Ey Hacý Bektaþi Veli!

Gönlüm ferman dinlemez oldu,

Mürekkep defterim solar, bir hal oldu.

Neyleyim, yol göster bana!

Cemalinden bir sinem,

Semayý kaplayan nurundan bir alem

Gönder  sönmüþ olan gönlümün cennetine...

Ben, en güzel cenneti dünya zannettim

Zannettiðim ile yanýp küle çevrildim

Ne milat yazabildi beni,

Ne de nakþettiðim ruh u münevverlerim

Dile gelip de beni kor ateþinden alabildi.

Bir ses duysam, adý lehbana olan

Her zikirde seni anlatan,

Her âlemde ayrý bir güzellikte seni resmeden;

Nefsim ile savaþa her girdiðimde

Bir saye gibi deðil de, ziya gibi yanýmda olan.

Dudaðýmdan boþ laf yerine, yaðmurlar düþse

Üç beþ satýra deðil de koca bir âleme

Seni, adý lehbana olan bir adamdan duysam

Ve ardýndan seni yazmak istesem

Nefes nefese kalýncaya dek,

Ýþte o zaman bulabilir miyim seni, kaybettiðim o yerde?

Ya da kaybettiðimi sandýðým var olmayan yerlerde...

Þimdi bir gece yarýsý!

Na-tûvan bir haldeyim, biraz da uykusuz ve asabi

Kim bilir belki de sebebi, seni unuttuðum o gündür,

Kim bilir ya da o günlerden sadece birisidir de,

Halen benim kendimden dahi haberim yoktur…

LARDES SYMPRA