Zamanın biçimsiz elleri
Silmiş yüzünden taze gülüşleri
Bir gözlerin kalmış yadigar
Geçmişin tek tanığı gibi
Yalnızlığı bölüştük bak,
Ördekler havalanıyor mavi gölden
Sen dikmişsin durgun suya gözlerini
Fersiz ışık gözbebeklerinde
Buğudan içerisi görünmeyen camlardan sanki
Inatla girmeye çalışıyor
Ben saçlarını izliyorum
Kalbim nasıl çarpıyor
Hafif bir rüzgar dokunup dokunup kaçıyor
Usulca dokunmak istiyorum
Aynı kapı yüzüme kapanıyor
Bölüştük yalnızlığı
Sen ben ve mavi göl.
Susacak ne kadar çok şey
Konuşacak ne kadar az şey varmış
Insanın kendi kendine söyledikleri
Anladım ki ;
Bir gölge oyunu
Bir şakaymış..
Oysa sardunyalarımdan anlatabilirim
Yada sokakta bulduğum kedimden
Onu ne kadar özlediğimi,
Beklediğimi söylesem bir anda mesala,
Alıp avuçlarıma ellerini
Kavuşturmuş birbirine sıkarak
Birazda korkarak
Dokunamıyorum ..
Susarak mavi göle bakıyoruz
Sonbahar düştü düşecek dallara
Omzuna usulca konan yaprağı
Sezsizce yaklaşıp alıyorum
Kokusu ölümü sevdirecek kadar imkansız
Nefesi hayatın ta kendisi
Çeviriyor başını hafifçe
Gözlerimde gözleri ağlıyor..
Ağlıyor gözlerinde gözlerim
Mavi göl bize bakıyor
Ördekler havalanıyor
Bir tekne geçiyor
Mavi gölün döşünü yararak
Yalnızlığımız bütünleşiyor
Dudaklarını yaklaştırıp dudaklarıma
Diyor ki,
Akşam yakın, gün batıyor.
Ümit Seyhan.
(
Yalnızlığı Bölüştük başlıklı yazı
Ümit Seyhan tarafından
9.03.2018 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
