23.02.2013

Günlük Yayýnlamaya baþladým.En yeni günlüklerimi hem de. Eskilerini de yazarken yenilemeye çalýþýyorum. Geçen eski bir günlüðü yeniledim. Tahkiyeyi kullandým biraz fazlaca. Bu bana gelecekte hikaye yazabileceðim düþüncesini ilham etti.’ Yakýn çevremin hikayelerini nehir roman tarzýnda yazabilirim’ dedim kendi kendime. Babamýn, dedelerimin, ninelerimin, hatta amcalarým ve kardeþlerimin. Kimi ilgilendirir bilmem, ama Nana adlý bir fahiþenin hayatýný anlatan Zola’dan cesaret almam hiç de yanlýþ deðil .

Bana evinden seyrek çýkýp eltisine giden Ananemin sokakta karþýma çýkýp, koynundan para çýkarmasý ‘al torunum bunu ben öldükten sonra ruhuma Kuran-Kerim okursun’ demesi az abidevi bir davranýþ deðil. Hatta o evinden çýkmaya çýkmaya güneþten mahrum yaþayan kadýnýn bir evliya önsezisi içinde olduðu düþüncesi hissettirmiyor deðilbana. Ben o zamanlar ilahiyat öðrencisiyim… Belki de imam hatip okuduðum yýllar o yýllar. Abim de ayný okulda okuyor ve benden de baþarýlý .Kardeþim de bizden birkaç sene sonra ayný okulda okuyacak. Onun yalnýz bana bu cömertliði yapmasý ve benim de bir 10 yýldýr her gün bir cüz okuyarak geçmiþlerime baðýþlamakta olduðumu söylersem- riyakarlýk olmasýn- ne kadar haklý olduðumu anlarsýnýz. Hatta diðer torunlarýn bu Kur’an-ý Kerim okuma iþine pek sýcak bakmadýklarýný söylersem ne kadar haklý olduðumu anlayabilirsiniz.

Dahasý babaannemi biraz hatýrlasam, onun da ne büyük bir insanlýk anýtý olduðu açýkça gözümün önünde canlanmýyor deðil. Yemeden içmeden bütün ömrünü çalýþarak geçirirken ne düþündü acaba? Fakirliðin ezici baskýsýndan kendini ve ailesini kurtarmak isterken bugün benim refahýmýn en büyük amili olduðunu itiraf etmekten þeref duyuyorum. Koskoca bir sanayi arsasý bugün için trilyonlar ifade eden servet…

Hepsini rahmetle anýyorum bugün. Hele o Dedem. Bembeyaz sakallý ahlak abidesi karýncaezmez insan… Bir düðünde sýkýlan silahla yaralanan kendisini yaralayan adamdan hiç bahsetmeyen, bu olayý bile anmaktan özenle kaçýnan bir erdem örneði. Hayatý nice örnek olayla dolu, hatta baþtanbaþa örnek olan insan. Mahallede, hatta kentte sevmeyeni yoktur onun. Babasý ve annesinin çok sevdiði okumuþ evladý… Ömrünü öðrenmek ve öðretmekle geçirmiþti. Fakirlikten dolayý çok geç evlenmiþti. Çünkü tek iþi Kuran öðretmekti ve bunun için çok az bir ücret alýyordu. Hiç bir zaman halktan aldýðý üç beþ kuruþ dýþýnda geliri olmamýþtý. Kendisine verilen az ücretin fazla gördüðü kýsmýný da iade ediyor, bir kýsmýný da hayýr iþlerine; Cami-i Þerif, Kuran- Kerim kursu yapýmýna baðýþlýyor, geride kalanýný da hiç ellemeden Hanýmýna veriyor, onun bu tasarruflarýna kýzan kadýnýn sözlü tacizlerine hiçbir karþýlýk vermeden katlanýyor, suratýný bile asmýyor, hatta hafif hafif tebessüm ediyordu.

Onun 30 yýl hem imam hatip, hem Kuran-ý Kerim kursu öðreticiliði yaptýðý Doðan Tepe köyünde çektiði eziyetleri Babam acý acý anlatýr, kendi tabiriyle Dedemin muanatlýðý (!) olarak görürdü. Namaz vakitleri dýþýnda da hizmetini sürdürmesinden, hatta akþamlarý- o zamanlar köyde kýraathane tabir edilen kahvehane bulunmamasýndan dolayý- camiyi kahvehaneye çevirdiklerini, hatta yanýlmýyorsam caminin bir bölümünde sigara içmelerini, onlarýn pisliðini temizlemenin yine Babam ve Dedeme kaldýðýný esefle anlatmasý hiç kulaklarýmdan gitmiyor. Ve Dedem öldüðünde na’þýnýn köyün mezarlýðýna gömülmesini kabul etmemelerinde bu olaylarýn etkisi olduðu kuvvetle muhtemel.