Sorumsuzluðumun izlerini taþýyorum biraz da zaman ötesi bir düþ’e serdiðim cümlelerin kaynadýðý bir kazanda kepçe misali araklýyorum; onun bunun ardýnda býraktýðýna sahip çýkmak adýna içselleþtirdiðim hüznü ve özlemi baðdaþtýrýyorum.

Kendi merkezime bir yolculuk aslýnda: Bir arþý bir de aþký doya doya içtiðim.

Varlýktan ötesi ne yalan ne de sanrý sadece bir bedel tüm benzeme kaygýmý bertaraf etmekle bozmuþken aklýmý.

Acý bellediðimi seviyorum belki de ya da sevilmeyi arz edip sevgi sunuyorum öbek öbek.

Yanan ateþlerde çember çevirdiðim; susuz kuyularda küpümü doldurduðum; yansýz sevdalarda bilediðim aþkýn merkezine yolculuk.

Ben- merkezli cümlelerimi boykot ederken biliyorum ki; kendimi kendime uzak kýlmalýyým oysa öncesinde böyle miydi? Hem ne amaçla yazmaya baþlamýþtým da kendimi kendime sunma özrüme atýfta bulunacaktý bir sonraki lüksüm?

Nazire eden bayat cümleleri istifliyorum yakmak adýna: ha yakmýþým içimin esaretini ha geri dönüþüm kutusuna atmýþým tüm ihtimalleri de merkez edindiðim. Belki de kayýtsýzlýðýn zarfýnda tek taraflý bir mektubun önsözüyüm: bazen okuyup kime hitap ettiðimi unuttuðum bazense okunup kim tarafýndan yazýldýðýnýn unutulduðu ya da umursanmadýðý.

Tek yönlü hüznümle tek taraflý yüzüyle o taþ plaðýn dostlar meclisinde hicaz/hazan makamlý þarkýlar çalýyor ve yine o detone sesiyle kadýn yüzlü adamlar eþlik ediyor boþ sahnenin pervazýna iliþmiþken gecenin körü adlý mekanda suratsýz þarkýlar orkestrasý.

Densiz kaygýlarýný öðütürken evren; demli serzeniþlerin de görünmezden geldiði kayýp haklar cumhuriyeti.

Yorgun tayfasýyým hayatýn, deme hakkýmdan men edilmiþken; yoðun detay trafiðinde yönümü þaþýrmýþken… aðza alýnmayacak imgeler sýzýyor aklýn musluðundan… týp týp týp…

Ýçli þarkýlarýn bayat nakaratlarýnda uzak alabildiðine ve yeni þarkýlarýn güftesine talip iken…

Zinhar yalan, diyen adam yüzlü kadýnlar…

Seni seviyorum diye naralar atan býçkýn adamlar.

Ve haberlerin son duraðýnda üç beþ alt yazý: Þu þu þehirde … ve eþlik eden bip sesiyle esnemekten kendini son anda alan alý al moru mor spiker:

‘’Sayýsýný unuttuðumuz bir kadýn cinayeti ve ne yazýk ki…’’

Sunturlu bir küfür tam çýkacakken aðzýndan yayýn kesiliyor.

Ya aklýmýn merdivenlerinde sek sek oynayan o çocuk gelinler…

Sefil kadýnlarýn tahakküm altýnda olduðu gerçeði…

Beyanlar…

Bariz bir öfke toplumda.

Bayat sancýlarý yaþlý dünyanýn.

Genç kýz arayýþýnda sayýsýz erkek yine birbirine paslarken eski sevgililerini.

Pardon, adýnýz neydi?

Medeniyet.

Zanlý bir kelamda, yansýz bir selamda ve destursuz bir cümle iken týkýndýðýmýz o mezar baþýnda, geç bir Fatiha gönderirken geçkin ölüler þehrinde sübyan bir korkuluk iken kadýnýn cüssesi.

Minnacýk kadýnlar hem de salya sümük.

Kazurat adamlar salkým saçak.

Kayýp çocuklar annesiz, babasýz.

Yanlýþ kýyýmlar hele ki tezahüratý bir imge kadar giz dolu.

Sancýlý evrenin aryalarý ile ýslanan gönül dergâhlarý…

Sonsuzluðun minvalinde; sorumluluðun yitiminde ve aklý evvel aþk maðdurlarý.

Belki de þairin dediði gibi:

‘’Yazmasam çýldýracaktým.’’

Yanlý olmalý belki de yansýz bir aþký gölgelerken yüreðin tohumlarý ve suslarýn gizeminde büyüttüðüm hayallerim üstelik irili ufaklý hele ki aþk pazarýnda göreceli aþklar düþmüþken tezgâha yeter ki adam gibi sevmeli ölümüne dahi, demek nasýl ki akýl karý deðil kimine göre, sevdanýn izdüþümünde eriyen cümlelerimle gömün beni gecenin en derinine.

Hüznün týnýsýna riayet ediyorum madem ruhu þad olsun merhum Baudelaire’nin hele ki özümsediðim o söylemi yok mu:

‘’Güzelliðe en yakýþan, güzelliðin asýl hakkýný veren duygu hüzündür.’’

Sýlanýn hasretine refakat eden bir önyargý belki de þairin gizemine tanýklýk eden o saçma þiirlerim yine defolu yine benlik düzeyimin aþamalarýnda kala kalmýþlýðým bir baþýma ve iç sesime ihanet etmeyi reddettiðim her þiirde ve her hikâyede biraz daha çözülüyorum biraz daha çoðalýyorum üstelik yankýsýný görmezden gelemeyeceðim hezeyanlarýmda büyümeyi reddeden o küçük kýzýn gözlerinde Tanrýsal boyutta iken yaþama sevincimin uzantýsý nice þiir düþkünü cümlelerimde, önyargýsýz çökmüþken dizelere ve nice yangýna mahal veren çömez duygularýmdan arakladýðým heceler belli ki doðmak da doðurmak kadar kutsal bir mefhum iken…