Bir ömrün yalnızlığını paylaşmak
adına tüm çabam en çok da atıl duyguların sağanağına engel olamadığım belki de
benim kendime set çeken ve işte alyuvarları gecenin akında saklı iç sesim ve
geviş getiren sessizliğe tüm ihtiyacım bazen incir çekirdeğini doldurmayacak
bir duygunun gücüne hürmeten ve güçsüzlüğümde saklı binlerce rengin yakarışı
adına seslenişim ve siz, sevgili okurum aşkı siz de böyle bilirdiniz yeter ki yâd
edelim birlikte dünün neşrini.
Gücüme gidiyor hazan ve sefil bir
tanrıyı
Oynuyor zaman.
Dümtek dümtek…
Ne bir davulun sesi bu ne de çalınan
kapının
Peçesinde saklı benim yalnızlığım…
Aşikâr işte aşkın koruna teslimiyetim
Sancılı bir var oluş çocuk yüreğimden
Uzattığım o ipin ansızın kaçarken ucu
Bilemezsiniz siz hem ucu bucağı
görünmeyen duyguların
Nasıl da vücut bulduğunu.
Geceye teslim oldum
Öncesinde Rabbime
Sonrasına akıl sır ermez
Hele ki sırra kadem basmış bunca
hayal
Umudun teknesinde saklı bir dalga ile
hemhal
Gönlümün acı ölçerine vardığım
Bir gecenin ertesi,
Sabahın peşinde kalemim
Kalemin peşindeyse yüreğim
Hazır ola durduğum her şafak vakti
Top atsan duyulmayacak hani
Topu topu tekabül ettiğim o tek
zerreyi
Sığdıramazken varlığımı yere göğe.
Misafiri olduğum şu han
Bilmezler de hani hanlara hamamlara
tamah etmediğimi
Bir yakarış benimki
Ah, inceden inceye
Bir yakıt ki tükendi tükenecek
Yorgunluğun hacminden firar eden
Yeknesak olmayansa duyguların devamı
Bir düşünce ikliminde
Sevginin rahmeti
Nifak sokan varsın olsun hayatla
arama
Hala kopamadım ben kendimden
Koptu kopacak kıyamet ezelden.
Nazarında neye denk düşüyorsam artık
insanların
Nazar dahi etmediğim her kuşluk vakti
Kuş gibi çırpınan yüreği
Sokmaksa hizaya
Sandık dolusu acı
Sanmadıklarımdan örüyorum şimdi
Bu hüzünlü şiiri.
Hüznümse devasa bir rakım
Kapıp koyuverdiğim dünün
Minvalinde saklı bir tomurcuk
olmaktan çok öte
Solmaya dair hiçbir talebim olmasa da
Tevazu yüklü benliği
Değiş tokuş etmek belki
Özlem duyduğum huzurun meali ile.
Düşlerin yontusu ise zaman
Düşmekle kalkmak bir saniye
Ölüm gibi belki de hicvi
Yalnızlığın elbet ustaca sevmek ister
Ustalığım tartışılır hayatta
Hayatsa hep tartışmadı mı
yalnızlığımı boyutsuzluğun ortasında.
Devinense varlık
Devirdiğim putlar, kaleler
Kalemde saklı tuttuğum kâh gülüş kâh
hıçkırık
Kaybolduğumsa çok bariz üstelik kendi
içimde
İçimden kaçamadığım kadar
Kaçmak belki de hayattan elbet asla
Payidar kalmayacak sandık dolu
acılarınız
Sanmadıklarınızsa belki mutluluk
sunacak size
Elbet alabildiğine yaşamak ister
insan
En çok varmak huzura ömür yettikçe…