Çocuk sahibi olmak baþlý baþýna bir sorumluluk duygusu gerektirmektedir. Bir çocuk dünyaya getirmeyi düþünen iki yetiþkin birey her þeyden önce duygusal, düþünsel ve ekonomik açýdan onu kuþatacak bir birikime sahip olmalýdýr. Çocuðu dünyaya getirdikten sonra saldým çayýra Mevla’m kayýra mantýðýyla hareket etmek onu bizden uzaklaþtýracak bir etkendir. Bir ailede çocuðun en çok gereksinim duyduðu þey ilgi, sevgi ve kendisinin fark edilmesidir. Bu ihtiyaçlarý göz ardý edilen özgün birey çocuðun kendisini fark ettirecek bir takým menfi davranýþlar içine girmesi kaçýnýlmaz olacaktýr. Çocuðun altýný ýslatmasý, sürekli yaramazlýk yapmasý, eþyalara zarar vermesi bunlardan bazýlarýdýr. Yani fark edilerek kendisiyle ilgilenilme ihtiyacýndan kaynaklanmaktadýr. Bu durum ileriki yaþlarda çocuðun kötü arkadaþ ve alýþkanlýklara yönelmesine neden olacaktýr.
Bir doktorun oðlu bu hususla ilgili olarak þöyle demektedir; babam muayene ücreti veren hastalarýna zaman ayýrabiliyor. Ama bana asla! Küçük bir çocuðun ruh yanardaðýnda patlayan bu veciz ifade, büyüklere çok önemli mesaj vermektedir; Ýþ, çocuðu ihmal edecek bir neden olmamalýdýr!
Sorumluluk bilincine sahip yetiþkinler, çalýþýp ekonomik açýdan rahat bir duruma gelmeyi çocuklarýna gelecek hazýrlamayla açýklamaktadýrlar. Ancak iþin en garip yönü burada karþýmýza çýkmaktadýr. Kendilerine gelecek hazýrlamak için çalýþtýklarý çocuklarý, iþlerine kurban ederler. Günün yorgunluðuyla eve dönen baba veya anne kendisini özlemle bekleyen çocuðunu kucaðýna alýp hasret gidereceðine, onunla oyun oynayýp yüreðindeki boþluðu dolduracaðýna asýk ve solgun bir suratla “Dur çocuðum çok yorgunum. Çekil baþýmdan!” diyerek onu hayal kýrýklýðýna uðratýr. Ancak unuttuðu þey þudur; Yorgunluðu çocuðuna iyi bir gelecek hazýrlamak içindi. Yani o baþýndan savdýðý çocuðu içindi. Kiþinin yorgunluðunun amacýna karþý kayýtsýz kalmasý, yorgunluðunu anlamsýzlaþtýracaktýr.
Çocuk okul öncesi dönemde sýkýntý, yorgunluk, ekonomik açmaz, iþ gibi hususlarý deðerlendirecek yaþ ve olgunlukta deðildir. Onun için önemli olan kendisine zaman ayrýlmasý ve kendisinin farkýnda olunmasýdýr. Bu da ancak ilgi yoðunluðuyla alakalýdýr.
Çocuklar anne babalarýndan çok þey beklememektedir; yalnýzca sevgi ve ilgi. Bu durum çalýþan anne babalarda daha fazla gözlemlenmektedir. Anne ve baba iþe gittikleri için çocuk anne ve babanýn sýcaklýðýndan yoksunlaþmaktadýr. Onlar kendileri için güzel elbiseleri, yiyecekleri alan ve kendilerine iyi bir gelecek hazýrlamaya çalýþan ebeveynlerinden kendilerine biraz zaman ayýrmalarýný istemekte sanýyorum hiç de haksýz deðiller. Anne ve baba çalýþtýklarý için evde tek baþýna kalan çocuk bir gün annesine; anne siz öðrencilerinizi daha çok seviyorsunuz. Onlarýn baþýný okþuyor, dertlerini dinliyor ve onlarla gerekirse oyun oynuyorsunuz. Ama bizi sadece giyecek ve yiyecek derdiyle geçiþtiriyorsunuz. Biliyorum çok yoruluyorsunuz ama ne olur eve geldiðinizde biraz da bizimle oynayýn. Saçlarýmýzý okþayýn. Hafta sonlarýnda parka götürerek sevdiðinizi gösterin ne olur anne sizi çok seviyorum. Sizin sýcaklýðýnýzý hissetmek istiyorum. Çocuk bu sözleri söylerken aðlamaktadýr. Bu durumda kendilerinin hatasýný anlayan anne de çocuðuyla birlikte aðlamaya baþlar.
Ülkemizde çocuk eðitimi konusunda gözlemlenen en çarpýk durumlardan birisi þudur: fakir olanlar iþsizlik ve ekonomik darboðazla uðraþmaktan, zenginler ise iþ yoðunluðu sebebiyle çocuklarýyla gerektiði gibi ilgilenememektedir. Nükte; Baba þýmarýr diye çocuðuna hiç sevgi göstermiyordu. Çocuk büyüdü. Göremediði için sevgiyi, babasýna da gösteremedi. Bundan dolayý onu çok yadýrgadýlar. Çünkü o çocuktu!
Bir öðretmen arkadaþ özel ders vermektedir. Gerekli enerji ve performansýný orada harcar. Ders bitiminde eve döner. Yorgunluk atmak için divana uzanýr. O sýrada oðlu gelir. “ Baba bana þu konuyu anlatýr mýsýn, anlamadým.” Babanýn yüzünde yorgunluk maskesi görülmektedir. Dilinden yüzüne uygun sözler dökülür; “Þu an müsait deðilim. Baþka zaman.” Babanýn bu yanýtý üzerine çocuk; Baba ders ücretin ne kadar? Harçlýklarýmdan biriktirdiðim parayla bana da ders için zaman ayýrmaný isteyecektim. Mümkün mü? Baba ne diyeceðini bilemez bir þekilde þaþkýn þaþkýn çocuðuna bakar. Yaptýðý yanlýþý anlar. Yorgunluðu üzerinden silkeler. Çocuðuna yardým eder.
Ancak en üzücü olan durumlardan birisi, ne çocuklarýmýz bu þekilde kendisini ifade edebilecek þekilde yetiþtirilmekte, ne de babalar böylesine olgun bir tavrý gösterecek bilinçtedir. Bir musibet bin nasihatten iyi deðerlendirilmesine gerek kalmadan çocuklarýmýza gereken ilgi, sevgi ve zamaný verelim.
Bu kitabý yazmaktaki birinci ve belki de en önemli nedeni, çocuklarý yarýnlara umut dolu bir ruh haliyle hazýrlayabilmektir. Ehliyetsiz anne babalarýn yaptýðý kaza, trafik kazasýndan daha tehlikeli sonuçlar oluþturmaktadýr. Çocuklarýn uyumsuz, kibirli, hýrçýn, içe kapanýk, baþarýlý, tembel, özgür ve özgün kiþilik oluþturmalarý büyük bir oranda anne babalarýn yaklaþýmlarýndan kaynaklanmaktadýr.
Bundan dolayý anne babalara çocuðun kendi küçük dünyasýndan tatlý fýsýltýlarla onu nasýl yetiþtireceðimizin ipuçlarýný vermeye çalýþtým.
Umut dolu yürekleriyle yarýnlara mutlu ve huzurlu bir þekilde yürüyen yeni bireylerin dünyamýza selam vermesi dileðiyle…