Televizyon dizileriyle yatýp televizyon dizileriyle kalktýðýmýzý söylememe gerek yok sanýrým. Öyle ki, sevdiðimiz dizinin yayýnlandýðý haftadaki ruh halimizi bile, sevdiðimiz dizinin o haftaki bölümü belirliyor diyebilirim. Bunlarý yazarken gocunmuyorum. Çünkü bende bir televizyon ve dizi baðýmlýsýyým maalesef. Bir iþ arkadaþým hiç misafirliðe gitmediðimi söylemiþ ve sormuþtu; ‘’Akþamlarý evde sýkýlmýyor musun?’’ Bende arkadaþýma; ‘’ Pazartesi günü Ezel, Salý günü Öyle Bir Geçer Zaman Ki, çarþamba günü Çocuklar Duymasýn, perþembe günü Kurtlar Vadisi Pusu, cuma günü Geniþ Aile, cumartesi günü Akasya Duraðý ve pazar günü Çok Güzel Hareketler Bunlar dizilerini izliyorum sýkýlmaya vakit mi var?’’ diye cevap vermiþtim. Ne kadar acýklý öyle deðil mi? Reklâm aralarýnda diðer dizilere de þöyle bir göz attýðýmý söylesem sanýrým abartmýþ olmam. Sýkýlmaya vakit mi kalýr böyle bir durumda. Þiir, hikâye ve denemelerimi hangi ara yazýyorum bende þaþýrýyorum kendime.
 
Önceleri Amerikan filmleri izlerdik, þimdi hiç deðilse Türk dizileri izliyoruz diye avutmaktan geri alamýyorum kendimi. En azýndan reklâm gelirleri Türk yapým þirketlerine gidiyor öyle deðil mi? Trajikomik bir durum bahsettiðim. Ama gerçekleri yazmakta fayda var. Þimdi ben tutup da; ‘’ Ya ben yalnýzca haberleri bir de belgeselleri izliyorum’’ desem bu yöresel aðýzla; kuyruklu kulaklý yalan olur. Evet, Aþk-ý Memnu dizisini de izleyen bendim, Yaprak Dökümü dizisini de. Ýtiraf ediyorum. Cezam neyse razýyým. Yazý yazýyorum ama sanýrým entelektüel bir kiþi deðilim. Ayrýca öðle aralarýnda Müge Anlý’nýn programýný da izliyorum. Akþamlarý Esra Erol’la Evlen Benimle programýný da hiç kaçýrmýyorum. Acun Ilýcalý’nýn Yetenek Sizsiniz ve bir zamanlarýn Survivor’unu da atlamamak lazým. Fear Factor programý midemi bulandýrsa da izlerdim ara ara. Saymakla biter mi bu televizyon programlarý? Þimdi izlemiyorum deyip entelektüel nutuklar atsam yalan olur. Ayrýca fazla televizyon izlemenin zararlarýný saysam, sanýrým herkese sýkýcý gelirdi bu yazý. Ben elbette ki öyle yapmayacaðým. Çünkü böylesi bir yapmacýklýða gerek yok. Ama arada klasik müzik ve jazz dinliyorum. Yeni çýkan kitaplara da göz gezdirmiyorum desem yalan olur. Bunlarý ne ara mý yapýyorum? Hiçbir fikrim yok.
 
Televizyon kanallarýndan birinde yeni bir dizi baþladý. Muhteþem Yüzyýl isimli bu dizi Kanun-i Sultan Süleyman Han’nýn hayatýný anlatýyor, Hürrem Sultan filan. Bizim edebiyatçýlarýmýz ve sinemacýlarýmýz bu Hürrem Sultan’a neden bu kadar takýlýrlar hiç anlam veremem. Koskoca Osmanlý tarihinde anlatýlacak o kadar mühim ve o kadar enteresan hadise var ki Hürrem Sultan ile bu olaylar arasýnda sýralama yapýlsa Hürrem Sultan olayý sýralamada sonuncu bile olamaz. Hürrem Sultan neden bu kadar abartýlýyor anlamýyorum. Aslýnda içinde Hürrem Sultan olan kitaplarý okumuyor, filmleri izlemiyorum. Ama bahsettiðim bu dizide yapýmcý iyi para harcamýþ. Kýyafetler çok gerçekçi, figüranlara bile özen gösterilmiþ, sahne seçimleri þahane. Tarihi dokuya saygý duyulmuþ. Yani bir emek harcanmýþ. Bizim sinema filmlerimizde koskoca Osmanlý Ýmparatorluðu nasýl anlatýlýr hepiniz bilirsiniz. Padiþahýn üzerindeki kýyafetler çul çaputtur mesela. Arkadaþ adam koskoca bir imparatorluðun padiþahý, çul çaput giyer mi hiç? Ama maalesef bizim film çekme mantýðýmýz budur; ne kadar ucuza mal olursa o kadar iyi. O yüzden sinema filmlerimiz Çin malý ürünler gibi. On sene sonra insan kendi kendine soruyor; ‘’Yahu zamanýnda ben bu filme mi zaman ayýrmýþým?’’ diye. Adamlar milyon dolarlýk filmler çekiyorlar, bizim sinemamýzda bir yerli otomobil patladý mý büyük bütçeli film diyoruz. Bu konularda uzun uzun yazabilirim ama baþka bir þey anlatmak istiyorum. Bu Muhteþem Yüzyýl dizisini izlerken birden bire düþünmeye baþladým. Herkes padiþahýn elini eteðini öpüyor. Kendimi düþündüm bir an; yirmi dokuz yaþýndayým ve bu yaþa kadar padiþahýn eteðini öper gibi, kimsenin elini eteðini öpmedim. Kendi hayatýmýn gidiþatýna kendim karar verdim. Okuyacaðým okulu kendim seçtim. Nasýl yönetileceðime ben karar verdim. Toplum ve kanunlar bana, ben toplum ve kanunlara saygý duydum. Hayatým ve sahip olduklarým bir insanýn dudaklarýnýn arasýnda olmadý. (Ýstisnalar kaideyi bozmaz) Bu ne büyük saadettir yahu? Bunu ise kime borçluyum? Elbette ki bu ülkenin kurucusu Gazi Mustafa Kemal Atatürk’e, silah arkadaþlarýna ve gözünü kýrpmadan þahadet þerbetini içen þüheda atalarýmýza. Allah razý olsun. Onlarýn yaptýklarýný kimse yapmazdý. Gazi Mustafa Kemal Atatürk milli mücadelede bu millete önderlik yaptý. Zafer kazanýldýðýnda kendi padiþahlýðýný rahatlýkla ilan edebilirdi. Hatta bu konuda Gaziyi destekleyenler bile vardý. Ama Gazi Mustafa Kemal Atatürk mücadelesine devam etti ve çok sevdiði milletine Cumhuriyeti armaðan etti. Bu ne kadar büyük bir iyilik düþüneniniz var mý? Allah, Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ten razý olsun, cennet mekâný olsun. Bize bizi, bize hürriyetimizi, bize geleceðimizi armaðan eden Gazi Mustafa Kemal Atatürk’e minnettarým. Allah muhafaza yoksa kulla kulluk etmeler mi dersiniz, el etek öpmeler mi dersiniz, halimiz nice olurdu? Þimdi öyle mi ya? Yeri geliyor insanlar; kaymakamlara, belediye baþkanlarýna, valilere, milletvekillerine, bakanlara, baþbakana ve hatta cumhurbaþkanýna bile þikâyetlerini açýk açýk söyleyebiliyorlar. Haksýzlýða uðradýklarýnda yöneticilere dava açabiliyorlar. Hatta belki de bizim çocuklarýmýz gelecekte milletvekilleri, bakanlar, baþbakanlar olacaklar. Bu ne büyük saadet, ne büyük mutluluk. Ecdadýmýza ve Gazi Mustafa Kemal Atatürk’e ne kadar dua etsek az.  Aslýnda bu aðýr bir konu, baþka bir yazýda gereken ciddiyetle üzerinde durulmalý. Ama benim gibi bir televizyon baðýmlýsý bile tarihinden bihaber olmamalý.
 
(Yazýnýn baþýnda televizyondan, televizyon dizilerinden, baðýmlýlýktan filan bahsettim. Konuyu buraya baðlamam belki beklenmedik bir durumdu. Ama içinde bulunduðum durumu, hissettiklerimi ve düþündüklerimi yazdým. Bunun büyük bir edebiyat þaheseri olmadýðýný ve olmayacaðýný da biliyorum. Ama þunu da biliyorum ki tüm bu yazýlanlar tarihe düþülmüþ notlardýr. Ýþte 2011 yýlýnda Türkiye’de yaþayan bir insanýn, naçizane durumu budur.)