Gaiplerden bir ulu ses gelir:
"Allah var, gam yok!" diye.
Tamam, derim kendi kendime.
Yaratana sýðýnýrým, þifa diye.
Saðýlýr dertlerim o vakit usul usul, hüzünlerim olur nur topu gibi.
Daðýlýr aklým, tekler kalbim!
Hiç mi inancýn yok derim kendi kendime, Rabbin 24 saat sana nazýr. Sen hazýr mýsýn peki sana hazýr olan Rabbine?
Ey hayatýný zehreyleyen!
Sanmaz mýsýn ki senin baþýnda dolaþan bu kara bulutlar dönecek maviye. Ve seni yaratan, umudu yaðdýracak insanlýðýn üzerine semadan dürrü güher diye. Sen zehri çýkýþ yolu zannedip kendini zayi eylerken dünya pazarýnda, sana panzehir olacak söz dizimi de dilimizde hazýr kýta duruyor olacak: Allah var, gam yok! diye.
Ey kendini kaybeden zatý muhterem!
Kendini samanlýkta mý kaybettin, iðne misin?
Akletmez misin ondan kopup geldik bu dünyaya, gurbetliðimiz bu yüzdendir, sefilliðimiz... Ney gibi sen de mi þikayet etmektesin? Hay'dan geldik Hu'ya gideriz ya! Diyarý gurbette sen herkesi mesut mu bilirsin, kim öz yurdundan ayrý düþmüþ de mutlu olmuþtur ondan sonra? 
Dönüþ onadýr illa ki!
Bu yüzden dertleri çakýl taþý eyleyip ömür suyunda sektirmemiz gerekir.
Ve bizi ihata eden dünyevi her þeyi daðýtýp atmamýz icap eder.
Dert o kadar çok ki amenna! Dertlerin üzerimizi kara bir bulut kütlesi gibi sardýðý anlarda, o kara bulutlarý daðýtan ve bizleri aydýnlýða taþýyan sözler gelip konar dudaðýmýzýn çiçekli bahçesindeki aðaçlarýn dallarýna. Dilimizde bir bülbül edasýyla çýkýverir, Allah var, gam yok! bercestesi. Gök durulanýr maviye döner. Kuþlar bahçeye çýkmýþ çocuk olur, þen þakrak bir havaya bürünür tabiat.
Ýnsan umutsuz yaþayamaz iþte.
Rabsiz olamaz.
Çekip alýrsanýz umudu insanlýðýn üzerinden geriye kocaman bir hiç kalýr.
Kula açýlan neden Rabbe açýlmaz?
Kula eðilen baþ niye rabbe eðilmez?
Yoksa siz kulu rab mi edindiniz?
Hakiki manada Rabbini bilen kul, baþkasýnýn elindeki ucuz mu ucuz pul da olmaz. Rabbini bilen elbet kendini de bilir. Kendini bilen illa ki Rabbini de tanýr.
Derdin topyekun üzerine geldiði, etrafýný bir heyula gibi saran olumsuzluklarýn tazyikinde boðulduðu ve gözlerindeki ferin bir deniz feneri gibi kýyýdan uzaklaþtýkça silikleþtiði bir anda insanoðlu, Rabbe döner yüzünü.
Bütün güzelliklerin toplamý olan Rabbe, en güzel olana...
Aydýnlýklarýn en aydýnlýðýna...
Ve bütün yýldýzlarý yere dökecek denli güçlü bir avazla: Allah var, gam yok! diye haykýrýr ehli dil! Yerde ve gökte her ne varsa yaratýlan, hepsi ama hepsi zikre durur o an ve tek aðýzdan, Allah var, diye sur'a üfler.
Varý var eden yoðu da var etmiþtir.
Çoðu var eden azý da var etmiþtir.
Var da onun yok da, çok da onun az da!
Þimdi kalkýp da azýn çoða galebe çalmasý akýl iþi midir? 
Damla okyanusa tesir eder mi?
Mum güneþe ýþýk verir mi?
Rabbini bil ki çoðun parçasý, okyanusun katresi, güneþin þeraresi olabilesin.
Gecenin karanlýðý, hastanýn hastalýðýna hastalýk katar. Düþüncelinin düþüncesine düþünce katar. Katar katar olup gelir cümle illet, Allah demekten gayri yoktur baþka bir kuvvet! 
Yer onun.
Gök onun.
Bellidir senin de sonun!
Ey et ve kemiðe az buçuk ruh katýlmýþ olan insan!
Her þeye kadirdir elbet rahman.
Allah var, gam yok! buna inan.