Sene 1996…Amerika’ya yahut Avrupa’ya gittin mi diye sorsam her on kiþiden biri elini kaldýrýr. Japonya’ya gittin mi diye sorsam belki on bin kiþiden biri elini kaldýrýr. Bu yüzden Japonya’ya seyahat gerçekleþme aþamasýna geldiðinde, sevinmiþtim. Giderken ön yargýlarým vardý. Teknolojide ileri bir ülke olmalarý, her insanýnýn zeki olduðunu çaðrýþtýrýyordu, nedense. Çok uzaktý. Ama oraya gittiðimde, mesleki çalýþmalar yapacaðým için kariyerim açýsýndan önemliydi. Her ne kadar eþim yalnýz kalacak olsa da, gidip gitmemek þeklinde ki ikilem halime, eþimin anne-babasýnýn eþimin yanýnda kalacaðý fikri son noktayý koymuþtu. Gidiyordum!

Gidiþ oldukça zordu. Ankara’dan Ýstanbul’a, Ýstanbul’dan Tayland’ýn baþkenti Bangkok’a ve Bangkok’tan Japonya’nýn baþkenti Tokyo’ya gidecektim. Nerdeyse 2 gün süren yorucu yolculuktan sonra Tokyo’ya ulaþmýþtým. Türkiye’den baþka proje kursu için giden bir kiþi vardý. Bu yüzden yolculuk korkutucu olmadý. Yolculuk sýrasýnda Ýstanbul’dan Bangkok’a giderken, gece 2-3 gibi uçaðýn penceresini açtýðýmda, sabah güneþini görmem þaþýrtmýþtý. Biz doðuya doðru gidiyorduk ve sabah daha erken oluyordu doðal olarak. Birde bu uçuþ esnasýnda baþka yöne giden baþka uçaklarý, uçak trafiðini izlemek çok etkilemiþti.

Tokyo hava alanýndan çýktýðýmýzda, kursu verecek organizasyon þirket yetkilileri bizi karþýladýlar. Yaklaþýk iki saat sonra kalacaðýmýz yurt binasýna ulaþmýþtým. Bu yurt binasýnda, belki de yüzden fazla ülkeden gelen kursiyerler vardý. Herkesin kendisine ait kalacak odasý da vardý Kiþilerin rahat etmesi ve özgürce vakit geçirmesi için her þey düþünülmüþtü. Restaurant, spor merkezleri, müzik alanlarý-çalgý aletleri dâhil her þey… Yemek yerken, “Helal yiyecek” diye uyarýlar vardý. Buraya gelen Müslüman kursiyerle içindi. Telefon etmek için kart alabileceðimiz markette vardý. Türkiye ile ilgili zaman farký olduðundan, tam 7 saat, genellikle, uzun kuyruklardan sonra, gecenin 2-3 ünde eþimi arayabiliyordum. O zamanlar cep telefonu ve internet yoktu ülkemde. Anacak burada her ikisi de vardý. Mail yazanlarý gördüðümde bunlar ne yapýyor diye þaþýrmýþtým.

Nerdeyse 15 gün kaldýn Tokyo’da. Japonya nasýl bir ülke, nasýl yaþayabiliriz gibi birçok þeyi anlattýlar, çeþitli etkinlikler ile. Ýlk derste AÝDS hakkýnda üstüne basa basa bir eðitim vermeleri ilginçti…  Burada nerdeyse 15-20 kiþiden oluþan ve Türkiye’den benim gibi gelen kursiyerler vardý. Akþam olduðunda oturup çay içiyor ve dertleþiyorduk. Daha önce gelip, Tokyoyu bilenler, bizi gezdiriyordu. 131 katlý yüksek binalarýn olduðu, bakýnca boynumun aðrýdýðý binalardý bunlar ve asla çatýsýný görmek mümkün olmadý, eski aletlerin satýldýðý, bizim itfaiye meydaný dediðimiz yerler, Tokyo Tower’ý-ayný Eiffel kulesine benzeterek inþa edilmiþ… Birçok yeri gezmek mümkün oldu. Gece 12’den sonra hayat bitiyordu. Bir keresinde gece de gezdik Tokyo’yu. Geceleri, ne ararsan var günah adýna! Karanlýk bile saklamýyor niyetleri…

Bir gün, elektronik aletlerin satýldýðý merkeze gitmek istedim. Bunu Pakistanlý arkadaþlar teklif etmiþti. Yanýmda sadece Ýngilizce-Japonca sözlük vardý. Herhangi bir harita da almadým. Eðer bir arkadaþ olmazsa, kaldýðým yurda dönmek nerdeyse zordu. Adresler Japon alfabesine göre yazýlýydý ve okumam da mümkün deðildi. Ýki metro hattý deðiþtirerek buraya vardým. Gezerken korktuðum baþýma gelmiþ ve yalnýz kalmýþtým. Kaldýðým yere dönmeliydim ama nasýl?   Kime sorsam Ýngilizce bilmiyordu. Artýk sözlükten Ýngilizce karþýlýðý neyse öyle soruyordum. Bu bir çözüm olmuþtu. 3 saatlik cendereden sonra kaldýðým yere varmýþtým. O gün Allah’a çok þükrettim. Kaybolmak, ne zor imiþ…

15 gün sonra, kurs alacaðým yer olan Suzuka þehrine gittim. Hýzlý trenle 3 saat sürdü neredeyse. Ha birde, o kadar uzun mesafeleri hýzlý trenle gitmek ve zamaný güzel kullanmaya alýþmýþtým ( Türkiye’de bu mesafedeki gittiðim yerlere, 8- 10 saatte gitmeye asla alýþmadým. Niçin diye sordum hep!). Kalacaðým yer bir eðitim merkeziydi. Büyük bir köyü andýrýyordu. Kapýdan kaldýðým yere yürümek nerdeyse 15 dakikadan fazla zaman alýyordu. Burada saðlanan imkânlarda Tokyo'da ki gibiydi. Her sabah yemek yedikten sonra, sekizde kurs yerine geliyordum. Japon çalýþanlar, çalýþýlan yere geldiðinde ofislerine çýkmýyorlardý. Avluda çalan klasik müziði dinleyerek bekliyorlardý. Herkes gelince, en üst düzey yönetici bir konuþma yapýyordu. Konuþma bitince herkes ofisine girmeye baþlýyordu. Ýlkokulda okur gibi hissetmiþtim. Öðlen yemek yedikten sonra biraz yürüyüþ yapýyordum. Yaþlarý 60 ve üzerinde olan herkes spor yapýyordu, ben yürürken. Onlarý izliyordum.     

Kursiyerler olarak toplam on iki ülkeden gelen yabancýlardýk. Asya ve Latin Amerika mühendisleriydi bunlar. Latin Amerika’da gelenle Asya’da gelenler sayý olarak eþitti ama Latin Amerika’dan gelenler ayný dili konuþtuðu için iyi anlaþýyorlardý. Ben Asya grubuna katýlýyordum. Bu grupta, Ýran, Ürdün, Pakistan ve Türkiye’den oluþan Müslüman ülke mühendisleriyle, Taylanttan bir Budist ve Filipinlilerden de bir Hristiyan dinine mensuptu. Gittiðimde Ramazan baþlamýþtý. Ürdünlü arkadaþla ben, oruç tutuyorduk. Diðer arkadaþlar seferiyiz dediler ve oruç tutmadýlar. Ýþin garibi Ýran ve Pakistan þeriatla yönetiliyordu. Þaþýrmýþtým.

...

Saffet KURAMAZ