Kimse hayra yormuyor, son gördüðüm düþümü ;
Ýçimde çalkalanýr, kaç devrin izdüþümü !...

Akýyor onca dere, bulanýyor sularým ;
N’olur kessen sularý, kaçýyor uykularým !...

Ýsteksizce düþerken, zamanýn biryerine ;
Neden yüreðim açýk, geçmiþin gözlerine ?

Yetmez miydi, bir ömür, bir devri sayýklasam ;
Neden iþe yaramaz, göya sihirli asam ?

Kuþ bile neden konmaz, gelip hep ayný dala ;
Her þey bana akýyor, ben miyim tek budala ?

Düþmüþüm bir illete, cüzzamlýsý son devrin ;
Yok mu bir çýkaracak, bu son kuyu çok derin ?

Gözlerinden Adem’in, Havva’nýn saçlarýndan ;
Kim içirdi Lokman’ýn bu son ilaçlarýndan ?

Bu nasýl merhem böyle, oluyorum müptela ;
Hangi taþý kaldýrsak, altýndan çýkar bela !

Yoksa biz belalarý, büyüttük bala diye ;
Ateþten gömlek giydik, Çuvaldýzdan hediye !

Çare bulamýyorum, oysa yürek yarasý ;
Ne uzun mesafedir iki kaþýn arasý !

Þimdi gezdiriyorum, kendi gölgemi ancak ;
Sorma bana sevdiðim, halimiz ne olacak !

Boðazladým goncada, kýyýyorum gülüme !
Saklanacak yer lazým, savrulacak külüme...

Þimdi, kendi yüzümle gelemezken yüzyüze ;
Nasýl faydam dokunur, bunca yetim, öksüze ?...

Onca kabý doldurdu dökülen gözyaþýmýz ;
Yine birþey eksilmez, artar aðýrlýðýmýz !...