Avni konuyu deðiþtirmeye çalýþarak:
“Neler yaparsýn, nasýl sorgularsýn, dillerini bilir misin?”
Efe þaþýrmýþ gibi:
“Yooo, bilmem... Onlarla kuþ diliyle konuþur, bülbül gibi öttürürüm. Yanýmdaki subaylardan biri, onlarýn söylediklerini þifre gibi çözer.”
Ýhsan çekinerek:
“Ýþkence mi yaparsýn?!..”
Efe aldýrmaz bir tavýrla:
“Gerekirse...”
Avni merakla:
“Yakaladýklarýný öldürüyor musun?”
Efe eðlenerek:
“Anzak’sa savaþamayacak hale getirip salarým. Bazen bizimkilere teslim ederim. Onlar bana çok gariban görünür. Ýngiliz’se acýmam, anýnda pýððð!” Eliyle boynunu keser gibi yapar.
Ýhsan þaþkýn:
“Demek Anzaklara acýyorsun?”
“Tabii ya... Ýngiliz onlarý kurbanlýk koyun gibi kullanýyor. Savaþýn baþlarýnda açlýktan midemiz gurulduyordu. Ýngilizler göstere göstere yerken, Anzaklar bize yiyecek atýyordu. Güvenemediðimiz için onlara geri atýyorduk. O zaman kediliðimden yararlanýp, onlarý ziyarete baþladým. Allah’a þükür hiç boþ dönmedim.”
Avni, gururla anlatan Efe’ye:
“Kolay oluyor mu?”
“Yoo, kurþun yaðmuru altýnda gider gelirim. En çok ganimeti de eðlence doruktayken yürütürüm.”
Ýhsan saf saf bakar:
“Eðlence mi?”
“Tabii, her gece ‘Vals Yapan Matilda’ ile coþarlar. Bunu köylülerimiz bile ezberledi. Onlar tepinip dururken, bizimkiler de davul – zurnayla þamatayý koparýr. Ben de iþimi temizce halledip, yüklüce dönerim...”
Ýki genç göz göze gelir. Ayný anda:
“Bu gece biz de seninle geliyoruz!”
Efe hem baþý, hem eliyle:
“Olmaaaz... Emir, demiri keser. Size getireceðim keklikleri konuþturacaksýnýz sadece... Ama gidip geliþimde çok eðleneceksiniz, emin olun...”
Avni konuyu deðiþtirmek için:
“Savaþýn baþýndan beri buradasýn. En çok etkilendiðin olayý anlatýr mýsýn?”
Efe’nin yüzü bulutlanýr.
“Çok þey gördüm, yaþadým, ama Zeynep Bacý gibisini hiç görmedim. O, gözlerim ebediyen kapanýncaya kadar zihnimde yaþayacak.”
Avni þaþkýn:
“Zeynep Bacý mý? Cephede ne iþi var? Aþçý mýydý?”
Efe acý acý gülümser.
“Yoo, savaþçýydý... Ýri yarý, güzelce bir kýzdý. Yirmisinde yoktu. Mayýs ayýnýn baþlarýnda geldi. Hiç unutmam, Mustafa Kemal’in karþýsýna çýktýðýnda yakýnýndaydým. Denizli Müftüsünün selâmý ve duasýný getirdiðini söyleyip, yanýk bir sesle ezbere þiir okumaya baþladý.”
Ýhsan heyecanla:
“Nasýl bir þiirdi?”
Efe Gömlek cebinden boþ bir sigara paketini çýkarýp, ona uzatýr.
“Al, sen oku... Þiiri kendi eliyle yazdý garibim.”
Ýhsan, Avni’ye bakarak okumaya baþlar.
“Çanakkale Aðýdý
Çanakkale derler yeþil gavaklý,
Mollalarýn mürekkebi boyaklý,
Neçe gullarýn var aðaç ayaklý,
Aðaç ayaðýnan gelsen n’olurdu.

Çanakkale derler yeþil söðütlü,
Neçe molla getti eli divitli,
Bi mektup atayým üstü tahütlü,
Mektubum ordunu bulur m’ola.

Aðýlýdýr Çanakkale goyaðý,
Babamoðlu dizlerimin dayaðý,
Ýrengide bana benzer bayaðý,
Gurbanlar olurum babamoðluna.

Edem gözelidi gýyýdan getmiþ,
Sürek öküz gibi boynunu bükmüþ,
Þu gevur dinsizi denklemiþ atmýþ,
Acep babamoðlun yudular m’ola.
Yumadan gabire godular m’ola."

Þiir bitince ortalýðý uzun bir sessizlik kaplar. Üçü de iç dünyalarýna çekilmiþ gibiler. Epey sonra Efe nemli gözlerle paketi cebine koyup, anlatmaya baþlar.