Hepimiz eðitim kademelerinin birçok aþamasýnda ilkel-klan toplumlardan, bunlarýn haberleþme, anlaþma araçlarýndan, günümüz uzay çaðýnýn jest ve mimikleri görünmez kýlan camlý, camsýz iletiþim araçlarýna kadar, iletiþimin tarih defterindeki yolculuðunu þu ya da bu þekilde görmüþüz, duymuþuz, dinlemiþizdir.Ýletiþimi daðlar ötesinden, çaðlar ötesindeki bir uzaklýða alýp götüren, koparan kendi ilkel yanýmýz olsa gerek... Ýnsanlýk bu zorlu yolculuðuna, ilk adýmýna, bir alfabenin ilk harfi gibi baþladý. Zaman zaman Moðollarla, Ýskenderlerle, Saddamlarla bu dilin imla bozukluklarý ortaya çýkmýþsa da bu alfabeyle yazma sevdasý/özlemi kendi ritmini, çelik notasýný koruma içgüdüsüyle yoluna devam ede geldi.
Bunun þurasýnda her þey bir harfle baþladý diyebiliriz. Ýnsanlýk ilk harfi keþfettikten sonra ilk kelimeyle kendi yüz ifadesini çizmeye çalýþtý. Alfabesini kendi töreleriyle oluþturarak, ilk anayasasýný vücuda getirdi, kendi medeniyetinin tarlasýna ilk suyu vermeye böylelikle vakýf oldu. Kendi suyunu birçok, kýtadan, tarladan geçirerek, yosunlarla solucanlarla dolu ortak havuzuna ulaþtýrmaya çalýþtý. Harfler keþfolunduktan sonra yaratýcý sevmeyi emretti. Daha sonra kendi adýyla sevgisinin bütün bir kainata okunmasýný emretti son temsilcisine, imlasý son kez düzenlenmiþ aþk defterinde.
Her þey ilk harf keþfolunduktan sonra ete kemiðe bürünmeye bir anlam ifade etmeye, su su olmaya, ekmek ekmek kalmaya, hava tenimize çarpmaya baþladý. Harflerle yaþam siyah beyaz ekranlardan, zaman zaman büyük kýyým ve felaketlerle, savaþlarla kararmaya, cýzýrtýlar vermeye baþladýysa da, renkli ekranlara taþýnmaya baþlandý. Harfler, kelimelere daha sonra at koþturan bir süvari gibi soluksuz cümlelere dönüþünce insanlýk asýl kimliðini bulmaya, silikleþen yalnýzlýðýný bir ilkokul talebesinin masum silgisi gibi silmeye, gidermeye baþladý. Mahþerin son atlýlarý topraða oturup da kendi þarkýlarýný, bestelerini, güftelerini oluþturmaya, dillendirmeye baþladýlar. Bir öksüz çocuk misali gözlerimizin ýþýltýsýndan, tebessümümüzden, dokunmamýzdan, temel vitaminlerinden mahrum býraktýðýmýz 'sevgi' bu ateþin alevi, kendi kendini yellendirmeye koyuldu. Çoðu zaman iç çekiþlerimiz bile varlýðýmýzýn gayesi olan sevgiye yel oldu; yellenme artýkça da kandan ve irinden müteþekkil kalbimiz bir darphane gibi korsan sevgi banknotlarý basmaya baþladý; ama gel gör ki bu banknotlarýn yaþadýðýmýz asýrda hiçbir geçerliliði kalmadý. Tedavülden kalkan paralar gibi sanal iliþkiler, sevgilerimizi de tedavülden kaldýrdý. Ýletiþimi saðlayan kablolara ise sadece, içinde insan barýndýrmayan allý pullu, göz alýcý elbiseler asýldý, Mevlana tabiriyle...

Kapitalizm, küresel fuhuþ sermayesi, evrensel ahlaksýzlýk ilkesizliði, aþufte muhabbeti, sevgiyi, bir suçlu mahkumiyetiyle, yargýç edasýyla, kendi pazarlarýnda fiþleyip, kayýt altýna alarak ölçüsüz bedenlerine uydurmaya çalýþtý. Yaratýcýnýn buyruðu göbeði þiþkin, purolu medya patronlarýnýn aðzýnda her an patlayacak bir balona dönüþtü. Evet, insanlýðýn türdeþleriyle olan mesafesi kýsaldýkça, zamaný ayarlayan saatin ritmi bozuldukça, yalnýzlýðýn dipsiz uçurumuna sarkan ipi de ayný oranda uzamaya baþladý. Can Yücel'i yazýmýn burasýnda yine anmadan edemeyeceðim. Þöyle demiþti þair: "En uzak mesafe iki kafa arasýndaki mesafe / Birbirini kalbi olan aynalardan gizledik? Ve öyle geliyor ki asýl buhraný alnýmýzýn pýhtýlarýnda deðil, o serüveni iliklerimize deðin sürüyen pompalayan ruhumuzda yaþadýk.

Baltalarýmýzla zamanla yeni savaþ tekniklerini öðrendik baltalarýmýzý, medeniyetin timsali ateþle deðil, nefretle keskinleþtirmeye ve bu þekilde hedefi, hedefleri daha bir öfkeyle, hýnçla, nefretle yok etmeye baþladýk. Kendi medeniyet tarihimin muhasebesini yapmaya baþlýyorum. Aramýzdaki telleri kim, kimler kesti? Kan davasý Habille Kabil'e dayanan insanlýðýn bu kördüðüm macerasý beni baðlýyor olamazdý. Bu, ayný aþiretin; yani Adem'in torunlarýnýn yaþadýðý içler acýsý felaketi biri beni test etmek için yapýyor olmalýydý, yoksa bu yaratýcýnýn bir þakasý mýydý? Bu geçerli deðilse kimler beni alfabesini dizemeyen, dillendiremeyen bir kekeme haline getirmiþti, tarihin, tarihimin suç ortaklarý kimlerdi? Tarihin suç ortaklarý ayný soydan geliyor olamazdý.

Albert Aýnþtein, insanlýða tarihin en gürültülü paketini, atomu parçalayarak
hediye etmemiþ miydi? Bu, devasa bir yýkým, ölüm ve toz bulutuydu. Acaba hergün kaç insan yüreðinin parçalanmasýyla, bir atom büyüklüðünde korkunç yýkýmlar, hezeyanlar, ihanetler tadýyor, Habil ve Kabil'in torunlarý olarak. Ceddinin mirasýný taþýmak zordur(î) birçok þey yaratýcý ile yaratýlan, sürekli var olan ile yaprak misali her hazan dökülen insan arasýnda hesabý daha sonra görülmek üzere yaþanan kiriminal bir vaka olarak kalýyor. Kaybolan, solan her nefes, betona dökülen toprak, topraðýn mahþer için yeþerttiði azýðýmýz olan günah ve sevaplarýmýz. Hay atý, sen hep ölümden ölüme bir yolculuk olarak gördün, bense ölümden varlýða... Bir diðeri Firavun dehþetiyle varlýktan ölüme. Cinselliðini yeni keþfeden genç bir kýzýn, duyduðu haz ile kaçýndýðý korkularý arasýndaki boþluðu, derinliði yaþamaktayým. Einstein ve o günkü bilim camiasý için buluþu, insanlýða büyük bir adým attýrmýþ hissini vermiþ olabilirdi. Tarihin kan davalarýný güden insanlýk, bu adýmý daha sonra birçok kez görüleceði üzere, bacaklarý kýrýlýrcasýna kör bir çukura atmýþtý. Hazzýnýn doruðunda bekâretini yitiren genç bir kýzýn, yaþadýðý sevinçle korkuyu yaþadý dedelerinin torunlarý.

Kendi baltalarýmýzla, bize soluk aldýran, bizde tatlý esintiler uyandýran ormanlarýmýzý kesmedik mi? Nasrettin Hoca misali dalýn diðer ucunda oturarak, bindiðimiz dalý kesmeye çalýþmadýk mý? bir þeyleri tam olarak anlayabilmemiz için daha kaç defa aðaçtan düþeceðiz? Yine Nasrettin Hoca gibi eþeðe ters binip, eþeðin düz gitmesini mi bekleyeceðiz? Ýhtimaller, tesadüfler mi rotamýzý belirleyecek. Kendi pusulamýzý yüreðimize asma ve bir parti amblemi gibi iftiharla çarþý pazarda ne zaman sergileyeceðiz? Sizce zamaný geldi de geçmiyor mu?
Kendi serüveninin peþinde koþan serseri ruhlarýmýzý ne zaman afyonla uyutacaðýz? Biliyorum irademiz buna muktedir deðil; ama olsun gelin bir ninni de biz ezberleyelim, baþkalarýnýn notalarýný bozmadan. Somlar, sorunlar ve de küçük aklýn o anki öfkesiyle yetiþtirmeye çalýþtýðý cevaplar, son baskýya yetiþtirilmeye çalýþýlan bir haber aceleciliði hatta acemiliði... bu aklýn; yani insan aklýnýn beþeriyetteki aczini, bu terazinin, bu sýkleti çekemeyeceði gerçeðini ne de güzel ifade etmiþ merhum Ziya Paþa, o berceste beytinde. Diðer bir düþünür olan Lagerlöf, ise: "dünyada hiçbir yol, kalple beyin arasýndaki kadar uzun deðildir” diyerekten o çok güvendiðimiz ve her pazarda ilk aldýðýmýz aklýmýzýn yanýltýcýlýðýný göstermesi bakýmýndan kayda deðerdir.
Patenti sadece yaratýcýda mevcut/ötekiler için kapalý sanal atölyelerimizde, mütemadiyen seri üretime geçerek, iþçiliðini kendimizin yaptýðý, kendi sermayemizden çaldýðýmýz kaygýlar, korkular ürettik, yine kendine benzeyen mahsullerle, ayva dalýndan, armut düþmeyeceði gerçeðiyle.

Cenap Þehabettin "karný açlardan çok, kalbi açlara acýrým." der. Oysa bizler kalbimizin açlýðýndan çok, karnýmýzýn açlýðýný en önce duyarýz. Saðýmýzda, solumuzda sevgi arayanlardan çok, ekmek dilenciliði yapanlara denk geliriz. Ellerimizi semaya açýp, Mecnun misali, sevgi açlarýnýn daha da artmasý için dua edeceðiz. Kalbimize, rotasýný aþk mabetlerine yönlendiren pusulalar icat etmeliyiz. Birbirimize en büyük bedduamýz, aþk dertlerimizin artmasý olmalý. "Gece neye gebeyse onu doðurur." unutmayalým. Neyi düþlersek, ne için çabalarsak er geç mükafatýný alýrýz. Ýnsanýn, bu evrende kendine mana vermeye çalýþan tek varlýk olduðunu unutmayalým. Kendine mana veremeyen bir insanýn, yosundan, solucandan bir farkýnýn kalabileceðini kimse düþünmesin! Tüm bunlar bir ümit, bir beklenti. Kimsenin sevgiye ve duaya zorlanamayacaðýný unutmayalým.