Üzgünüm, anne: sýrça köþkünden firar etti hayallerim zemheride solan gölgemden dahi feragat etmiþken ve iþte yalnýzlýðýn simsarý boyutsuz acýlarla örülü o divaneme yolculuðunda bulutlarýn yolum düþmüþken kendime.

Önce sevdim sonra doðmuþum.

Ýlkelerim vardý hep saygýmla önümü iliklediðim iliklerim var bense iliðime kadar üþümüþlüðüme düþtüm yollara ruhuma yaðan karýn sevdasýna düþmüþken hele ki yok muydu içimde saklý o hengâme o devasa buz daðý…

Sözcüklerim yaþlý sanma sakýn.

Yasýmda saklý yaþým bir de sen, anne.

Namert gölgeler firar ettiðinden beri cehennem ateþinden ve iþte tutukluk yapan kalbim kadir kýymet bilmeyenlerce içine sokulduðum cihanda saklý kabrim.

Kanamalý bir imge ararken yolum düþtü kendime.

Meylettiðim huzurun arifesinde çöreklendi ateþ kalbime.

Önce men ettim acýyý.

Sonra meylettim acýya.

Açamadýðým o kara kutu mu idi sahiden saklý iken kanýmda?

Kaným dahi donmuþken.

Kandýðým kadar insanlarýn nefsine.

‘’Çapkýn hayallerin çirkin ördeðiydim ben orada. Öyle çok mutlu oldum ve öyle çok acý çektim ki özgeçmiþ falan hikâye, benim orada geçirdiðim üç yýlda en özlü geçmiþim saklý. Bir insanýn hayatýndaki en özlü þeyin, delirmek olduðunu fark ettim ben orada.’’(Didem Madak)

Suskun güncemi güncelliyorum hali hazýrda takýlý kaldýðým çocukluðum ve tüm hüznüm babamdan miras alýnganlýkta da yok iken üstüme.

Ar edindiðim bir ardýç kuþu misal.

Orasý.

Oradan oraya uçuþan saç tellerimde saklý hýrsýz kelebekler ve polenlerin öyküsünde üç kere hapþýrýp baþýma koyduðum bir avuç çiçek ve bal özlü sözcükler miadý dolan þaþkýn kelebek bense haykýrdýðým kadar sessiz ve öfkeli iken öncemde ve orada geçen hepi topu birkaç senenin ardýndan artýk oralý bile olmadýðým kadar adamýþken kendimi baba evime.

Racon kesen rüzgâr.

Yalýtýlmýþ zambaklar.

Taþeron sözcükler yumulduðum kaderimi yamulduðum kederime nispet yaptýðým mutlu günlerim deliþmen varlýðým ölümün vardiyasýnda zan altýnda kalmýþ üç beþ metruk kâbusa düþmüþken yolum.

Muðlak bir rengin gölgesi olmayý reddediyorum; hâkimiyetin kayýtsýz þartsýz yüce Mevla’da olmasýndan öte zihniyetleri tanýmýyorum.

Aþk kutsal bir rengin ta kendisi bir o kadar yalnýzlýðýn tanrýsý, aþkýn nidalarýna serili gözyaþýmdan ibaret de deðilim sadece.

Mevki makam sahibi tüm insanlar insanlýðýn tadýný deðil adýný çýkaranlar.

Hümayunu evrenin ve þeritlerde dikili dimdik yakalar dik baþlý yalanlar kürediðim topraðýn içine girmeye dünden razý varlýðým hele ki yalnýzlýðý sýr tutan aynalarýnýn parçalanýp da sonsuz parçaya ayrýlmasýnýn verdiði acýnýn yerini kim tutar, söyleyin?

Kim tutar yasýný ölümden ibaret gömülü þeceresinde tarihin yana yakýla tekerrür eden tarihi kahramanlarýn tanýsý konulmamýþ ziyanlarýndan kim mesuldür?

Gönlün surlarýna serili bir sýr deðil sadece.

Þehrin surlarýnda hâkimiyet kuran binlerce hece uçuþan saçlarýmda dönenen yakamozlar ve kuþ benzeri canlýlar ama benim sadece benim gördüðüm; bana görünen hayaller hayaletler.

Cebbar bir gölge.

Cüzi sözcükler.

Sürmanþet imgeler balta girmemiþ duygular kadar makbul olsa keþke yaþanan hayatlar hadiseler sökün eden zuhur eden ve zulmeden zalime püskürttüðüm nidalarým esefle yerinden söktüðüm putlarý tabularý münafýklarýn.

Zanlar yüklenmiþ iken zamansýz ölenler.

Ziyan olmuþken hayatlar ve ucu yanýk mektuplar.

Kýtalar aþmýþ þaþkýn ruhumdan dökülen parçalarýn uzamýnda bazen tekabül ettiðim bir yarýmadanýn mahiyetinde mýntýkasýnda sözcükler paralanýyor her kalemle olan diyaloðumu kesip de koptum mu hayattan ve içime kapandýðýmda.

Yosun yeþili gözlerinde þehrin.

Yâd ellere esir düþmüþ iken mevsim.

Meali hüzün.

Mizacý hazan.

Sancýlandýðýnda evren ve iþte o büyüyen izdiham…

Ýtirafý imkansýz deðil bilakis ruha huzur veren Allah’a koþtuðum bensiz bir iklime meyleden insanlarýn caný sað olsun…