Zan altýnda tüm hükümler,

Zannýmca tekelindeyim aþk denen rüyanýn:

Bir yürekte saklý bir de el yazýmda

Naif bir týný zikredilen,

Gölgelerden uzak benliðin en derin acýsý

Yine kerameti kayýp bir imgede,

Satýlmýþ bir cümlede

Hele ki o kaygan zeminde

Ýfrata kaçmýþ aþklarýn kehaneti.

Bir dirlik bir de yok bildiklerim;

Suretimde her daim çökkün bir tebessüm

Kan(a)dýðýmsa yalan bir arya,

Arýndýðým artýk hangi yürekse

Yine Mevla’mýn sunumunda açtýðým o rahle:

Ýklimler biriktiriyorum sayfalarýn cüretine yenik mizacým,

Sarýp sarmaladýðým ölümlü hükümlerin de

Erdiði mertebe.

Sandýkça sandýða týktýðým ne çok delil;

Zannýmca yalan olsa da kulaðýma gelen

Ýnanmayý her dem maharet bildiðim.

Geçitlerde kaybolmak bu olsa gerek

Hatta yolun karþý pervazýnda çarpýþtýðým muteber

Bir gönül:

Açýk mý kapýnýz, demeye meyyal bir kâfir

Densiz yüreðin de mademki kalmadý mecali

Ölümüne sevip gömdüklerim,

Hüznü küredikçe,

Sarmalýnda teðet geçtiklerimin de hicabý

Ýle yüklüyüm.

Kerelerden geçtim geçeli,

Senli benli cümleleri unuttum unutalý

En saygýn lekesiyim merhum aþkýn,

En diri heceyim de iþin aslý,

Karalara bürünmüþ cahil benlik;

Beyazdan nasiplenmiþ olsa keþke dediðimse

Gün gibi aþikâr bir söylemde:

Yine su akar bulur yolunu kehanetinden arakladýðým

Bir name tadýndayým bu gece.

Sevdikçe dirileceðini umut ettiðim ölü doðmuþ çocuklarým

Her bir þiir yine kanatlarýmda kýrýk bir yürek sesi

Her dem vakti,

Her densiz kelamda ramak kalmýþken mutlu sona,

Ya, cebelleþtiðim münafýk ritmi

Hayat denen perdenin de tek yolcusu:

Ýhanet kadar sýradan,

Elem kadar dokunan usul usul,

Ahengini içtiðim bir þarký kadar da uysalým bu gece.

Satýlmýþ þiirlerin paslaþan aryalarýnda

Gönül rotamýn da girizgâhýnda ölmeliyim

En derin hüznü milat bilip

En sýð yürekten dahi kovulup

Rahmetin kapýsýna dayandýðým

Ýlahi Aþkýn dinginliðine bandým hüznü.