Yabancý dil eðitimi ülkemizde çok ciddi bir sorun. Öyle bir sorun ki ilkokul dördüncü sýnýftan, hatta artýk biraz daha ileri giderek ana okulundan, baþladýðýmýz yabancý dil eðitimimiz üniversite sonunda “What is this?” “This is a book.” Ýngilizcesinden ileri gidemeyen bireyler yetiþtiriyor sadece.

            Gürcistan’da üniversite okuyan bir öðrencim vardý. Ýlk yýlýn dönüþünde þöyle demiþti: “Sýnýfýmýzda her milletten öðrenci var. Japon, Çinli, Hintli, Suriyeli, Rus, Gürcü... Türk olarak iki kiþiyiz. Sýnýfta herkes Ýngilizce konuþuyor, sadece biz iki Türk Ýngilizce bilmiyoruz.”

            Geçtiðimiz aylarda bir kuruluþ ülkelerin Ýngilizce seviyesini yayýnlamýþ. Ülkemiz, deðerlendirmeye tabi tutulan 63 ülke arasýnda 47’nci olmuþ. Bu sýralama, yeterlilik seviyesinde beþ gruba ayrýlan ülkeler anasýndaki beþinci gruptaki yerimizi ifade ediyormuþ.

            Peki, neden bu kadar zor bizim yabancý dil öðrenmemiz? Neden öðretemiyoruz çocuklarýmýza Ýngilizceyi?

            Ýngilizce öðretmeni bir arkadaþýmýn anlattýðý bir olay vardý: “Bir öðrencimiz, babasýnýn akademik görevi nedeniyle Ýngiltere’de doðmuþ, Ýngiltere’de okumuþ. Daha sonra babasýnýn görevi bitince Türkiye’ye gelmiþler ve çocuk altýncý sýnýftan bizde okula baþladý. Ýngilizce sýnavýndan ellinin altýnda puan aldý. Veli okula geldi, çocuðun ana dilinden daha düzgün Ýngilizce konuþtuðunu, nasýl düþük puan aldýðýný merak ettiðini söyledi. Anlattýk, bizde konuþma Ýngilizcesi öðretilmiyor, biz gramer öðretiyoruz. Dolayýsýyla bir Ýngiliz gelip bizde sýnava girse yeterli puaný alamaz.”

            Dil konusunda þöyle bir araþtýrma yaptým, bu konuda yazýlmýþ birkaç ilmi çalýþma okudum. Ortak sonuç ülkemizde Ýngilizce gramer öðretimi olduðu için çocuklarýmýzýn Ýngilizce öðrenememesiydi.

            Bu konuda yeterince ilmi çalýþma yapmýþ üniversitelerimiz, makaleler yayýnlamýþ akademisyenlerimiz. Ama hala ayný tas ayný hamam devam ediyoruz.

            Kýsa bir süre önce sayýn Milli Eðitim Bakanýmýzýn bu yaraya parmak bastýðýný gördüm. Çocuklarýmýzýn Ýngilizce öðrenemediðinden þikayet ediyordu bakanýmýz. Tamam dedim, nitekim bir çözüm bulacaklar bu eksiðimize. Haberin tamamýný okuduðumda ne kadar yanýldýðýmý fark ettim.

            Þöyle diyordu sayýn bakan: “Çocuklarýmýza Ýngilizceyi doðru öðretemiyoruz, bunun sebebi de sýnýflarýmýzdaki sýra düzeni, en kýsa zamanda U düzenine geçeceðiz.”

            Aman Allah’ým!..  Dil eðitimdeki en büyük sorunumuz tespit edilmiþ ve çaresi de bulunmuþ nitekim!

            Merak ediyorum, eðitim yapýmýzýn baþýndakiler hiç mi ilmi makale okumaz, hiç mi ciddi araþtýrma yapmaz? Gerçekten bir ekipleri yok mu? Böyle ciddi konularda komik þekilcilikle sistemi düzelteceklerini mi sanýyorlar?

            Ne zaman þekilciliði býrakýp bir iþin felsefesini kavrayýp özüne ineceðiz?

            Galiba hiçbir zaman!...