Saat 16:45 Rutin bi cuma günü daha.Hava bulutlu. Ben yine evimin yakýnýndaki o çay bahçesine geldim.Çay içiyorum.Çay..Ne çok seversin çayý.Bende severim bilirsin ama birlikte içmenin tadý baþka olur.Yine karþýmdaki sandalye boþ.Arada bir tam karþýdaki parka dalýyor gözlerim.Elim telefona gidiyor,sonra birþeyler beni durduruyor.Bu kadar mý zor senin sesini duyabilmek? 

Kuþlar sesini duysa kýskanýr inan.Rüzgar saygýya durur,ceketini ilikler.Sen konuþmaya baþlarsýn daðýlýr bütün bulutlar gökyüzünden. Güzden ilkbahara terfi eder mevsimler.Rüzgar sesi,kuþ sesi, araba sesi,tabi bide gereksiz sesler.Ne ararsan var bir tek senin sesin yok.

Þu otobüs duraklarýna da çok kýzýyorum bazen.Mavi kýrk dört ne zaman dursa duraðýn orda;seni indirecek sanýyorum.Sonra bir bakýyorum ki yoksun. ''Müsait bir yerde inebilir miyim?'' cümlesi ancak sen yanýma gelirken söylediðinde güzel.Ama bir türlü seni indirmiyor otobüsler.

                                                                                                                                                                                           Büþra Özdemr