Online Üye
Online Ziyaretçi
Dem vuruyor geceler, güneş doğmak bilmiyor.
Kaderin cilvesi bu, giden geri gelmiyor.
Bunca elem gözyaşı, bir gün yüzüm gülmüyor.
Böyleymiş alınyazım, ne boş oldum, ne dolu.
Bir kemanın telinden, uçup gidiyor zaman.
Özlemin kavurdukça, baharlar olur hazan.
Saklanmak yakışmıyor, hadi çık oyunbozan.
Yokluğun sancı gibi, ne boş oldum, ne dolu.
Gönül bahçelerinde, açmaz oldu çiçeğim.
Arım uçmuş, kovan boş, dolmaz oldu peteğim.
Ektiğim tohumlara, yüz sürmüyor başağım.
Yüreğimde bir sızı, ne boş oldum, ne dolu.
Bu kadar mı kolaydı, hemen pes edip gitmek.
Sevdayı dolu dolu, yaşayamadan yitmek.
İkimizde severken, niyedir böyle bitmek.
Bu muydu senin sözün, ne boş oldum, ne dolu.
Bu şiirim 1998 yılında kaybettiğim eşime ithafendir