DEDENÝN TABÝATTAKÝ YÜRÜYÜÞÜ
Dedenin rüyalarý gittikçe daha vahim bir hal alýyordu. Gök yerle adeta yer deðiþtirmeye baþlamýþtý dedenin bu rüyalarýnda.
Bu rüya, insanlýðýn –Adem’le Havva’nýn- yeryüzüne ayak bastýklarý, cezalandýrýldýklarý ilk aný anýmsattý adeta kendisine.
Yeni rüyasý þöyleydi: Her taraf güllük gülistanlýk, yemyeþil... Upuzun aðaçlar ... Sonsuz sular... Bu aðaçlarýn, göðe alttan bir dokunuþta bulunduklarý hissine kapýldý dede ilk etapta, Aðaçlarýn: göðü, göðün bereketini, merhametini müteþekkir bir edayla dile getirdiðini düþündü. Bu rüyalarýnda, yine yükseltilerine çýktýðý bu gezegenin ilk halindeki uçsuz bucaksýz Ummanlarýný da görebiliyordu.
Rüyada, rüya aleminde olmasýna karþýn derin bir oh çekti. Bu Ummanlardaki fýrtýnalarý gözlemledi ilkin. Nereden estiðini gizlemek istercesine dört bir yandan esiyordu fýrtýna.
Dalgalar ...dalgalar., bütün hünerlerini gösteren bir akrobat veyahut ressam gibi yükseltilerini, ebatlarýný kendilerinin bile hesaplayamadýðý bir hýzlýlýkla, bu coþkunluklarýna belli ki cömertliði üzerinde olan göðün bütün renklerini de ortak ederek hünerlerini gösteriyorlardý. Þaka mý bu diye dudaklarý titrer bir vaziyette mýrýldandý. Hayýr þaka deðil, þaka olamaz. Gördüklerinden emindi. O vaziyette gayri ihtiyari de olsa saðýna soluna bakýndý; gördüklerine birilerini ortak etmek istercesine. Bu davranýþýnýn tuhaflýðýna doðrusu kendisi de içerledi. Çünkü yalnýz olduðundan en az yalnýzlýðý kadar emindi.

Az sonra o koca yeþil deryanýn tam ortasýnda olacak, renk cümbüþünü kýracak cinsten bir aðaçlýk iliþti gözlerine. Hayreti, þaþkýnlýðý bir kat daha arttý. Gözüne iliþen farklýlýðý tanýmlamaya, anlamaya çalýþtý ilkin. Hastasýna uzaktan teþhis koyamayacaðýný hatýrladý bir tabibin. Neyse ki kendisinin tabib olmadýðýnýn farkýna da çok geçmeden varabildi.
Bu tabib düþüncesinin, nerden hafýzasýnýn hangi gizli, derin, gömülü anlarýndan geldiðini, buðulanan gözleriyle anlamaya çalýþtý bir süre daha.
Buðulanan gözler az önceki ummanlarý da adeta içlerine boþaltmýþ gibi oldu. Þaþkýnlýðý, düþüncesinin her karesinde bu ummanda dümeninin kontrolünü kaybeden kaptan gibi arttýkça artýyordu.
Bütün düþünceleri bir kenara atarak tekrar yeþilliðe: o koyu yeþilliðe iliþtirdi gözlerini. Uzaklýðýn; yani o yeþilliðin, on tepe aþýmý bir mesafede olduðunu kestirebildi yorgun ve sulu gözleriyle. Yürüdü, yürüdü günlerce. Bu yürüyüþü hesapladýðýndan da oldukça uzun sürdü. Bu aðaçlarýn koyu gölgelerinde dinlenmek için bir süre yüzükoyun uzandý. Yüzükoyun uzandýktan az sonra da yorgunluktan, uykusuzluktan olacak gözlerini bir daha kapadý.

Uyku içinde uyku. Bu, onun: yani dedenin yaþadýðý ikinci bir durumdu uyku içinde uyumak. Acaba yaratýcýnýn insana verdiði, insanlýðýn çözümünde kanaat sahibi olamadýðý, yaþamýn, yaþamýnýn gizli þifresi miydi uyku içinde uyumak? Bu dünyada yaratýcýnýn, insanda cennet ve cehennemi görmesine benziyordu. Þifre bu! þifre bu diye heyecanlandý. O esnada göðsü birkaç defa inip kalktý. “Hayatýn, hayatýnýn büyük ikramiyesini kazandý” hissine kapýldý bir süre daha bu ikinci uykusunda.
Dedenin rüyalarý kýzýllýktan o ana kadar görmediði maviye dönüþüyordu. Mavi... Yaþamýn. yaþamýnýn bütün renklerini barýndýran maviye... Günah, sevap... Günah, sevap... Ýnsanlýðýn duyularýna hitap eden her renk., her renge icabet ediyordu bu rüyalar. Rüyadan uyanýr uyanmaz, ilkin onlarca cins aðaçtan mürekkep bir ormanda olduðunu gözlemledi. Bu aðaçlar cins cinsti. Fakat nasýl oluyor da bu kadar farklý türden aðaç bir araya gedip bu birlikteliði oluþturabiliyordu? Doðrusu bir anlam veremedi.

Gözlerini kýsarak avýný daha rahat gözlemleyebileceðim ve böylelikle de etkisiz hale getirebileceðini düþündü.
Düþüncelerini fazla irdelemeden derhal aðaçlara dikti gözlerini.
Onlarca insan boyunda kayýn, meþe, gürgen, çam ve her zaman olduðu gibi yükseltide birinciliði kimseye býrakmayan kavak aðaçlarý vardý.
Yine her biri yeþil olmasýna karþýn bu aðaçlarýn güneþle olan irtibatýndan mýdýr veyahut da su kaynaklarýndan farklý ölçülerde beslenmesinden midir yeþilin farklý tonlarýný barýndýrýyorlardý.
Doðrusu yine yaratýcýyý ve yaratýcýnýn o dehþetli büyüklüðünü, azametini tekrar tekrar yad etti. “ Doðru ya! biz insanlar da öyle deðil miyiz? Her birimiz ayný mayadan gelmemize karþýn farklý farklý milletlere, kavimlere, ailelere bölünmedik mi, böylelikle bir arada yaþamýyor muyuz? Demek insanlara sunulan yaþamýn bir benzerini diðer canlýlarda da bulabiliyoruz. Kuþlar, böcekler, aðaçlar, deniz canlýlarý...
Hepsi; ama hepsi bu denklemin birer parçasý. Yalnýz ilgisini bu duygu yoðunluðunun, karmaþasýnýn içinde de olsa sonradan meþe olduðuna karar vereceði aðaçta yoðunlaþtýrdý. Aðacý, her zaman, normal hayatýnda sýkça gördüðü bu aðacý, laboratuar þartlarýndaki bir hekim gibi, alýcýlarýnýn eþik noktalarýný son haddine kadar zorlayarak daha bir yakýndan gözlemledi. Yapraklarýný, adeta insan elini andýran yapraklarýný, nefesi kesilircesine didik didik etmeye baþladý.

Bu yapraklarý o dallara tutunmuþ halde deðil de baþka bir yerde görse insan eli olacaklarýndan þüphe duymayacaktý. Yapraklar bulunduklarý aðaçlarda daldan dala yoðunlaþýp geniþledikçe korkusu, tabiatýn bu köhne orkestrasýna eþlik ediyormuþçasýna daha da artýyor büzüldükçe büzülüyordu.
Kendisini dehþete düþüren, özellikle de yapraklarýn dip taraflarýnda bunlara besin kaynaðý olduklarýný düþündüðü aðaçlara tekrar iliþtirdi gözlerini. O an düþüp bayýlacak gibi oldu. Aðaçlarýn diplerine kümelenmiþ, yakýndan baktýkça taþlarýndaki yazýlarda farklý lisanlardan, insanlardan olduðunu göreceði boy boy mezarlar.

“Ýyi de bu insanlarý hem de farklý dinlerden, milletlerden oluþtuklarý halde buraya bir araya, bu kader birlikteliðine kim nasýl zorladý. Doðrusu insan yaþamýndan eser taþýmayan bu coðrafyada bunu anlamam kabil deðil.” Diyerekten bir dosta yahut insana açýlma özlemini yalnýzlýktan, çaresizlikten olacak kendi kendine bazen mýrýldanarak da olsa gidermeye çalýþýyordu.
Bu durumu, köylerindeyken feci þekilde yaðan yaðmurlardan sonra oluþan sellerin, türlü türlü yerlere has topraklarý bir araya topladýðý ovalarý ve bu ovalarýn bereket fýþkýran tarlalarýný anýmsadý. Bu düþünce kýsmen de olsa kendisini rahatlattý. Adeta Kainatýn, var oluþun bir þifresini daha çözmüþ gibi hissetti kendini.