Zan koy, sus bil, ses et, saðdan sola say birer birer.

Tefekkürde bir çaðrý, radyoda çalmayan þarkýlardan derlediðim buketin iki yakasý bir araya gelmez iken emeklinin pazardaki ifratý.

Zýrnýk selam vermeyen düþ bekçileri. Kapýda nöbette, sihri yine saklý yürekte… kamberli düðün her þiir, her þehir bir de kafir gölgelere sor beni.

Anne… tahakküm zincirine son darbe.

Dost denen yegâne bedelde saklý tut sevgini de ökçeni de dindir aþaðýya, sev bile bile sevilmediðinin hatýrýna kapýp koyuver de yaþlarýný, tüm yaslarýný saklý tut can pazarýnda ölü seviciler, ihanete uðrayan eþler, babasýnýn nezdinde milyarlýk yüzüklerle anneye en ufak hediye yine özel yine özenti tine özerke yine evet, yine… zinhar yalan/mýþ sevgiler… deme sakýn, tut içinde nefesini boðulacaðýný bile bile yut büyük lokmayý yeter ki ses etme.

Kaçýncý koðuþ?

Kaçýncý terane?

Kaçýncý istihbarat?

Kaç kere ölür insan üstelik Süreya’nýn þiirlerinde o derin yakarýþ anneye ve kadýna.

Tanrý hatýrýna sus, tut dilini ama salýver gözyaþlarýný.

Hazin çok çok… hazan yerine geçmiyor artýk dört deli mevsim: her gün sen gibi ve her gün sensizlik, her gün düne gebeymiþçesine an’da saf tutan saat dilimi… böl, böl ve çarp üstelik sýfýrla çarp; çarp ki yutsun sýfýr kainatý.

Yuttum.

Yutuyorum.

Unuttum gitti.

S/aðýr gölgelerde kayýp mecalim.

Aðýr aksak adýmlarýnda yorgun eþrafýn.

Umudun dirildiði son hücrem, içine kapandýðým tek hücre.

Ölen hücrelerim, ölen yetilerim, ölen çocukluðum…

Ölümüne sevdalýyým hüzne demek mi kýrýk tekeri döngünün?

Sürç-ü lisan eylediðim her þiirden her þehre merhaba yine tutarken Ýstanbul’un güncesini sen düþlerle, bensiz hangi kelamsa andýðým ve arýndýðým bir þiir daha hele ki bir de Ýstanbul tadýndaysa vay halime…