Geçtiðimiz pazar günü yapýlan “Öðrenci Seçme Sýnavý”nýn ardýndan bir milyon beþ yüz otuz bin öðrenci omuzlarýndan ‘þimdilik’ bir yük attýlar sanýyorum. Tabi bu rakam sadece fiilen sýnava girenleri yansýtýyor. Onlarýn baþarýlarýný dört gözle bekleyen baþta anne babalar, teyze, dayý, hala, amca, büyükanne ve dedeler de iþin içine girdiðinde ortaya üniversite sýnavý stresini yaþayan çok ciddi bir rakam çýkýyor. Her sene olduðu gibi sýnavdan bir hafta önce “çocuklar nasýl beslenmeli?” , “sýnava giderken kahvaltýda neler yemeliler, neler yememeliler?” , sýnavdan bir gün önce çeþitli türbelere gidip dua eden anne modelleri ve sýnav günü ise “sorular geçen seneye göre nasýldý?” vs. tarzýnda haberler ana haber bültenlerinin gündemini oluþturuyor. Hele sorular açýklandýktan sonra o tv. kanallarýnýn birbiriyle yarýþýrcasýna yaptýklarý programlar yok mu...
Tüm bunlardan hareketle ben de bir þeyler yazmak istedim. Aslýnda geç kalýnmýþ bir yazý bu... dört günlük bir gecikmeden söz etmiyorum. Dört, hatta yedi senelik bir gecikme...

Öss’ye ilk kez 2003 senesinde girdim. Erenköy Kýz Lisesi’nde son sýnýf öðrencisiyken ayný zamanda bir dershaneye de gidiyor olduðum için çoðu insandan þanslýydým elbet ama ben günde yüz Türkçe sorusu çözmeyi ‘çalýþmak’ zannediyordum. Þimdi o günler için aklým ne kadar beþ karýþ havadaymýþ diye düþünmeden edemiyorum açýkcasý. Ben sözel zekasý çalýþanlardaným ama buna maalesef mi desem iyi ki mi desem bilemedim þimdi. Fakat matematikten çektiðim sýkýntýyý bir ben bilirim bir de Allah! Biz ilkokuldayken beþinci sýnýf bittiði zaman anadolu lisesi sýnavlarýna giriyorduk. O zaman da bir dershaneye gidiyordum ve matematik derslerinde sýnýftaki arkadaþlarým zehir gibiydi tabir-i caizse... Öðretmen tahtaya soruyu yazdýktan bir iki dakika sonra çözmüþ oluyorlardý. Ben ise o sýrada soruyu yazmaya devam ediyordum. Bir kýrmýzý kalem kullanýyordum bir de kurþun. Kýrmýzýyla ‘soru’ yazýyordum, iki nokta koyuyordum... Yavaþ yavaþ yapýyordum bu iþlemi, bunu bilerek yapýyordum elbette. Soruyu çözemeyecekmiþim gibime geliyordu. Zaten sýnýf o kadar kalabalýk ve istekliydi ki, ben soruyu çözemesem ne olacak, onlar çözüyor iþte yeter, o kadar kiþi varken öðretmen beni farketmez bile... Ama her seferinde farkediyordu. Neredeyse tepemde dikiliyordu artýk. “Senin þu kýrmýzý kalemini çöpe atacaðým” diyordu bana! Ortaokulda olduðu gibi lisede de diðer bütün notlarým dört ya da beþ olmasýna raðmen matematik ve fizik iki, en fazla üç geliyordu. Biyoloji ve kimya notlarým bile beþ gelse bile...
Lisedeki alan seçiminde ben sýrf sözel bölüme gidenlere ‘iþe yaramaz’ gözüyle baktýklarý için eþit aðýrlýk alanýný seçmiþtim. Zamaný geriye alabilsem deðiþtirmek istediðim kararlarýmdan biri bu olurdu sanýrým. Bu sýkýntýlar Öss’ye de yansýdý tabii ki, ilk sene sözelden çok iyi netler çýkarýrsam bir yere girerim diye düþünüyordum. Sýnav sonuçlarý açýklanýnca (321 sözel puan almýþtým) ve ben bir yere yerleþemeyince anladým ki matematik olmadan olmayacak bu iþ. Neydi o söz? “Ya bu deveyi güdeceksin, ya bu diyardan gideceksin.”

Ertesi sene biraz daha sayýsal aðýrlýklý bir dershaneye gittim. En azýndan bana yetecek kadar net çýkarmayý hedeflemiþtim ve gerekirse bazý sorularý, çözüm yollarýný ezberleyecektim. Ne de olsa hep ayný tarz sorular çýkýyordu. O sene gerçekten daha çok çalýþtým. Sözel dersleri biraz geri planda býraktým ancak omuzlarýmdaki yük daha aðýrlaþmýþtý sanki. Sýnav günü pikniðe gider gibi gittik okula ve ben ailemin gözlerindeki o endiþeyi görünce çok telaþlandým. Sýnavým da kötü geçti tabii, geçen sene aldýðýmdan iki puan daha az aldým. Türk Dili ve Edebiyatý Bölümü’nde okumayý çok istiyordum ancak ufak puanlarla kaçýrýyordum bu fýrsatý, tercih listemde de baþka bölümler yoktu pek. Artýk dershanelerin bana verebileceði bir þey kalmamýþtý. Çocukluðumdan beri mesleki hedefim haber spikerliðiydi ve bununla ilgili somut adýmlar atmak için diksiyon kursuna gitmeye karar verdim. Bu kursun ödemesini kendim yapmak istedim ve bunun için iþe girdim. Haftanýn beþ günü bir bijuteride çalýþýyor, akþam eve geldiðimde konularý tekrar ediyor ve test çözüyordum. Geri kalan bir gün eski dershanemde deneme sýnavlarýna giriyor ve diðer gün de kursa devam ediyordum.
Aylarca bu þekilde bir koþuþturma yaþadým. Bir yandan da kendimi psikolojik olarak sýnava hazýrlýyordum. Sýnavýn benim için çok önemli olmadýðýný düþünmeye gayret ederek, ölüm kalým meselesi haline getirmemeye çalýþtým.

Sýnav sabahý erken kalktým ve namaz kýldým. Gözlerimden yaþlar akmaya baþladý fakat ben çok rahat hissediyordum kendimi. Evden çýkarken önceden tembihlediðim için kimseyle karþýlaþmadým. Deneme sýnavlarýna giderken ufak bir törenle uðurlamýyorlardý ki beni, þimdi ne gerek vardý böyle bir þeye? Tek baþýma gittim Kadýköy Kýz Lisesi’ne. Yolda çiseleyen yaðmur bile canýmý sýkmadý, oysa yaðmurlu havalarý hiç sevmem ben. Sýnav salonuna gülümseyerek girdiðimde herkes kurbanlýk koyun gibi geldi gözüme, o kadar korku dolu bakýyorlardý ki! Ben arka sýradaki kýzlarla sohbet ettim biraz, “kaçýncý giriþiniz” diye sordum, çikolatamdan ikram ettim. Gözetmenin dikkatini çekti sonra benim bu rahatlýðým, nereden mezun olduðumu vs. sordu ve o ýþýk hýzýyla geçen üç saat baþladý! Sýnavdan sonra en yakýn arkadaþým (þimdi bir doktor kendisi) kapýda beni bekliyordu. Nasýl geçtiði konusunda hiçbir fikrim yoktu... Artýk tercih uzmaný olmuþtum ben ve tercihlerimi biraz daha geniþ tutmuþtum. Yirmi dört tercihimin son üç tanesi iki yýllýk okullardý hatta. Sonra komik bir macera yaþadýk. Tv. de Öss ve tercihler ile ilgili program yapan ünlü bir bey özel okullara gidiyordu geceleri, randevu sistemiyle tercihlerinize yardým ediyordu. Caným dedem hiç üþenmedi gecenin bir vakti taksi tutarak götürdü beni, gittiðimiz okulda kimsenin böyle bir programdan haberi yoktu, güvenlik görevlilerine numaramýzý býraktýk ve tekrar taksiye bindik, tam evin kapýsýna gelmiþtik ki arayarak bizim gibi bir ailenin daha geldiðini haber verdiler ve ayný taksiyle geri döndük. Deðiþen bir þey olmadý ama; biz bir gün erken gelmiþtik. Ertesi gece tekrar gittiðimizde amacýmýza ulaþtýk. O ünlü programcý benim tercihlerime baktý ve güzel olduðunu söyledi. Üzerinde bir deðiþiklik yapmadý. Bu arada, ben dershaneye gitmediðim yorgun bir þekilde iþten döndüðüm ve ders çalýþmaya çalýþtýðým o sene 326 puan almýþtým. Yerleþtirme sonuçlarý açýklandýðýnda yazlýktaydýk. Çocukluk arkadaþlarým olan iki kýz kardeþin (þimdi ikisi de öðretmen üstelik Van’dalar) evinde internet olduðundan erkenden onlara gittim. Heyecandan bilgisayara bakamýyordum. Sayfa açýldý, arkadaþým bana döndü... Sakarya Üniversitesi Türk Dili ve Edebiyatý’na yerleþmiþtim, beþinci tercihime...

Bu yazýyý Öss kurbaný tüm büyüklerim, arkadaþlarým ve kardeþlerim için baþýndan üç kez üniversiteye giriþ sýnavý geçmiþ biri olarak yazdým. Ayrýca þu gerçeði de hatýrlatmak isterim ki, Öss herþeyin baþlamasý ya da bitmesi anlamýna gelmiyor. Çünkü sýnavlar hiç bitmiyor. Matematiðe inat istediðim bölüme girsem de, önümde þimdilik bir Ales ve bir de Kpss belki bir de Üds var. Sürekli tenkitlere maruz kalan ülkemizin eðitim sistemi ya da benim üniversite anýlarým ayrý bir yazý hatta kitap konusudur kuþkusuz. Önemli olan hedef belirlemek ve gerçekçi adýmlarla ilerlemeye çalýþmak. Ne olursa olsun “Yapamadýðýnýz þeylerin, yapabileceklerinizi engellemesine izin vermeyin!” Ben istediðim bölümü kazandým, okuduðum þehri çok sevdim, dört sene boyunca orada bazý radyolarda çalýþtým, çok güzel insanlar tanýdým ve mezun oldum. Yarýn akþam da kep törenim var. Darýsý baþýnýza!...