Pencere kenarýndaki küçük masasýnda gözü bilgisayarýn ekranýndaydý Necati’nin. Sýrtýný sandalyesine yaslamýþ, açtýðý sayfaya dikkatlice bakýyordu. Üzerinde pijama takýmý,  ayaðýnda terliði, gözünde yakýn gözlüðü ile pazar keyfi yapan bir adam profili çiziyordu.  Ama dýþ görünüþ hiçbir zaman kiþileri aldatmamalýdýr diye de yabana atýlmayacak bir söz vardýr.

Yine özgeçmiþini istiyorlardý. Yüzünü buruþturdu.  Kaþlarý çatýk bir halde kafasýný saða sola çevirdi.  “Þimdi gelmiþine de, geçmiþine de, geleceðine de” dedi sonra da “tövbe tövbe sen affet beni Allah’ým. Ýþten önce günaha giriyorum” diye devamýný getirdi.

Bu kaçýncý iþ baþvurusuydu hatýrlamýyordu bile. Her seferinde “üveyi var mý ki özü olmuþ bu zýkkýmýn” diyor ve özgeçmiþini  homurdana homurdana güncelliyordu.  

Aslýnda pek bir deðiþiklik de yapýyor sayýlmazdý. Doðduðu yeri ve yýlý demirbaþ bilgisiydi. Okuduðu okul da öyle. Bildiði yabancý dile eðer sayýlsaydý küfür de eklemek isterdi ama içinden sayýp sövdüklerini kaðýda geçirmenin iþe yaramaktan çok elenmeye yarayacaðýný düþünerek vazgeçti.  

Çocuk sayýsý da hep aynýydý. Yalnýz boþta kaldýðý süre zarfýnda hanýmý bir  düþük yapmýþtý.  Ama canlý doðumlarýn nazari dikkate alýndýðý gerçeðiyle yine  eldeki ve evdeki mevcutlarý  yazdý.  “Ýki çocuk babasýyým” diye.

En çok deðiþiklik de adres bilgilerinde oluyordu. Sürekli artan kiralar onu daha düþük kiralý evler aramaya itiyordu. Bu itiþ, sonunda evini þehrin bitiþine kadar getirmiþti. Adý büyükþehirde oturuyor geçiyordu ama hep küçük ve kenar semtlerde yaþadýðý için bu büyük ayrýntýnýn kenarýndan köþesinden, ana caddelerinden bile geçemiyordu.  

 Kendini metheden insanlardan hiç hoþlanmazdý.  Çünkü “býrak da seni baþkalarý övsün” nasihatleriyle büyümüþtü. Ama bu özgeçmiþ denilen belgenin içine istese de istemese de kendini öne çýkaran özelliklerini yazmasý gerekiyordu.

 Bir an kendini emlakçý gibi hissetti.  Size çok güzel bir ev göstereceðim. Elimde anahtarýný görmüþ olduðunuz bu ev; üç oda, bir salondan oluþmakta olup, güney cepheli, balkonlu ve  kombilidir der gibi baþladý kendini anlatmaya.

 Üç  dil bilmeyi çok isterdim ama Türkçe dýþýnda baþka lisan bilmiyorum. Her cepheden içim dýþým aynýdýr.  Herkese arka çýkar, kimseye arkamý dönmem. Biraz balkonvari bir göbeðim var. Kendimden sýcak kanlýyým. Soðuk esprilerim yoktur.  Sigarayý da geçmiþimin dumanlý sayfalarýna býraktýðýmdan beri aðzýma hiç sürmedim. Ýç duvarlarým saðlamdýr. Sesimi dýþarýdan duyulacak kadar yükseltmem. Verilen sýrrý içime hapsederim. Dostluðu tuðla tuðla içime örerim.

 Hanife, önünde mutfak önlüðü, elinde çay tepsisi salonun kapýsýnda öylece kalmýþtý. Tutulan dili bir süre sonra çözülmüþtü.

 -Vah vah! Sonunda bu da mý baþýmýza gelecekti. Dað gibi kocam, geçmiþ camýn kenarýna, kendi kendine konuþuyor.  Özgeçmiþ hazýrlayacaðým diye kendinden geçmiþ. Geçmiþ olsun kocacýðým. Geçmiþler olsun geleceðimiz. Tez vakit þifalar ver Necati’me Allah’ým.

Aysel AKSÜMER