Þimdi evet, þimdi öfkeli bir yýldýz olmak vardý

Yine geceyi boykot eden;

Belki de derli toplu bir günce

Yine güneþin ýþýðýna hasret.

Belki de ölümüne sevmek vardý;

Yine evrenin arz ettiði

Ve kaçarken kovalanmayý þerh düþen o kaderin izi.

Hadi, yitip git sen de, demekse meziyet

Ölü bir þiir olmaktan gayri ne mi gelir elden

Demeyi düþünmek bile haylice eziyet.

Gün de þaibeli ömür de;

Þiir de ýslak zemin de;

Belki de eremediðim mertebeye özlemim

Her günü derleyip de þiir tadýnda

Sevgi kadar elzemim.

Hakkýn rahmetine nasýl ki doyamaz benlik

Bir ucundan da sen tut þu þiirin,

Demek bile gönlün mabedi;

Sunumunda ne ise ömürlük duygulardan çýkýp da yola

Varmakla dönmek arasýnda

Attýðým sayýsýz çentiðin þerrine binaen

Bir de sabrýma katýk yaptýðým

Þükür giyindiðim ömre hürmeten.

Sonlarý nasýl ki sevmedim

Ne sonlandýrmayý ne de solmayý diledim

Yine de hecelerime serdiðim rehaveti kucakladý meleklerim

Ben ki hasretin nazarýnda þaibeli bir hayaletim.