Þu anda yetmiþ yaþýndayým. Nüfus kaydýma göre altmýþ yedi yaþýndayým. Babamýn erken nüfus kaydý sebebi ile on yedi yaþýnda askere alýnýþ sebebi ile babaannem beni doðduðum zaman nüfusa kayýt ettirmemiþ. Onun için nüfusta üç yaþ küçüðüm.

      Bu yazýya baþlarken amacým yaþýmý size iletmek deðil. Sadece  geride býraktýðým gerçek zamaný bilmenizi istediðim için yazdým. Gerçi bilinse de bilinmese de bir þey fark etmez. Okurlarýmý aydýnlatmak açýsýndan.

     Bu yaþa kadar sayýsýz darbe gördüm ve yaþadým. Ýlk bildiðim darbe 27. Mayýs. 1960 yýlýnda Demokrat Parti iktidarda iken yapýldý. Bildiðim kadarý ile sivil halka en ufak bir hareket olmadý. Dahasý siyasetin dýþýnda olan kimse zarar görmedi. Ben o ihtilalin haklýlýk yönünü veya haksýzlýk yönünü burada gündeme getirmeyeceðim. Fakat ihtilal sonrasý bir çok insanýn çeþitli þekilde maðdur olduðunu daha sonraki yýllarda yayýn organlarýndan okudum.

   O zamanlar ilk okula gidiyordum. Orta okula baþladýðýmda memlekette sadece partilerin iktidar mücadelesini seyrettim. 1960 lý yýllarýn sonlarýna doðru ülkede bir devrimcilik hareketi baþladý. Devrimcilerin o zamanki söylevleri bizim gibi genç beyinlerin ilgisini çekmeye ve sempati toplamaya baþladý. Ne  var ki 1968-1970 yýllarý arasýnda okullarda boykot baþlattýlar. Eðitim ve öðretim felce uðradý. Okullarda devlet malýna da büyük zararlar verildi. Boykot olan þehirlerde kamu mallarý kýrýldý, yýkýldý. Bunlarý yapanlarda hep kendi çocuklarýmýz oldu. Babalarýnýn Annelerinin verdiði vergilerle yapýlan ne varsa tahrip ettiler. O da yetmedi ülkede sayýlarý zaten az olan fabrikalarý, binbir zorlukla yapýlan köprü ve tesisleri yakýp yýkmaya baþladýlar. Yýl 1970 geldiðinde ülkede dirlik ve düzen kalmamýþtý. Tam o dönemde liseyi bitirdim ve aldýðým Üniversite puaný ile Adana Ýktisadi Ve Ticari Ýlimler Akademisine baþladým.

Artýk benimde bir taraf olmam gerekiyor gibi gözükmekte idi. fakat bana ülkede yapýlanlar yanlýþ gözüküyordu. Bir gün devrimcilerin içinde bulunan ve söz sahibi olan bir abimle görüþürken ona sordum. “bu iþlere bende taraf olayým mý. Lakin ben bu yapýlanlarý doðru bulmuyorum” dedim. Oda bana “sakýn bu iþlerin içine girme sen tarafsýz ol. Bu olaylarda tarafsýz olanlar her zaman karlý çýkar. Sen ülkeni ve ülke insanýný sev. Yolunu da buna göre çiz. Ýktidara kim gelirse gelsin hep senin yerin olur” dedi. Bende o konuþmadan sonra hep tarafsýz olmaya ve ülkemi, halkýmý sevmeye elimden geldiði kadarda insanlara yardým etmeye çalýþtým.

   Çok geçmeden  1971  de 12 Mart muhtýrasý ile yönetime müdahale edildi. Buda bir nevi darbe idi. Muhtýradan sonra ülke üzerinde devrimciler toparlanmaya baþlandý. Bir çok bu iþe gönül vermiþ genç insan hayatýný kayýp etti.  Fakat  suçu bulunmayan masum insanlara yine saldýrýlmadý. Halkýn kaný dökülmedi.

   Bu sayede biz de okulda hiçbir sorun yaþamadan dört sene rahat bir okul okuduk. Akademinin son senesinde ülkede bu sefer de Sað Sol gruplaþmasý baþladý. Öyle ki 1979 yýlýnda artýk tarafsýz halkta sokaða çýkamaz oldu. Ýki grubun bir biri ile çatýþmasýnda arada kalan bir sürü masum  insanýmýz hayatýný kayýp etti. Bu sayýnýn 5000e  ulaþtýðý açýklandý. Halk artýk ordunun yönetime el koymasýný, bu can kýyýmýna son verilmesini istemeye baþladý. Ve nihayet ordu yönetime el koydu. Bir gecede anarþi birden bire bitti. Ýhtilal sabahý sokaklar çok sakin ve emin hale gelmiþti. Kenan Evren paþa halkýn gözünde büyük bir kahramandý. Halka gidin ölün dese halk gözünü kýrpmadan kendini ölüme atacak kadar sevgi kazandý. Hiç kimsenin aklýna, anarþi bu kadar kolay kesiliyordu da neden beþ yýl ordu bekledi diye sormak gelmedi. Daha sonra yapýlan  yeni ana yasa halkýn kurtuluþu gibi anlatýlarak referandumdan  çoðunlukla EVET oyu alarak kanunlaþtý.

 Birkaç yýl sonra Genel Kurmay Baþkaný Yardýmcýsýna bir gazeteci “efendim anarþiyi bu kadar kolay durdura biliyordunuz da neden beþ yýl bekleyip bu kadar insanýmýz ölümüne seyirci kaldýnýz” sorusuna. Sayýn general “Ýhtilalin olgunlaþýp halkýn gözünde haklýlýk kazanmasý için bekledik”  cevabýný verdi.

 1980 sonrasý sivil yönetime geçildi fakat yapýlan anayasa tüm yetkileri ordunun elinde topladýðý için hükümetler ordudan izin almadan hiçbir kanunu meclisten çýkaramadýlar.

  Ýktidara gelen bazý siyasetçiler her ne kadar bu duruma karþý durmak istedi ise de baþaramadýlar. Onun için 1997 de hükümet istifaya zorlandý ve istifa ettirildi. Ordu kendilerinin sözünden çýkmayacak insanlarý hükümetin baþýna getirdi.

   Bu arada halkta yavaþ yavaþ uyanmaya baþladý. Koalisyonlar hep o zamanki ordunun baþýnda bulunan generallerin iþine gelmekte idi. Çünkü tek baþýna güçlü bir hükümet çoðunluðu saðlarsa anayasayý deðiþtire bilirdi. Oda orduda generallerin iþine hiç gelmezdi. Çok iyi bir düzen kurulmuþtu. Önlerinde milletin seçtiði bir meclis vardý. Dýþardan bakýldýðýnda ülkede sivil idare gözüküyordu. Aslýnda ordu generallerinin gizli diktatörlüðünün üstü örtülmüþtü. O dönem hükümette görev yapan milletvekilleri bu konuyu defalarca dile getirmiþ. “elimizden bir þey gelmiyor. En ufak kanunu bile Genel kurmaya danýþmadan çýkaramýyoruz. Biz bu mecliste sadece  bir kuklayýz. Onlar ne derse onu yapýyoruz” diye. Bu millete dertlenmeye baþlamýþtý.

   Ýþte bu ortamda Adalet ve Kalkýnma partisi 14 Aðustos 2001 de iktidara geldi. Ülkeyi yönetirken Eldeki anayasa ile ellerinden gelen her þeyi yaparak kanunlar çýkarmaya ve uygulamaya çalýþtýlar. Bir taraftan dan da halka “bu anayasa elimizi kolumuzu baðlýyor bize iþ yapma imkaný vermiyor, size gereken hizmeti yapamýyoruz” demeye devam ettiler. 2001 de, 2002 de, 2004 te, 2005 te, 2006 da, 2007 de kýsým kýsým  Anayasanýn maddelerini deðiþtirdiler.   Yine 2007 yýlýnda hükümeti düþürerek ülkede bir kaos yaratmak için bir uðraþ verdiler. Lakin baþaramadýlar, hükümetin arkasýnda halk vardý. eski anayasa maddeleri hükümetin önünde engel oldu. Ýktidar  2010 da esaslý bir anayasa taslaðý hazýrlayarak  halk oylamasýna sundu. Çoðunlukla evet oyu alarak anayasa kanunlaþtý. Bazý guruplar “ülkede bir daha darbe olmasýn anayasaya  evet çalýþmasý dahi yaptýlar” çok geçmeden  28 þubatta Anayasa deðiþikliðine destek veren guruplar hükümeti düþürmek için kabine üyelerinin üzerine gittiler ve sonuç almadýlar. Bu olaydan sonra da Cumhurbaþkanlýðý  seçimi geldi o guruplar  bu seçim de de  aktif görev alarak  þimdiki Cumhurbaþkanýnýn seçilmesini engellemek istediler, yine baþaramadýlar. Halk çoðunlukla Cumhurbaþkanýný seçti %51 gibi bir oyla.

  Bu  þer odaklarý  ülkenin  kalkýnmasýný ve dünyada söz sahibi olmasýný engellemek için 15-16 Temmuz  gecesi hükümete karþý bir darbe yapmak istedi. Ne yazýk ki   halkýn sokaklara çýkacaklarýný hesap edemediler. yüzlerce    silahsýz insanýn üzerine ateþ açtýlar ve ölümlerine sebep oldular. Oysa darbeler halkýn yararýna olduðu zamanlar baþarýlý olur. Halký karþýsýna alan darbe hareketleri hüsrana uðrar ki bunlarda, %51 oy alan ve bir %25 lik te ona oy vermeyen fakat  sempatizaný bulunan Cumhur baþkanýna karþý darbe yapmak hiç akýl iþi deðildi. Bu iþin mazereti de olamazdý, çünkü sivil silahsýz halka ateþ edildi insanlar hayatýný kaybetti.

    Bundan önceki darbelerde sivil halktan masum vatandaþtan bir kiþinin bile burnu kanamadý. Sadece eylem yapanlar cezalandýrýldý.

   Bu ülkede artýk darbe yapmak hiçte kolay olmaz, bu millet saati ne zaman olursa olsun darbecilere karþý direnmesini öðrendi.

  Bu yazý gibi binlerce fikir yazýsýný Ýnternetlerde  bulmak mümkün. Ben sadece kendi yaþadýklarýmý sizlere aktardým. Ülkemi ve  ülke insanýmý çok seviyorum,  bu sebepten dolayý bir insanýn canýndan olmasý benim yüreðimi parçalar. Dilerim bundan sonra, bu tür olaylarý yaþamayýz. Millet olarak yabancýlara uþaklýk etmeden Þerefimizle baþýmýz dik geleceðe emin adýmlarla yürümemiz gerekmektedir. Onu da yapacak gücü Allah bu millete bahþetmiþtir.

                                Faruk Soydemir