Hani her insan kendi kaderini yaþar derler ya..

Benim kaderim de yaþamam gereken de sendeydi aslýnda..

Kara kutu sendin ve açýlmasý gerekiyordu artýk..

Hiç çözülemeyen o kutu varya..

Ýþte benim hayatýmda o sendin..

Senin gözlerindi çözemediðim..

Gözlerinin karasýydý anlam yüklediðim..

Ve senin ne söylediðini bilmez dilindi yüklediðim anlamlarý elinin tersiyle iten..

Her ne düþündüysem beni bin piþman eden..

Sabah uyandýðýmda yanýmda sen..

Yolda yürüdüðümde gölgem yerine sen..

Denize baktýðýmda dalgalarla bana gelen sen..

Okþayamadýðým o gözlerin denizin dalgalarý arasýnda kaybolurken,

Ben düþüncelerimin arasýnda boðuluyorum..

Oysa yanýmda olsan..

Koynunda kaybolmayý yeðlerdim aslýnda..

Yoksun..

Yoktun hiçbir zaman..

Olmayacaksýnda ahir boyunca..

Bu hayatta herþeye eyvallahým oldu da

Bir senin yanýmda olmayýþýna isyan ettim sadece..

Diyemedim hiçbir þey..

Kabullenemedim..

Olmadýn bende..

Ben hep aslýnda benim olmayan sensizliðinle yaþadým..

Sen baþka yüreklere yelken açmýþken..

Baþka kollara demir atmýþken..

Ben sende battým..

Bu yürek senin dibini buldu..

Koymuyor artýk seni düþünerek geçirdiðim geceler..

Dokunmuyor artýk kimin için aðlayýp kimler için güldüðün..

Gelmiyor artýk gözüme gözlerin..

Ýstemez oldu bu yürek senin sýcaklýðýný..

Sanýrým daha fazla yazamayacaðým..

Yalanlarým gözüme batýyor....

Bu yürek hala seni ister..

Bu yürek hala sana yanar..

Bu yürek o yangýnda kül olur..

Bu yürek..