DÝLÝMÝZ KÝMLÝÐÝMÝZDÝR!!!    

    Büyük Çin filozofu Konfüçyüs öðrencileriyle konuþurken “Bir devletin yönetiminde en üst göreve gelseydiniz ilk olarak yapacaðýnýz iþ ne olurdu?” diye sorar. Öðrenciler çeþitli açýklamalar yaparlar ama filozof hiç birini onaylamaz. Aslýnda her öðrencinin açýkladýklarý çok önemli konulardýr. Ama Konfüçyüs onlarýn meraklý bakýþlarýna karþýlýk þunlarý söyler; “Ben bir devlet adamý olsaydým önce dili gözden geçirmekle iþe baþlardým. Çünkü dil insanlarýn en önemli deðeridir. Dil yoldan çýkmýþsa adalet de yoldan çýkar, verilen kararlar yanlýþ olur. Yanlýþ kararlar insanlar arasýnda anlaþmazlýklar oluþturur. Anlaþamayan insanlar da kavga ortamlarýna sürüklenirler ve ortaya çözülemeyecek pek çok olaylar çýkar…”

    Çocuklarý ve bebekleri severken bilinçli olarak sevimli kelimeler kullanýp büyük bir hoþnutlukla karþýmýzdaki çocuðu da etkileyip güzel bir ortam oluþturabiliyoruz. Peki, dilimiz de yaþayan bir varlýk olarak tanýmlandýðýna göre niçin bu varlýða gereken saygý ve sevgiyi göstermiyoruz?

     Dikkat edilirse “gereken” diyorum… Aslýnda dilimize karþý, gerekenden de fazla önem vermemiz þarttýr aslýnda. Çünkü bu gereklilik milli görevlerimizden biridir. 

    Rahmetli Oktay Sinanoðlu bir ifadesinde; “Türk tarihi beþ bin yýlla sýnýrlandýrýlamaz. Yaptýðým çalýþmalarda Çin kaynaklarýndaki bilgilere göre yirmi beþ bin yýla dayanan bir tarihimiz var.” Diyordu.

    Biz yýllarca “Tarihi çok eskilere dayanan…” diye cümleler kurduk dilimiz tanýtýrken. Yukarýdaki cümleden hareketle, yýlý belli bir zamana baðlarsak, büyük bir coþku içinde “Dilimiz neredeyse insanlýk tarihiyle yaþýttýr.” Diyebiliriz.

    Durum bu noktaya gelince dilimize ve dilimize ait bütün deðerlerimize sahip çýkýlmasý gerçeðini ilkokul sýralarýndan baþlamak kaydýyla çocuklarýmýza anlatmak ve kavratmak zorundayýz. Dile vereceðimiz önem millî þuurun da en üst düzeyde olmasýna zemin hazýrlayacaktýr.

    Bin yýllar içinde yaþanan dönemler elbette sosyal ve kültürel deðiþimleri de getirmiþtir. Ama hangi durumda olursak olalým dilimizde yozlaþmaya izin verilmemelidir. Günümüze kadar elbette dilimize büyük sevgi ve saygý gösteren düþünür, yazar ve ozanlarýmýz olmuþtur. Ölenlere rahmetler yaþayanlara selamlar olsun ki onlara þükran borçluyuz.      

    Bu açýklamalar dilimizin tamamen kimsesiz ve koruyucusuz kalmýþ olduðu anlamýnda yorumlamak düþüncesiyle söylemiyoruz. Pek çok yazarýmýz dilimize büyük önem vererek günümüze kadar sahiplene gelmiþlerdir.

    Y. Kemal Beyatlý, Adnan Menderes’in bir Ýstanbul ziyaretinde, oldukça samimi bir tavýrla odasýna girer elindeki bastonu sallayarak; “ Beyefendi, beyefendi dil elden gidiyor dilimize sahip çýkýnýz…” deyip odasýndan ayrýlmýþtýr. 

    Tarihten bu yana ( az kullanýlan bazý farklý alfabeler olsa da) kullandýðýmýz dört önemli alfabe dilimizi elbette farklý þekillerde etkilemiþtir. Ama ne olursa olsun temel dilimizden büyük kopmalar olmamýþtýr. Arap alfabesinin kullanýldýðý yýllarda da Türkçe sözcüklerden tamamen uzaklaþýlmamýþtýr. Ancak özenti peþinde koþan ve toplumu etkileyebilen kiþilerin davranýþlarý yozlaþmalarý getirmiþtir.

    Döneminin büyük araþtýrmacýsý Kaþgarlý Mahmut ‘Türkçenin Arapçadan daha deðersiz olmadýðýný kanýtlamak ve de özellikle Araplara Türkçe öðretmek düþüncesiyle yazdýðý Divanü Lügâti't-Türk adlý eseriyle tarihe mal olmuþ günümüzde de saygýnlýðý devam eden biridir.

    “Kelimeleri gerek gördüðünde cümle içinde kullanýr. Ýçinde bu kelimelerin geçtiði atasözlerine yer verir. Kelimeleri cümle içinde kul­lanýlýrken geliþigüzel hareket etmez. Bunlarýn günlük hayatta kullaným sýklýðý yüksek olan þeklini tercih eder. Dil öðretiminde amacýn kültürün aktarýlmasý ve dolayýsýyla yaygýnlaþtýrýlmasý olduðu düþünülürse, Kaþgarlý Mahmut'un söz konusu eserinde uyguladýðý Türkçe öðretim yöntemiyle, Türk kültürü adýna bunu baþarýyla yerine getirdiði rahatlýkla söylenebilir.”(Yrd. Doç. Dr. M. Sani ADIGÜZEL)

     Görüldüðü üzere Kaþgarlý “Yaþayan Türkçeye”  önem vererek eserini ortaya koymuþtur. Keþfetme çabasýyla yaptýðý çalýþmalar günümüz için de bizi sarsmaya devam etmektedir. Kaþgarlý’da hamaset yoktur. Sahiplenme vardýr. Kuru, soðuk, donuk bir dili yoktur akýcýlýk vardýr. Biz ise konuþtuklarýmýzda yabancý kelimeleri kullanma hayranlýðýyla dikkat çekmeye çalýþýyoruz.

    Kaþgarlý, eserini Araplara kabul ettirmek için iki yerde; Peygamberin iki hadisini zikreder ki;

    "Yüce Tanrý: Benim bir ordum vardýr ki onlara Türk adýný verdim. Onlarý doðuda birleþtirdim. Bir millete kýzarsam cezalandýrmak görevini onlara veririm..." buyurmuþtur. "Yüce Tanrý: Türkçe öðreniniz, çünkü Türkçenin uzun bir saltanatý vardýr..." diye buyurur der.

    Dilde yozlaþma yaþanmamasý için Türkçe bilincini oluþturmak Kaþgarlý’nýn önemli ilkelerinden biridir diyebiliriz. Hele ikinci hadiste Türkçeye sahip çýkma yönünde millî þuur oluþturulmasý bakýmýndan dilimizin çok deðerli olduðunu ileri sürmektedir. Bir deyiþle bu dilde milliyetçiliktir.      

    Kaþgarlý Mahmud’un Türkçe için söylediklerini her zaman hatýrda tutmalýyýz. “Türk dilini seviniz, çünkü Türklerin en az geçmiþleri kadar büyük gelecekleri olacaktýr.” 

                          * * *

    Avrupa ülkelerinin pek çoðunda kendi dilinden olmayan sözleri iþyerinde kullanmak isteyenlere vergi artýþý uygulanmakta… Buna kendim de tanýk olmuþumdur.

    Demek ki bu insanlar öz deðerlerini önemsedikleri için güçlü olabiliyorlar. Dilde milliyetçilik iþte budur. Ama bize gelince sistemli olarak kültürel yozlaþmamýzý çoðaltmak için bilerek ve planlý olarak çalýþmalar yürütüyorlar. Biz de çok önemli bir çaðdaþlaþma sanarak onlarýn dillerini benimsemeye çalýþýyoruz. Dileriz ki aldandýðýmýzý anladýðýmýz zaman çok þey kaybetmemiþ oluruz.  

     Büyük sosyolog Cemil Meriç dil davasý hakkýnda þunlarý söyler: “Her mukaddesi yýkan Fransýz ihtilali, tek mukaddese dokunmamýþ. “Kamus." "Kamus (dil, sözlük), bir milletin hafýzasý, yani kendisi; heyecanýyla, hassasiyetiyle, þuuruyla. Kamus bir milletin namusudur. Kamusa uzanan el namusa uzanmýþtýr.”   

    Burada konu dillere düþmanlýk deðil… Elbette “Bir lisan bir insandýr” sözü aðýrlýklý anlam taþýyan bir söz. Elbette yabancý dil öðrenelim ama kendi dilimizi yerlere atarak inciterek hatta paralayarak deðil…

    Avrupa gezimizde kýyafetini Türk’e benzettiðim bazý kiþilerin yanýndan geçerken konuþtuklarýmýzý duyunca hemen bize dönüp konuþmaya baþlýyorlardý veya biz Türkçe konuþan birilerini gördüðümüzde adeta bir akrabamýzý görmüþçesine mutlu oluyorduk…

    Ýþte ‘dil vatandýr’ sözü bizi kuþatýveriyordu. Bizi büyük mutluluklar sürükleyen bu ortamlarý on dört gün boyunca büyük bir coþkuyla yaþamýþtýk Hollanda’da...

    Ülkemize gelince bakýyoruz ki televizyonda konuþan tanýnmýþ bir kiþinin dediklerini anlamakta zorlanýyoruz. Kim bu kiþi, diline bu derece saygýsýz ve belki de farkýnda olmadan düþman…

    Giderek yozlaþan ve sadeliðini yitiren dilimiz bizden uzaklaþýyor. Veya biz mi dilimizden kaçýyoruz? Özellikle gençlerimiz yanlýþ konuþan ünlülere özenip, ne kadar yabancý kelime konuþursam o kadar çaðdaþ olurum diye mi düþünüyorlar? Belki böyle bir düþünce akýllarýna bile gelmiyor ama dilimize sevgi ve saygý gösterme bilincinde olmamalarý nedeniyle konuþtuklarýný bilemiyorlar.

    Dilimizin yazýlý ve sözlü kullanýmýnda yanlýþ yapma yarýþýndayýz sanki... Eðitimi az olan vatandaþlarýmýz neyse de aydýn ve okumuþ denilenlerin akýl almaz hatalarý, kurallara uymayan, yanlýþ ve bozuk kullanýmlarý Türkçemizi katlediyor.

    “Ýlköðretimden yükseköðretime kadar okullarýmýzda görülen Türkçe yetersizlikleri, üniversite öðrencilerimizde bile sýk sýk göze çarpan sözlü ve yazýlý anlatým kusurlarý, bozuk cümleler ve söyleyiþ yanlýþlarý, bir dilekçe yazarken yapýlan yanlýþlar, resmî yazýþmalarda göze batan anlatým kusurlarý, basýn yayýn organlarýndaki akýl almaz özensizlikler, sokak ve caddelerde bulunan tabelalardaki yabancý sözcük hastalýðý... Türkçemizin geleceði için önemli bir tehlike oluþturmaktadýr.” Diyor Prof. Dr. Cahit KAVCAR”

     Prof. Dr. Ýlber ORTAYLI bir konferansýnda Sayýn Kavcar’ýn düþüncelerinin doðrultusunda üzüntüyle þunlarý söylemiþti; “ Arkadaþlar hangi okullarda olursanýz olun öðrencilerinize hitap etmeyi öðretin lütfen. Ýlkokuldan itibaren buna çok önem vermek zorundayýz. Bizler üniversitelerde bunlara eðilemiyoruz. Ben sabah dersime giderken bahçedeki çocuklarýn yüzlerine bakamýyorum utanmasýnlar diye… Kendim de utanýyorum. Öyle ki, hal hatýr sorarken birbirlerine küfürlerle konuþuyorlar. Müdahale ettiðim zaman da umursamaz tavýrlarla cevaplar veriyorlar…”

     Bu sözlere itiraz etmek asla mümkün deðil. Özgüveni yüksek diye övdüðümüz gençlerimiz pek çok önemli konularý ciddiye almadýklarýndan baþta dilimizi tam benimseyemeden ve de alaya alma yarýþýnda hayata atýlmaya çalýþýyorlar.

    Prof. Ahmet Bican ERCÝLASUN yaklaþýk yirmi yedi yýl önce Ýzmir’de Kýz Lisesindeki bir konferansýnda “… Lise gençliðimiz ortalama beþ yüz kelimeyle konuþuyor. Bu çok üzücü bir rakamdýr. Biz bu rakamý geliþigüzel ifade olarak söylemiyoruz, ülke genelinde pek çok lisemizde geniþ bir araþtýrma yaptýk….”  Dediðinde pek çok öðretmen arkadaþýmýz yadýrgamýþtý ben gibi… Ben itiraz ederek soru sorduðumda açýklamalarýný geniþletmiþti.  Geerçekten haklýydý hoca…

    Günümüze baktýðýmýzda bu rakamda çok büyük bir artýþ olduðunu kimse kanýtlayamaz. Belki biraz artmýþtýr denebilir ama kimse altý yüz kelime olmuþtur diyemez.

    Hatta büyük saný olan öðretim görevlilerimiz için de benzeri yorum yapýlabilir. Bir programda konuþan bu kiþiyi cümle kurmadaki zorlanmasýný gördüðümüzde inandýrýcýlýðý azalýyor. Denilebilir ki bu sayýn kiþi birden fazla dil konuþtuðu için bu tür küçük kusurlar olabilir. Ancak tek dil konuþan sayýn kiþi de ayný kusuru iþlediðinde bu artýk suça girmiþ olur.

     Biz dillere düþman olamayýz. Her dil kendine göre deðerlidir elbette. Yerine göre bir yabancý sözün dilimizde karþýlýðý bulunamamýþsa, üretilememiþse, türetilememiþse (uydurma deðil) asýl dildeki kelimeyi kullanmak çok zararlý olamaz.

   Televizyon ve radyo kelimeleri geçmiþte o kadar zorlandýðý halde deðiþtirilemedi. Dilimize uydurularak halkýmýz tarafýndan Türkçeleþtirilerek geniþ kullaným alaný buluverdi. Ama ‘deepfiriz’ buzdolabý, ‘kompüter’ bilgisayar olarak deðiþip yerleþiverdi dilimize. Demek ki sözcüklerin halk aðzýnda kolay söyleniþi de çok önemli…

     Arapça veya Farsça olarak dilimize yerleþen ve herkesin bildiði bir kelimeyi atýp yerine mutlaka bir batý sözcüðünü alýp, ýsrarla kullanma hayranlýðýndan ve hastalýðýndan da vazgeçmeliyiz.

     Dilde sadeleþme süreci Osmanlý döneminde baþlayan bir süreçtir. Þiirlerinde konuþma dilini kullanan Þinasi, gazetesinde de halk diliyle halka sesleniyordu. Yazýlarýnda Arapça ve Farsça sözleri mümkün oldukça az kullanýyor, kýsa cümlelere yer veriyordu. Sade Türkçe ile þiir yazmayý bile denemiþti. Kaynaklarda geçen ve halk aðzýnda yaþayan atasözlerini de derleyerek yayýmlayan Þinasi, bütün bu özellikleriyle Tanzimat döneminde Türkçenin sadeleþmesi yolunda etkili bir kiþi olmuþtur. 1863’te yayýmladýðý Durûb-ý Emsâl-i Osmaniye, halk diline yöneliþin en güzel örneðidir.

     Dilden kelime atmanýn hiç getirisi yoktur. Bir dilin zenginliði söz varlýðý ile ölçülür. Dünyada arý bir dil yoktur. Dünyanýn tüm geliþmiþ yaygýn dilleri baþka dillerden kelime alarak büyümesini sürdürmüþtür.

     Kelimeler diller arasýnda gezgindir. Hoþa giden kalýr gitmeyen atýlýr. Peyami Safa’da bu düþünceyle yazmýþtýr yazýlarýný hep.

     Uydurmacýlardan biri “Günaydýn” ve “Tünaydýn”’ýn fazla raðbet görmediðini anlayýnca “Merhaba” yerine “Sað mýsýn?” demeyi teklif etmiþ, Arapçaya düþmanlýðýndan…  Ýlk denemeyi de Peyami Safa’ya yapmýþ: “Sað mýsýn üstat?” Peyami Safa’nýn cevabý müthiþ olmuþ: “Kör müsün evlat”… 

                           * * *

    Ameliyat Arapça bir sözcük ve dilimizde yalnýzca saðlýkla ilgili bir eylem anlamýndayken bu sözcüðü atýp yerine ‘operasyon’ sözcüðünü dayattýk. Þimdilerde operasyon sözünü pek çok eylemde kullanýyoruz. Ameliyat yapana da cerrah diyorduk þimdi operatör oldu.

    Türkçe “otacý” kelimesi zamanla Arapça “hekim” ve “tabib” kelimelerinin öne çýkmasýyla unutuldu. Daha da günümüze gelirsek, bu iki kelime de rafa kaldýrýlýp yerine Ýngilizce “doctor” kelimesi alýnýverdi.  

     Kökeni Türkçe olan “ tuman” dedemin dilinde çok kullandýðý bir sözcüktü. Ne yaptýk yýllar sonra? Ýtalyanca ‘pantalone’, Fransýzca ayný anlama gelen pantalon, eski Yunancada Pantaleón kelimelerinden aþýrarak ‘Pantolon’ sözcüðünü dilimize soktuk.     

     Türkçede kelimelerin ilk hecelerinde “o” sesi vardýr, sonraki hecelerde olmaz. Bu dayatma neden yapýldý? Dilimize bir darp ve kast deðil mi?     

    Yaklaþýk kýrk beþ elli yýldýr kullanýlan “Onur” kelimesi de Fransýzca kökenlidir. Aslýnda hedef, tamamen Arapçaya ters bakmaktýr. Þeref sözcüðünün kime ne zararý vardý? Tek suçu Arapça kökten gelmek mi? Maksat Arapçayý yok etmek deðil mi?    

    Farsça kökenli olan  "çeyrek" sözcüðü Farsçada "çahar" ‘dört’ ve "yek" ‘bir’ sözcüklerinin birleþiminden ortaya çýkmýþ ve baþkalaþarak Türkçede çeyrek kelimesini oluþturmuþtur.

     Anahtar sözcüðünün orijinali Yunanca "anihto" (açmak) eylemidir. " Anihtiri " ise açmaya yarayan anlamýndadýr. Biz onu anahtar olarak dilimize yerleþtirmiþiz.

    Dilimizin gayri resmi kurallarýndan biri kelimeler üzerinde zorlama olmadan söyleyiþte kolaylýk ve kývraklýk olmasýnýn benimsenmiþ olmasýdýr. Yabancý dilden gelen kelimeler için bu uygulama çok hýzlý þekilde hayata geçiriliverir.

   Kilit, yine Rumca "kleo" (kapatmak) eyleminden türeyen "kleidi" (kapamaya yarayan) alet kelimesinin karþýlýðýdýr.

     Son yýllarda türetilen veya uydurulan ‘açký’ ve ‘açkýç’ sözcükleri halk tarafýndan benimsenmeyince yaþama þansý bulamamýþtýr.

     Misal sözcüðü yüz yýllarca kullanýldý ve yýllardýr onun yerine ÖRNEK kelimesi kullanýlýr durumda. Hatta öz Türkçe diye bilindi. Oysa kelimenin aslý ORÝNAGÝN olup dilimize Ermeniceden geçmiþtir.

    Ayrýca ÖRNEÐÝN kelimesi de ‘orijinaline’ daha yakýn olup Türkçeleþmiþtir. Þimdi bu kelimeyi atalým mý? Dede de biliyor anlamýný torun da…

    Dillerin birbirlerinden kelime almalarý onlarý zenginleþtirir, ancak dilin sömürge dili haline gelmemesi çok önemlidir.

   * * *

     Dilimizde ikiz sesli kelime yoktur. ‘ANA’ sözcüðü öz Türkçedir ama günümüzde çoklukla ‘ANNE’ sözcüðü kullanýlmakta. Aslý ‘elið’ kelimesi ‘elli’ olarak kullanýlmakta.  Neden? Çünkü söyleniþi kulaða daha hoþ ve akýcý geliyor. Demek ki halkýn benimsemesi çok önemli...

     Cehennem kelimesi de Arapça ama dilimizden atamadýk... Çünkü yerleþmiþ durumda. Öz Türkçede ‘Tamu(ð)’ olarak kullanýlan bu sözcük ölüdür. Diriltmeye de gerek yok. Çünkü dil yaþayan bir varlýktýr deniyor ya…   Hele “Cennet’i” atalým… Hayallerimizin en güzel mekânýna ne ad vereceðiz? 

     Doðrusu þudur ki diller bazý kelimeleri ortak kullanmak zorundadýrlar. Ama abartarak ve aþýrý tarafgirlik içinde olmadan…

     Geçmiþten günümüze dilimize sahip çýkan pek çok ‘yazar, þair ve ozanlarýmýz’(*) olmuþtur demiþtik. Bunlarý saymakla bitiremeyiz. Bazýlarýndan örnekler verirsek yadsýnamayacak çalýþmalar yaptýklarýný görebiliriz.

     Bazý dilciler -sel/sal ekinin Türkçe olduðunu, buna da örnek olarak “kumsal” kelimesini gösterirler.

     Dilde Türkçülük hareketinin ilk izleri Ahmet Vefik Paþanýn Lehçe-i Osmanî’ye yazdýðý önsözde görülür. Vefik Paþa, Türkçenin tarihî derinliði olduðu kadar, konuþulduðu geniþ alanla da büyük dillerden biri olduðunu vurgular. 

     “Lehçe-i Osmanî” de kumsal kelimesi: “Kum karýþýk olan arazi, deniz kenarý- kumsal yer, kumlu yer” manasýndadýr. Bu nedenle -sel/ sal eki, kökü eskilere gitmeyen sonradan “uydurmacýlarýn en gülünç uydurmalarýndandýr.”

     Kullanýlýþ alaný çok dar ve kýsýtlý olan bu -sal / -sel eki, dil devrimi sýrasýnda gün ýþýðýna çýkarýlmýþ ve Arapça -î nispet ekinin yerini almak üzere anlamý geniþletilerek her yerde kullanýlmaya baþlanmýþtýr.  

     Ýlmî yerine bilimsel, þahsî yerine kiþisel, kutsi yerine kutsal, maddî yerine maddesel, manevî yerine tinsel, içtimaî yerine toplumsal- sosyal, nakdî yerine parasal, millî yerine ulusal, gibi.

     Bu üretilen ya da türetilen kelimelerin bazýlarý geniþ bir kullaným alanýnda söyleyiþe ve anlama uyum saðladý. Ancak günümüzde toplumun büyük bir kesimini saran ‘sal-sel’ hastalýðý gerçekten bir hançer misali dilimizi durmadan kanatmakta. Pek çok kelimenin sonuna bilerek bilmeyerek, söyleyecek kelime bulamadýðýmýzda ekleyiveriyoruz… Hatta bazýlarýmýz kendine bir hava katma arzusuyla palyaçolaþtýðýný anlayamýyor her kelimeye sal sel ekleme sevdasýyla… Sonunda öyle bir cümle kuruyor ki, noktayý koyduðunda anlamý aramaya baþlýyor ama boþuna…

    Nihat Sami Banarlý’nýn ifadesiyle “Türkçemizi sala bindirip sele býrakýyoruz.”

    Cumhuriyetten bu tarafa bazen, gelen uydurmacýlýk rüzgârý içinde dilimiz aðýr yaralar aldý. Nice anlý þanlý adamlar televizyonlarda ve gazetelerde çatýþtýlar… Savunduklarý da Atatürk idi akýllarýnca… 

    Osmanlýnýn son yýllarýnda baþlayan dilde sadeleþme çalýþmalarý Cumhuriyet döneminde oldukça hýz kazanmýþtýr. Mustafa Kemal Atatürk’te her türlü yenileþmeye büyük önem verdiðinden hemen iþe baþlamýþ hýzla takipçisi olmuþtur. Yapýlan ilmi çalýþmalar Türkçeyi güçlü bir yapýya oturtma çabasýndan kaynaklanmýþtýr. Ama zaman içinde dilimizde egemen olan yabancý kökenli kelimelerin Türkçeleþtirilmesi çalýþmasýnýn abartýldýðýný, uydurmacýlýðýn dilimizi periþan ettiðini görerek çalýþmalarý durdurmuþtur.

    Falih Rýfký ATAY’ýn ifadesiyle,  ““Bir gün beni yanýna çekip; “Çocuk, çýkmaza girmiþizdir. Dili bu çýkmazda býrakamayýz, tabii yola döneceðiz.” Demiþti, diyerek yanlýþta ýsrardan vazgeçmiþtir.””

     Atatürk’ün ölümünden sonra bu arýlaþtýrma çalýþmalarý yeniden hýzlandýrýlmýþtýr. Öyle ki bazen de dilimizi kaldýrým malzemesi durumuna düþürecek kadar basite indirenler dahi olmuþtur.

                                                                    * * *

     Aþk, Arapça kökenli olup orijinali "Iþk" týr. Iþk ise sarmaþýk demektir. Nasýl ki sarmaþýk bulunduðu ortamý veya tutunduðu þeyi sarýp sarmalarsa, “Dilimize aþkla sarýlýp yüceltmek ve saygýnlýðýný devamlý kýlmak temel görevimiz olmalýdýr öncelikle biz öðretmenlerin. Ama bize destek olmasý, yardým etmesi gerekenlerin de bu aþka kör bakmamalarý þarttýr. Her vatandaþ nasýl evladýna sarýlarak koruyorsa biz de dilimize öyle sarýlmalýyýz.” 

    Dilimiz namusumuz olduðuna göre, bunu kural olarak benimsemek aþýrý bir davranýþ deðildir. Çünkü aþýk maþukunu üzmez.

     Hiçbir dile düþmanlýk düþüncesinde deðiliz ama Arapça veya Farsça olarak dilimize yerleþen ve herkesin bildiði bir kelimeyi atýp yerine mutlaka bir batý sözcüðünü almak ve ýsrarla kullanma hastalýðýndan da vazgeçmeliyiz.

    “Yaþayan Türkçemize” sahip olarak dilimizi layýk olduðu deðerde yaþamasýna özen göstermek dilde milliyetçiliktir. Bu deðerimizi kaybetmek kimliðimizi kaybetmektir.

(*) Yazar; yalnýzca ‘nesir’ düz yazý yazan,  Þair; yalnýzca ‘þiir’  yazan,  Ozan; Yazdýðý þiiri saz eþliðinde çalýp söyleyendir. “N.F.Kýsakürek bir yazardýr ve mükemmel bir þairdir ama ozan deðildir.” “Aþýk Veysel hem ozandýr hem þair. Aþýklýk farklý bir beceridir. ”

   NOT:  1- 2017 YILI “DÝLÝMÝZ KÝMLÝÐÝMÝZDÝR” KONULU ÖÐRETMENLER  ARASI -TÜRKÇEYÝ DOÐRU VE GÜZEL KULLANMA YARIÞMASI- ÝZMÝR ÝL BÝRÝNCÝLÝÐÝNE LAYIK GÖRÜLMÜÞTÜR.

             2- Þartname gereði hazýrlanan yazýya derecelendirmeden sonra eklemeler yapýlmýþtýr.

                                                                                                          Mustafa YAMAN