aþaðý düþmüþ fakat hiç bir þey olmamýþ’’ þekline  dönüþüyor.

Kýsacasý benim Sami Öðretmen iken Mübarek Sami Hoca Efendi olmam minareden aþaðý düþtüðüm halde basit bir burkulmayla vartayý atlamamdan kaynaklanýyormuþ... Yüce Rabbim bir mucizesini her kes görsün, duysun iþitsin diye benimle tecelli ettirmiþmiþ. Ben ne kadar mübarek bir adammýþým ki minareden düþtüðüm halde bir yerim bile kýrýlmamýþmýþ.

Rapor sürem biter bitmez ilk iþim bir sabah töreninde öðrencilere benim minareden filan düþmediðimi anlatmak oldu. Madem ki bu maskaralýða onlar sebep olmuþlardý düzeltmek görevi de onlara ait olmalýydý. Nitekim de çok kýsa süre sonra öyle oldu. Tekrar Sami Öðretmenliðe döndüm ve bundan her zaman gurur duydum.

Ve ülkemizde bazý  evliyalarýn(!)  nasýl  evliyalýk  mertebesine  ulaþtýðýna da  bizzat  yaþayarak  þahit  oldum.  Gerçekten  de  evliya  uçmuyor,  müridler  uçuruyordu…

NOT: Resimde gördüðünüz cami o cami deðil. Ayný yerde eskiden Ermeni kilisesinden camiye çevrilmiþ ufak bir yapý vardý. Bahsettiðim Aydýn Hoca’nýn giriþimi ve öncülüðü ile o cami yýktýrýlarak yerine resimdeki cami yapýldý. Minare ise o minare. Yani benim uçtuðum .