Ben, yolculuk için hazýrladýðým valizi kapatýrken annemin gözlerine bakar ve onun kýsa bir suskunluk anýnda sadece “Anneee!” derdim, o kadar. Bütün yakýnmalarý o an biter, sesimin týnýsý, onu yeniden uysal ve boyun eðen bir kadýn kýlardý. Bu tek sözcük, sevgi kozasýndaki kelebeðin uçma kararlýlýðý, “Hayýr!” demenin kendisiydi belki. Annem bu týnýyý, ruhumun acýyan yanlarýyla kavrar ve döktüðü bunca dilin boþuna olduðunun ayrýdýna vararak, sessiz bir kabulleniþle þöyle derdi her defasýnda “Peki peki ben hiçbir þey söylemedim…” (Ben Hiçbir Þey Söylemedim)

Ayrýmcýlýðýn aksanýydý sözcüklerin ve deliþmen yüreðimde þakýyan bir serçenin ayak parmaklarýnda saklý adeta kaderi.

Özsuyu aþkýn.

Ön sözü þiirin.

Öznesi olduðum ömrün…

Ve o devasa pekiþtireç elbet aþk da ayracýydý ölümün öyküsünde saklý nice yalnýzlýk ve iþte arka bahçesi hayatýn.

Fýsýltýlardý beni yoldan çýkaran.

Ah, bir de yüzüme püskürtülen öfke nöbetleri ve insanlýða sunduðum taziye ve hüzün.

Sahi, ne zaman ölmüþtük biz topluca?

Oysaki toplu mezarlar yetmezdi bunca acýnýn ölümüne.

Kafeste yaþýyorsam misal.

Kefen bezime raðbet eden iblis ve ihanet.

Aþkýn kelaynak kuþlarýna sunduðu hürmet.

Baki kalansa hoþ deðil boþ bir ýssýzlýktý iþte ve acýnýn sevgiyle örtüþtüðü, sevdanýn ise boþ yere nefesini tükettiði.

Beylikti sözcükler bayan baymayan.

Kaç þiddetindeydi acý ve hüzün belki de teðet geçen?

Maviden bir ýrmaktý yüzdüðüm ve görünmezliðim ne de olsa asaleti yalnýzlýðýn bense sevgiyi dahi dilenmeyen…

Maruzatým yoktu öncesinde çünkü gözüm kapalý inanmýþtým herkese.

Sonra birileri gitti arkasýný dönüp.

Sonra verdiðim selamlarýn dönüþü olmayan demek ki yitikti insanlýk da merhamet de ve iþte merhametlilerin en merhametlisi yalnýz býrakmazken kulunu.

Kölesi deðildim üstelik cihanýn.

Ne de kindar rüzgârdý dileklerimi uçuran.

Bense ansýzýn hâsýl olan kanatlarýmla aralýksýz uçup duruyordum ve ben duru bir gölden de fazlasý iken kimdi sahi içimi bulandýran?

Ýçlendim mi?

Ýçerledim ya da.

Ýçtimada geçmiþ ömrün özeti ve de.

Kendime üzülmeyi býrakmýþtým üstelik ve katiller iyi halden cezalarý indirilirken ben neyle cezalandýrýlmýþtým bir ömür?

Sözüm meclisten dýþarý.

Sözcüm meclisin ta içinde.

Acýmsa çok derinde.

Sevgiyle düþtüðüm bir yol iken yaþamak ve ben mazimi tarihe gömmüþ olsam bile tarih tekerrür ediyordu iþte.

Mevzu bahis neyse maruzatýmý dahi sunmuyordum.

Münferit sebepler.

Ve benim mütereddit varlýðým sonunda parlamýþtý ve ok yaydan çýkmýþtý bir kere.

Ýzah ettiðim her þey adýna suçluydum ve gizim dahi suç unsuru idi.

Düþlemsel bir özlem.

Yatay bir yolculuk.

Dik açýlý dik baþlý ve dik acýlý insan.

Mevsimin de özrü yoktu artýk ve sözcükler alev almýþtý aþkýn kifayetsizliðinde aþina olan yüzlerdendi çektiðim ve aþikâr olan her þey illa ki reddediliyordu.

‘’Yüktür her hatýrlayýþ, hâfýza
Büyük anafor, sonsuz kâbus
Çeker dibe kanatarak zamaný
Orada kalbin vücuda ihtiyacý

Yoktur:
Tanrý da kayýptýr çoktan…’’(A. Telli)

Esef dolu mevsim.

Esaret yüklü insanlýk.

Kaybolansa hakkaniyetin ve masumiyetin çýrpýnýþlarý ve kursakta kalan duygular…

Bir ihanetse aþka.

Bir isyansa yerleþik düzene…

Yanlýþýn neresinden dönülse her þey olup bitmiþti iþte.

Olmazýn olmazý bir umut bir renk ve teðet geçen sevgi…