Yataðýnýn içinde sarýldýðý karýsýndan elini kurtarýp gözlerini açtýðýnda, geceden açýk kalan televizyonun sesine kulak verdi. Çoktandýr da kapalý alanda sigara içilmeyecek olan haberlere caný sýkýlýyordu. Tiz sesli bayan spikerin; “ Ülkemizde sigara yasaðý gittikçe yayýlýyor” sözüne Necmi, nazire yaparcasýna yataðýnýn baþucundaki sigarasýný alýp, yaktý. “ Böyle haberin içine sýçayým! “ sinirlenmesine, karýsý da uyanmýþtý. Zaten küçük olan odanýn içi, bir anda dumana boðulmuþtu. Karýsý, nefessiz kaldýðýný hissedip, çocuklarýn odasýna yöneldi. Onlarýn, açýk olan üstünü örtüp, sonrada mutfaða geçti. Kocasýna;
“ Kahvaltýný hazýrlayým mý?” Yatak odasýndan gelen yanýt boðucuydu.
“ Caným istemiyor!” Tülin, uzun saçlarý, iri gözleri ve beyaz teniyle orta yaþlarda, minyon tipli hoþ bir kadýndý. Sigara içmediði gibi ondan nefret etmesi ve sýk sýk kocasýna söylenmesi, kocasýný da daraltýyordu. Dumandan boðulan yatak odasýna dönmek istemedi. Uzaktan seslenip;
“Necmi yatak odasýnýn penceresini açar mýsýn? Sen gittikten sonra içerisi zift gibi kokuyor!” Necmi’den ses yoktu ancak pencerenin gýcýrdayarak açýlmasý, sabahýn sessizliðini bozmuþtu. Kocasý, seyrek kalan saçlarýnýn daðýnýklýðý, sigaradan sararan býyýklarý, diþlerinin döküklüðü arasýnda mutfaða girdiðinde mavi çizgili pijamasýnýn üstüde yoktu. Beyazlaþan kýllarý da her tarafýndan sarkmýþtý. Gözlerini ovuþturup,
“ Tülin her sabah, yanýmdan kaçýþlarýndan býktým. Bir sabahta yanýmdan ayrýlma ya!”
“ Öyle diyorsun da dayanýlacak gibi deðil. Hem senin aðzýnda sigara kokuyor! Vallahi dayanamýyorum. Nefesim daralýyor. Þu sigarayý bir býraksan ne iyi olacak. Ne dersin?”
“ Tülin alýþmýþým bir kere, ben sana nasýl alýþtýysam bu merete de öyle alýþtým.”
“ Anlaþýldý, sen beni býrakýrsýn da, o elindeki emziði býrakmazsýn” Gülüþmeler sabahýn serin havasýný ýsýtmýþtý. Necmi, odasýna geçip hazýrlandýðýnda, karýsý da çayýný, kül tablasýnýn yanýna koymuþtu. “ Hayatýmýn en keyifli aný” diyerek, çayýndan son yudumu çektiðinde sigarasý da çoktan bitmiþti. Karýsý, yüzünü buruþturarak odaya girdiðinde, Necmi de dýþarý çýkmak için kapýya yönelmiþti.

Otobüs duraðýnýn önü oldukça kalabalýktý. Bindiði otobüste yolcular neredeyse bir birine katlanmýþtý. Necmi, düþmemek için tutacak aradý, zor da olsa bulup, yapýþtýðýnda yüz yüze gelen yaþlý kadýnýn baþýný çevirmesinden aðzýnýn koktuðunu anlamýþtý. Utanýp, aðzýný kapatmak istese de koku çevresine gittikçe yayýlýyordu. Yaþlý kadýn geriye dönmek istedi, ancak kýpýrdayamadý. Otobüsün ilerlemesiyle yolcularda gittikçe rahatlýyordu. Buna en çok sevinen de yaþlý kadýn olmuþtu. Necmi, fabrikasýný uzaktan gördüðünde, kapýya yaklaþtý, kendisini dýþarýya býraktýðýnda bedeni de bir an olsun rahatlamýþtý. Fabrikayla otobüs duraðýnýn arasý çok olmasa da, çalýþtýðý ortamda ‘sigara içemeyeceðim’ diyerek sigarasýný aceleyle yaktý. Peþ peþe nefes çektiðinde kartýný okutacaðý bölüme gelse de, yine bitirememiþti. Üzülerek yarým kalan sigarasýný yere atýp ayaðýyla çiðnediðinde, çevreden gelen bakýþlara aldýrýþ bile etmedi.

Yoðun çalýþma temposunun ardýndan içilmeyen sigaranýn boþ dönmesiyle öðle paydosunu zor yapmýþtý. “ Beklemek dünyanýn en zor iþi” olsa diyerek kendisini fabrikanýn boþluðuna attýðýnda çorabýna sakladýðý sigarasýný keyifle yakýp, dumanýný gökyüzüne bakarak savurdu. Aç karnýna raðmen neredeyse tüm dumanlarý ciðerlerinde saklamýþtý. Nikotinin daðýlýmý, beynini biraz olsun rahatlatmýþtý. Sigarasýný söndürüp yemekhaneye geçtiðinde, iþtahý da tepside býraktýðý yemeklerden belli oluyordu.

Öðleden sonraki çalýþmasý geçmek bilmiyordu. Paydos aralarýnda, nerede sigara içeceðini bilemedi. “Kapalý alanda yasak ama patronlarda sigara içilecek yer bile vermiyorlar” diye kendi kendine kýzdý. “En iyisi tuvalette içmek” diye tuvalete yöneldiðinde, sidik ve bok kokusu ortalýðý batýrmýþtý. Tiksinip yeni yaktýðý sigarasýný söndürdüðünde kalan kýsmý israf olmasýn diye cebine koydu. “ Þefte sert adam, geç kalmama kýzar” diyerek aceleyle makinesine oturduðunda, beynindeki nikotinde gittikçe azalýyordu. Sinirleri gerildiðinde elinin titremesine de engel olamýyordu. Bir iki nefes nikotini ciðerlerine gönderebilseydi, her þeyin düzeleceðini biliyordu. Ama mümkün olmamasý, sinirlerini de altüst ediyordu. “ Baþlarým böyle yasaya!” sinirlenmesiyle akþamýn çýkýþ ziline çocuklar gibi sevinmiþti. Fabrikadan çýkýp, gün ýþýðýný görmesiyle sigarasýný yaktý. Peþe peþe dumanlarý çektiðinde sigarasý da çoktan yarý olmuþtu. Susamýþçasýna sigarasýný bitirdiðinde, eli ikinci sigarasýndaydý. Onu da bir çýrpýda bitirdiðinde, yorgun bedeni de otobüsün içinde fazla direnemeden göz kapaklarýný uykuya teslim etmiþti. Þoförün sert freniyle ancak kendine geldiðinde “Ýyi ki uyanmýþým, yoksa ikinci otobüsle eve dönmek zorunda kalacaktým” diyerek kendi kendine güldü. Eve yaklaþtýðýnda içi burkuldu. Kayýnvalidesi ile oðlunun bronþit olmasý, bir de karýsýnýn “ Necmi, bizleri seviyorsan evde sigara içme!” uyarýlarýný duymak istemiyordu. Artýk iyiden iyiye daraldýðýný hissediyordu. “ Ýþ yerinde içme! Evde içme! Kapalý alanda içme! Baþlarým böyle hayatýn içine!” diyerek zile dokunduðunda karýsýnýn gülen yüzüne, sýrýtarak cevap verdi. Odasýnda üstünü deðiþtirmeye baþladýðýnda, Tülin’e;
“ Vallahi akþama kadar nevrim döndü. Fabrika’da þöyle keyifli bir sigara içemedim. Sinirimden kuduruyorum. Hýncýmý sizlerden alýrsam þaþmayýn!”
“ Necmi, gel býrak þu sigarayý, bak nefesinde gün geçtikçe zorlanýyor. Sana uyurken bakýyorum, ciðerin neredeyse bedeninden çýkacak gibi. Gel inat etmede býrak þu sigarayý”
“ Ben ne diyorum, sen ne diyorsun ya! Alýþmýþým bir kere, onsuz ya-pa-mam!”
“ Haberleri izlemiyor musun? Sigaradan ayaklarý, kollarý kesilen insanlarý görmedin mi?”
“ Biliyorum, hepsini biliyorum, Amaaannn, atýn ölümü arpadan olsun!”
“ Öyle deme, bak kanserden hastanelerde neredeyse yer bulunmayacak!”
“ Bize bir þey olmaz kýzým, biz eski topraðýz, eski!” Tülin daha fazla inatlaþmadan salonda televizyon seyreden annesinin yanýna geldi. Çocuklarda odalarýnda ders çalýþýyordu. Hava da bugün oldukça sertti. Beyinden uçup giden nikotin Necmi’yi þeytana zorluyordu. Kayýnvalidesi ve çocuklarýnýn uyumalarýný uzun süre bekledi. “ Sigaramý nerede içsem?” sorusu, kafasýný allak-bullak etmiþti. Yatak odasýný düþündü, karýsý müsaade etmezdi. Balkonu düþündü. Dýþarýsý ayaz kesmiþti. Yapamadý. Gecenin ilerleyen saatlerine sevindi. Televizyon karþýsýndaki göz kapaklarýnýn düþümü, içini rahatlatmýþtý. Salonun penceresinden dýþarý sigarasýnýn dumanlarý gökyüzüne daðýldýðýnda Tülin’de yataðý çoktan ýsýtmýþtý. Yataða soðukça giren kocasýna;
“ Ya Necmi, çok kötü sigara içiyorsun. Farkýnda mýsýn bilmem ama inan çok kötü kokuyorsun. Seni ne zaman öpmek istesem, vallahi içim dýþýma çýkýyor.”
“ Býrak þimdi sigarayý da sokul yanýma”
“ Hani, hiç olmazsa diþlerini bir fýrçalasan”
“ Ne biçim karýsýn ya, geceyi mahvettin. Bütün iþtahým gitti. Helal olsun sana!” Necmi, yarý çýplak yataðýndan fýrladýðýnda, burnundan soluyordu. Üzerine paltosunu alýp, gecenin keskin soðuðuna aldýrýþ etmeden sigarasýný yaktýðýnda dumanlar arasýnda kaybolup gitmiþti. Yatak odasýna girip, soðuk ayaklarýný karýsýnýn bacaklarýna deðdirdiðinde, Tülin’den hareket bile yoktu.

Necmi, sabah erken uyanmýþtý. Kahvaltýsýný yine yapmadan dýþarý çýkmýþtý. Köþe baþýndaki kahveye uðradýðýnda sokaklarda kimsecikler yoktu. Masaya oturup, sigarasýndan nefes çekecekti ki, omuza dokunan elin sahibine baktý.

“ Hemþerim, yeni ganundan habarýn yok herlal”
“ Yok” yanýtý kýsaydý. Pala býyýklý, þiþman ve ensesi kalýn garson, pehlivan edasýyla;
“ Hökumet gapalý alanda yasakladý. Bilmiyon mu?
“ Allah Allah! Evde yasak, iþ yerinde yasak, burada da mý yasaklandý?”
“ He ya!” Necmi önüne konulan çayýný yarým býrakýp, kendisini dýþarý býraktý. “ Anlaþýlan, artýk sigarayý býrakmak lazým” söylemi ile yolda sersemce yürümeye baþladý. Dün gece dinlediði, “ Sigara, sorgu odasýnda serbest” haberi kafasýndaki þeytanlarýn dürtüsü içini kemiriyordu. Ýçinden, “Aslýnda þöyle küçük bir olay çýkarýp, soluðu polislerin karþýsýnda alsam” diye iç geçirdi. Ýþ yerinde gün boyu bunu düþündü. Aklýna “ Ergenekon “ geldi. “ Nasýl olsa, beni de içeri al diyenleri bile içeri alýyorlar” diye “Neden olmasýn, beni uzunca sorgularlar da, bende rahatça sigaramý içerim. Yoksa böyle olmayacak!” diyerek makinesinin pedalýna bir baþka basmýþtý. Eve döndüðünde ilk iþi telefonun 155 tuþlarýna basmak oldu. Karþýsýna çýkan polise;

“Biliyor musunuz, ben Er…” sözcükleri bile tamamlayamadan polisin; “ Siz þimdi Ergenekon mu demek istediniz?” sorusu oldukça resmi ve sertti. Necmi, þakanýn sonunun kötü olacaðýný düþünerek; “ telefonun ahizesini hýzla kapattý. Kalbi olanca hýzýyla çarpýyordu. Tansiyonu düþtüðünde karýsýnýn yardýmýyla yataðýna uzandý. Soðuk ter, alnýnda boncuk boncuktu. Karýsý;
“ Kiminle konuþtun?”
“ Hiç sorma Er…”
“ Bey ne diyorsun! Erhan’ýmý aradýn?”
“ Ne Erhan’ý ya, sen anlamazsýn! Soru sorup durmada, yemeðimi çabuk hazýrla þekerim düþtü.” Aç karnýna sigarasýný yaktýðýnda, karýsý da odanýn kapýsýnda bitmiþti.
“ Ay Necmi, aç karnýna öyle mi? Çabuk söndür! Bak odayý yine ne hale getirdin. Þu perdenin haline bir bak. Sararttýn” Sigarasýný sinirlice söndüren Necmi, “Ya telefonumu kaydedip beni içeri alýrlarsa! Pisipisine Ergenekon damgasýný yemeyelim” düþüncesi içini kemirmeye baþlamýþtý.

Telefonun baþýndaki genç polis memuru, telefon görüþmesinden sonra Amirine;

“ Biraz önce bir adam aradý. Er…” dedi telefonu suratýma kapattý. Komiserim, bu adam sakýn Ergenekonculardan olmasýn?”
“ Telefonunu kayda aldýn mý?”
“ Almaz olur muyum komiserim”
“ Bir inceleyin bakalým kimin nesiymiþ.”
“ Adres tespitini yapýp, merkeze getirelim mi?”
“ Hemen gerekeni yapýn! Belki de önemli bir tanýktýr.”
“ Emredersin komiserim!”

Akþamüstü kapýnýn zili ardýnca çaldýðýnda, kapýyý Necmi’nin eþi açmýþtý. Karþýsýnda polisleri görünce neredeyse dili damaðýna yapýþmýþtý. Bir an içinin geçtiðini hissetti. Bayýlmamak için kendini zor tuttu. Polis;
“ Eþiniz evde mi?”
“ Þu an iþinde. Ama birazdan gelir.”
“ Hakkýnda bir ihbar var”
“ Suçu nedir ki?”
“ Orasýný söyleyemeyiz! Sorgusundan sonra anlaþýlýr!”
“ Eþim kendi halinde hazýr giyim iþçisi. Ayrýca iyi bir aile babadýr.” Sözünün ardýndan Necmi’de elinde poþetleriyle kapýya yaklaþtýðýnda, düþündüklerinin gerçek olduðunu anlamýþtý. Genç polis, Tülin’e;
“ Eþiniz mi?”
“ Evet”
“ Biz de sizi bekliyorduk”
“ Haydýr, bir suç mu iþledik?”
“ Hani bizi arayýp da ‘Er’ deyip telefonu suratýmýza kapatmýþtýnýz. Hatýrladýnýz mý?”
“ Beni yanlýþ anladýnýz” Genç polisin yanýndaki kalýn býyýklý, neredeyse emekliliði gelen polis;
“ Yoksa bize Ergenekon mu demek istemiþtiniz?” sözünü biraz alaysý çýkarmýþtý.
“ Gerçekten siz yanlýþ anladýnýz. Erzurum’un yol durumunu soracaktým. Yanlýþlýkla sizi aramýþým. Yakýnda orada düðünümüz vardý. Yola çýkmadan önce bir öðreneyim demiþtim. Aradýðým yer trafik deðil miydi?” Genç polis;
“ Ne trafiði hemþerim! Bizle dalgamý geçiyorsun? Karakola kadar gelmeniz gerekecek! Derdinizi orada anlatýrsýnýz!” Poþetleri eþine teslim eden Necmi, polislerin arasýnda karýsýna bakarak uzaklaþtýðýnda Tülin’in de sinirinden dudaklarýný kemirerek öylece baka kaldý.

Nezarethanenin görünümü oldukça soðuktu. Birçok suçlunun bir arada bulunmasý Necmi’nin sinirlerini iyice germiþti. Polis,
“ Necmi kimse sorgu odasýna gelsin” sözüyle odaya girdiðinde, bir masa ve sarý lambanýn etrafýnda dolaþan sivrisinekler vardý. Sert görünümlü sivil memur;
“ Evet, hemþerim telefonun ardýndan ‘ Er’ demiþtin!”
“ Ýnanýn Erzurum’un yol durumunu soracaktým” Sorgu memuru cebinden çýkardýðý sigarayý yakýp uzattýðýnda, Necmi’de içinden; “ Vallahi deydi ya, þöyle keyiflice sigara içmek ne de güzelmiþ Oh be! Hayat varmýþ!” dediðinde, soru bombardýmanýn nereye varacaðýný kestiremiyordu.
“ Oh be! “ sesinden baþka odanýn içinde hiçbir þey konuþulmuyordu. Sorgu memuru sonunda sinirlenerek;
“ Alýn bunu ya, Oh be! Demekten baþka bir þey bilmiyor. Ben manyaklarla mý uðraþacaðým! “ dediðinde Necmi’nin sigarasý da “ Oh be!” arasýnda sönmek bilmiyordu….

Ertuðrul Erdoðan
2008/Bursa