Avni ile Ýhsan, gururla birbirlerine bakarak, selam verip dýþarý çýkarlar. Aziz Çavuþ bir þey söyleyecekmiþ gibi duraklar, bir an düþünür, çekingen bir sesle sorar:
“Çaylak kelimesine neden kýzýyorsunuz?”
Teðmen dik dik bakarak:
“Alayýmýza gönüllü katýlanlarý, eðitimlerine bakmadan kullanýyorsun bir... Morallerini bozuyorsun iki... Kime çaylak dediysen þehit düþtü üç... Bir daha bu kelimeyi duymayayým...”
Çavuþun omuzlarý bir anda çöker, boynunu yana eðer, baþýný “olur” anlamýnda sallayýp, dýþarý çýkar.
Dýþarýda kendisini bekleyen gençlere bakmadan, hýzlý adýmlarla öne geçip, ikinci siperlere doðru yürümeye baþlar. Gençler de ardýsýra yürüyüp, konuþmasýný beklerler. Sessizlik uzayýnca birbirlerine “Ne oluyor?” gibilerinden bakýþýrlar. Mahmuz þýkýrtýsýnýn temposu aralarýndaki sessizliði bozar sadece. Avni sonunda dayanamayýp, içten bir sesle:
“Canýnýz neden sýkkýn Çavuþum?”
Aziz Çavuþ, omuz silkerek yürüyüþünü sürdürür. Avni yanýna yaklaþarak, sevimli bir ifadeyle:
“Dün geceki konuþmamýz yarým kaldý. Bize 57. Alayý anlatýyordunuz...”
Çavuþ bir an sarsýlýr, sonra býkkýn bir sesle:
“Bugün konuþmak istemiyorum!..”
Avni, “Siz bilirsiniz” diyerek duraklar, Ýhsan’la yanyana yürümeye baþlar. Ýhsan mimiklerle “aldýrma” der. Çavuþ temposunu hýzlandýrýnca, onlar da hýzlanýr. Ýkinci siperlere yaklaþýnca, çavuþ yana dönüp düþman atýþ menzilinden uzaklaþýr. Siperin baþlangýç yerine ulaþýnca seslenir:
“Onbaþý Efe!.. Kedi Efe!.. Neredesin?”
Yirmi metre ilerde, bir anda siperden biri fýrlar, yerde dört ayak yürüyerek onlara yaklaþýr, hýzla yaylanarak karþýlarýna dikilir. Seri hareket ettiði halde çýt bile çýkarmayýþý gençlerin dikkatinden kaçmaz. Ýri yarý, kumral olduðu halde güneþte esmerleþmiþ efe, elâ gözlerini kýsarak onlarý süzer. Saygýlý duruþuna karþýn baþýna buyruk bir ses duyulur.
“Buyur komutaným...”
Aziz Çavuþ ona dik dik bakarak,
“Teðmenimin emri...” Bir an duraksar, nasýl hitap edeceðini düþünür. Gençleri göstererek:
“Bu Avni, bu da Ýhsan. Onlarý sorgu konusunda eðiteceksin. Hazýr olduklarýnda haber vereceksin.” Efe iþi elinden alýnmýþ gibi huylanarak sorar.
“Ne o, bu yoðunluk neden?”
Çavuþ, soru sorulmasýndan rahatsýz olur. Dik bir sesle:
“Düþman bir halt karýþtýrabilir. Ne kadar çok bilgi alýrsak, o kadar iyi olur.”
Efe utanmýþ gibi gençlere gülümseyerek, el uzatýr.
“Safa geldiniz kýzanlar...”
Aziz Çavuþ atýlarak:
“Onlar kýzanýn deðil, ikisi de Týbbiyeli... Gönüllü geldiler iki lisan biliyorlar. Onlara çok dikkat et... Seslenirken de ‘Aslan’ diyeceksin!”
Efe gözlerini devirerek:
“Öyle miii? Peki bilgiye bu kadar ihtiyaç varsa, kimleri devþireceðiz? Astlarý mý, yýldýzlarý mý? Dostça mý, düþmanca mý? Hýý?”
Çavuþ “Le havle” çekerek:
“Yýldýzlarý devþirmeye çalýþ.” Gençleri göstererek:
“Onlarý devþirmeye katma, sadece sorgu için eðit!”
Kýzgýn adýmlarla geri dönen Çavuþun ardýndan, Efe hýnzýrcasýna bakar, sonra gençlere döner.
“Bugün tersliði yine üstünde... Ne zaman neþeli oldu ki? Nerelisiniz?”
Avni: “Muðla kökenli Ýzmirliyim.”
Ýhsan: “Manisalýyým.”
Efe: “Ben de Aydýn Çineliyim. Sipere girelim.” Yere çökerek, kedi gibi yürüyüp sipere yönelir. Gençler de ardýsýra sürünerek ilerleyip, sipere atlarlar. Efe ciddi bir sesle:
“Benim asýl görevim gece baþlar. Nerede yürürsem yürüyeyim çýt çýkarmam. Eþkýyalýktan kalma bir alýþkanlýk. Bana Kedi Efe derler.”
Ýhsan gözlerinin içine bakarak sorar.
“Çok can yaktýn mý?”
Efe elini sallayarak:
“Çookk... Ama Allah þahit, çoðu soyguncu, ýrz düþmaný ya da gavurdu. Yabancýlarýn þikayeti üzerine idam fermaným çýkarýldý. Savaþ baþlayýnca hemen cepheye koþtum. Bu yüzden affý þahaneye uðradým.”
Avni heyecanla:
“Padiþah Efendimiz var olsun. Çok iyi yapmýþ.”
Efe dalgýn dalgýn:
“Dünyayý saran bu savaþtan çýkabilecek mi? Çýkabilecek miyiz? Boþ yere yaktýlar bizi… Bize ne gavurun savaþýndan?!”
./..