“Ölümü unutmak demek, kalbin paslanmasý demektir.” (Hz Ali)
Ölüm yüreðimizdeki hüznün yüzümüze yansýmasýdýr. Ýlkbaharýn sonbahara dönüþümüdür beden iklimimizde. Nefretlerin, kýzgýnlýklarýn soluþudur. Gerçek olmayan aðýtlarýn dillerde feryada dönüþüdür.
Bir ölünün yüzünü gördünüz mü hiç son temizliði yapýlýrken? Öylesine masumdur ki, kalkacak sanýrsýnýz, boynunuza sarýlacak sanýrsýnýz. Ama bedenine dökülen sularýn sýcaklýðý hiç mi hiç etki etmez, ruhun hicret ettiði bedeninde.
Sonra namazý kýlýnýr ölümün. Ama saf baðlamýþ insanlar öldürmedikçe yüreklerindeki, öfkeyi, nefreti, kýskançlýðý, dünyaya olan hýrsý namaz ifa edilmiþ olmaz. Ölümün yüzü yüreðimizi hüzünlendirmiyorsa ölüye aðlamak anlamsýzdýr.
Sonra dar dediðimiz evlerimizin çok dar bir bölümünün kapý aralýðý kadarýna yatýrýlýr bedenimiz. Ýtiraz edemeyiz. Dar diyemeyiz. Sýkýldým diyemeyiz. Daha geniþ yer yok mu diyemeyiz. Kýrk santim geniþliðindeki yere dar diyemeyiz. Üzerimize konulan taþlara ve topraklara rahatsýz ediyor diyemeyiz. Sessizce boyun bükeriz. Ne büyüklüðümüz kalýr ne varlýðýmýz ne statümüz ne de þan ve þöhretimiz. Ne ateistliðimiz, ne natüralistliðimiz ne de dünyayý ebedi biliþimiz. Hepsi geride kalmýþtýr. Yanýmýzda ise sadece ve sadece ruhumuza yüklediðimiz inanç notlarýndan devþirdiðimiz ibadetlerimiz ve insanlýðýmýz. Sanki ölümün yeniden diriliþe kapý aralandýðýný kabul etmeyenlerin alaycý dudak büküþlerini görüyor gibiyim. Ya kapý aralanýrsa, ya gerçekten Ýsrafil sura ikince kere üfürür de mezarlarýmýzdan kalkarsak o zaman þaþkýnlýktan dumura uðramýþ akýllarýmýz bir fayda vermeyecek, piþmanlýðýmýz ise hiç anlam ifade etmeyecektir.
Ya sevdiklerimizin bizleri mezara topraðýn altýna kendi elleriyle koyuþuna ve gözyaþlarýyla sulamalarýna ne dersiniz. Bizi en çok seven iki kiþi daracýk çukura iner ve cansýz ve soðuk bedenimizi, sýcacýk elleriyle tutarak topraktan yataðýmýza yatýrýrlar. Hani sert diye yatmadýðýmýz o kadar yataktan daha serttir de itiraz edemeyiz bir türlü yatýrýldýðýmýz yere.
Sonra yalnýz býrakýlýrýz. Yaptýklarýmýzla baþ baþa kalýrýz. Bir biz varýzdýr bir de melekler. Yaþamýn bir film þeridi gibi geçer ruhumuzun gözlerinin önünden. Piþmanlýklar ve sevinçler yaþamýn iki kýyýsý gibidir. Birinde hüzünler yaþanýr diðerinde umutlar.
Ne sevgililer kalmýþtýr, ne balýk eþliðinde içilen rakýlar ne de ölümsüzmüþçesine yýðdýðýmýz servetler. Uðruna ne dalkavukluklar yaptýðýmýz statüler, mevkiler, makamlar, baþkalarýnýn kollarýna sarýlmýþtýr. Gözyaþý bile dökmeden. Hiçbirisi bizi ebedileþtirmemiþtir.
Ölümün yüzündeki hüznü okuyamayan cahiller! Unutmayýn hayat birbirimizi kýracak kadar uzun deðil. Birbirimizden nefret edecek kadar ciddi deðil. Nice insanlar tanýrým sevgisizliklerini, ölümle sonlandýrmýþtýr. Gözyaþý dökmüþtür aðlamýþtýr arkasýndan. Yaþasaydýn diye baþlayan bir dizi aðýtlar yakýlmýþtýr. Yalan yalan hepsi yalan. Yaþarken gösterilmeyen sevgilere ölümün bedelsizliðiyle yönelenler. Döktüðünüz gözyaþlarý timsahýn gözyaþlarýdýr. Anlamsýzdýr. Bedeli olmayan ve ödenmeyen sevgilerin hiçbir deðeri yoktur.
Ölümün yüzündeki hüznü okuyanlar!
Yeniden yorumlayýn yaþamý, sevdalarý, öfkeleri, kýzgýnlýklarý ve nefretleri. Ölümün üzerine dökülen gözyaþlarý unutmayýn ki silmeyecektir sevgisizliðinizi. Nefretinizi temizlemeyecektir. Kýrgýnlýklarýnýzý gidermeyecektir. Helallik dileyemeyeceksiniz. Son bir defa öpmeyi, seni seviyorum demeyi baþaramayacaksýnýz. Gözyaþlarýnýzý ölümden önce akýtýn ki, yüreðinizdeki katýlýklarý yumuþatsýn ve yaþamýnýzdaki sevgileri anlamlý kýlsýn.
Ölüm yüreðimizdeki kinleri yýkayan en güzel temizleyicidir. Ama unutmayýn ki ölümden sonra yýkamanýn anlamý kalmayacaktýr. O zaman haydi yaþamý ölümün hüznüyle deðerlendirmeye ne dersiniz?