Ben seni hep gözlerimle sevmiştim. Yakın iken hep ırak olurdun bana. Oysaki senle hep güzel anılarımız vardı..
Hatırlayınca insan şu cümleler dökülür
insanın dilinde..
Bir zamanlar sevgi ile
başlar hep mazide kalan güzel anılar.
Bir gün gelir su yüzüne
çıkar, vurur dalgaları sahile,
Gökyüzü kadar temiz okyanuslar kadar derindir,
insanın içindeki can canana susamış gibi o güzel yıllar...
Sahile vuran dalgaları, insanın içini dışa savurur her an,
sanki ufak tebessümler içine sığdıramazdı.
Üç günlük bir alemde zamanı sevdikçe,
insan,yağan yağmur hayat verir cana,
Doğan güneş ısıtır insanın içini..
İnsanın içindeki sevgi bambaşka olur..
Şans bizden taraf nedense hiç çalışmıyordu..
Ayrılıklar hep erken
çalardı kapılarımızı ,
Gözlerimi kapattığımızda
hep ayrılık şarkıları çalardı. Şimdi
ise ben nedense hep yapa yalnızım... Yalnızlık
sarmışken dört bir yanımı , mutlu olmak var iken,
hayalleri kurmakla bir an mutsuz olmak zor geliyor bu alemde.
Şimdi Antalya’nın ıssız sahillerinde yürürken,
dalgaların denizin kıyısına
vurması ,
tatlı gök gürültüsünün
seyretmek bir başka hava eser yüreğimde. Yaşattığı her güzel şeyde sen varsın içimde.
Güneşin doğusuyla birlikte geride kalan bir yıldızdın
benim dünyamda. Artık
milyonlarca yıldızın içinde görebilirim seni rüyalarda.