Taþra otobüs terminallerinin kendilerine özgü havalarý vardýr. Yolum düþtüðünde bir kenarda oturup oradaki curcunayý izlemek hoþuma gider. Öyle ilginç sahnelere þahit olunur ki, senaryolar deðme tiyatro eserlerine taþ çýkartýr. Oyunlar bazen dram ama çoðu zaman komedidir.
Avaz avaz baðýran çýðýrtkanlar, yazýhane personelleri ve bir þeyler satmak için yýrtýnan seyyar satýcýlarýn mesaileri tam gün olduðu için, onlar sahnenin daimi aktörleridir. Sevdiklerine kavuþtuklarýnda mutluluk tablosu çizenler veya otobüsün arkasýndan hüzünle el sallayanlar ise her gün deðiþen misafir sanatçýlar.
Gerçekten samimi olanlara sözüm yok. Ama bu karþýlama ve uðurlama sahnelerindeki sevinç ve üzüntü gösterilerinde bazen öyle yapmacýk tavýrlar oluþur ki, oradaki samimiyetsizliði hemen yakalarsýnýz. Misal, misafirlerinin bindiði otobüs uzaklaþtýðýnda geride kalanlarýn yüzlerindeki hüzünlü maske hemen deðiþir, derin bir iç çekerler. Karþýlayanlarýn ise endiþeli bir tebessümle bagajdan çýkan valizleri saymasýna þahit olmak baþlý baþýna bir eðlence vesilesidir. Bu tablolarý yakalayamamýþsanýz daha dikkatli ve eleþitirel gözle bakmamýþsýnýz sayýlýr. Aylak kaldýðýnýzda bir ara lütfen bir ara gidin. Dikkatli izlerseniz eðlenceli dakikalar geçireceðinize eminim.
Bu arý kovanýna benzeyen terminallerde her gün oyuncular deðiþir ama senaryo aþaðý yukarý hep aynýdýr.