"ahhh ne kahraman, ne cesur, ne güzel çocuklardýk. Her yeni günü ümitle, nasýl kucaklardýk. Ahhhh: kaldýrýmlar biliyor, bir devir; muhteþemdik. Güz güneþinden hüzünlü, ilk yazdan þendik. Hem utangaç, hem hevesli, mektepli sevgililerdik; pek kýrýlgan, pek acemi, bir söyler, bin gülerdik..."

Sezen Aksu'nun seslendirdiði bu þarký geldi aklýma. Uzun ve sancýlý yýllardý o yýllar: belki, eski zamandan bir iki çift göz de çarpar yazdýklarýma, anlar onlar bildiklerimi unutmadýðýmý... O yýllar, dilimize takýlmýþ, bir kaç özel ve anlamlý þarkýdan biriydi bu; SARI SARDUNYALAR.

Sanki o yýllar tahmin etmiþtik sadece "bir devir" muhteþem olabileceðimizi. Sonra, ayrý ayrý kentlerde, ayrý ayrý ýþýklar yakýp, ayrý ayrý kelimeler biriktireceðimizi. Neyse ki, böyle bir edebiyat platformu sayesinde, buluþtum bir bölümüyle o "bir devir" paylaþtýklarýmla. Ne çok konuþulacak þey varmýþ meðer? ne çok eskiyi özlemek istermiþiz ve anmayý?

Ben, galiba daha bir oralarda kaldým, oralarda yön tutuyorum. Çünkü, anýlarýnýn arasýnda bu þarký var mý ki diye baktýðým yüzler, unutmuþtu çoktaan bayýr aþaðýya el ele tutuþup söylediðimiz bu þarkýyý... Ben, mýh gibi aklýmda saklýyorum oysa tümünü... Özel radyolarýn, gece programlarý, ev sahibim olurdu ödünç radyolarda. Nedense, hiç kendi radyom olamadý o yýllar benim... Özel radyolar diyorum, zira onlar, þiir programlarý hazýrlar, þiir okur, okuturlardý sabahýn ilk ýþýklarýna dek...

Sabah kahvaltýsýný, uyanmadan karþýlardým. Zira, kalk zili çaldýðýnda, çoktan ayakta idim zaten. Ýnce beliyle bize gülümseyen bardaðý, sadece kahvede, kafede filan görebilirdik. Yemekhanedeki bardaklar, metaldi, el yakardý, dudak sýzlatýrdý. Zaten, kiþiye göre deðil de, tüm bir katýlýmcý kitlesine hitap etmesi planlanan çay, ya çok þekerli olurdu, ya da az. Ortalama isterseniz, eve gidilecek tatil vakitlerini beklemeniz gerekirdi.

Uzak bir yolun sonunda, okula varýlýr, kantinler ilk duraðýmýz olur, sohbetler koyulaþýrken, ders saatleri çoðunlukla unutulurdu. Zaten akþam çabuk olur, gece hemen çökerdi. Zaman, tüm yaðýzlýðýmýza raðmen, hep bir adým ilerimizde olurdu.

Eserken lodos tüm kuvvetiyle, yokuþ aþaðý býrakýr kendimizi, dilimize yerleþtirip sarý sardunyalarý, iniverirdik en sýk uðradýðýmýz o kahveye. Kahve dediðime bakmayýn: bir mahalle kahvesinden ziyade, üniversitelilerin birlikte olduðu, hatta doðum günü partilerine filan ev sahipliði eden bir mekandý. Hangimizin orda bir anýsý olmadýki...

Þimdi hala dilimden atamadýðým o þarkýlar, hayal ettiðimiz o güzel gezintiler, kayýplar, kazançlar ve duruyor iþte içerimde yaþanmýþ o yýllar... Sizlere öneriyorum bu þarkýyý: bulun, dinleyin. Elinizde varsa, hemmen ulaþýn o þarkýya, hatta utanmayýn, söyleyeniyle birlikte siz de söyleyin. Söyleyenine son zamanlarda kýrgýným biraz. Ama þimdilerde söyledikleri ayrý, o þarkýyý söylerken söyledikleri ayrý deðil mi? esen kalýn efendim...