M. NÝHAT MALKOÇ

            Liderler pek çok özellik sahibi olmak mecburiyetindedirler. Atatürk, yiðit bir asker, dahi bir kumandan, gerçekçi bir devlet adamý ve ileri görüþlü bir inkýlâpçýydý. O, çok þöhretli bir insan olmasýna raðmen hiçbir zaman kibir ve gurur hastalýðýna kapýlmamýþtýr. Daima halktan bir insan olarak yaþardý. Nefes aldýðý müddetçe Türk olmaktan gurur ve þeref duydu. Onun içindir ki: “Ne mutlu Türk’üm diyene!” sözünü söylemiþtir. O, yaptýðý icraatlarý þahsýna mal etmedi; milletiyle paylaþtý. Mütevazýlýðýn bir gereði olarak kendisinde bir harikuladelik görmüyordu. Kendisini halktan bir kiþi olarak sayýyordu. Ölümden korkmadýðý için her türlü tehlikeye korkusuzca atýlabiliyordu. Her zaman ordunun baþýnda yer almýþtý. Ýçinde besleyip büyüttüðü tutku derecesindeki vatan sevgisi, onun gücüne güç katýyordu.

            Atatürk, milleti için doðru bildiklerini yaparken hiç tereddüt etmedi. Neyi ne zaman yapacaðýný çok iyi biliyordu zira. Yani zamanlamasý fevkalâdenin fevkindeydi. Doðru zamanda doðru iþler yapmak, prensiplerinin baþýnda geliyordu. Barýþ ve dostluktan yanaydý. Ortalýðý karýþtýrmaktan sakýnýrdý. Doðru zamanda doðru iþler yapardý. Onun inkýlâplarýnýn toplum tarafýndan kýsa zamanda benimsenmesi, bu özelliðinin delili olsa gerek. “Hasta adam” olarak nitelendirilen bir milleti ayaða kaldýrarak þahlandýran Atatürk, kendi deyimiyle az zamanda çok ve büyük iþler yapmýþtýr. Dünyanýn egemen güçleri tarafýndan ezilmiþ, dýþlanmýþ ve horlanmýþ olan Türk milleti, Atatürk sayesinde geçmiþteki itibarýna kavuþmuþtur. Atatürk en kötü þartlarda bile baþarýlý olunabileceðini bizzat icraatlarýyla ispatlamýþtýr.

            Gazi Paþa, öze önem verirdi; kabukla ilgilenmezdi. Ýlke ve inkýlâplarýyla, genç Türkiye Cumhuriyeti’ne ruh ve heyecan katmýþtýr. Milletimiz onunla aþaðýlýk kompleksinden kurtulmuþtu. Onun masmavi ve emin bakýþlarýyla, ümitleri ve hayalleri kýrýlmýþ olan halkýmýza özgüven gelmiþti. Yýllarca itilip kakýlan Türk insaný, kendisine itibarýný iade eden Ata’sýna þükran borçluydu. Bu borcunu onun ilke ve inkýlâplarýna sýmsýký sarýlmakla ödemektedir. Bu millet, vatan sevgisini ondan aldýðý þerefli bir miras olarak görmektedir.

            Ufuklar gülerdi o güldüðünde… Daðlar dile gelirdi bakýþlarý zirvelere kilitlendiðinde. Koskocaman yüreðinde nice sevgiler taþýrdý aydýnlýða. Bir güneþ gibi parlaktý onun masmavi gözleri, umut taþýrdý sonsuzluða yakuttan sözleri… Bir milletin kalbi çarpardý göðüs kafesinde. Millet olmak ve millet kalmaktý en büyük ideali… Umutsuzluk yazmazdý onun kitabýnda. Zor zamanlarda bile bir çýkýþ yolu bulunabilirdi. Çaresizlik, zihinleri çöplüðe dönenlerin uydurduðu bir mazeretti ona göre. Geleceðin ihtiþamý onun aynasýndan yansýrdý. Yokluklar dað olsa da o, bunun üzerinden aþýp zirvedeki aydýnlýða ulaþmasýný bilirdi. Yorulmak onun felsefesinde olmayan bir kavramdý. Zira zafer yolunda yorulmak kabul edilemezdi. Çalýþarak dinlenirdi o. Keza, hayatýný milletine adamýþtý. Aklýnýn ucundan bile geçmezdi ölüm korkusu.  Hem hayat denizinde kulaç atarken boðulmak akla gelmezdi ki!

            O, karanlýklarý aydýnlatan bir ýþýktý. Bir deniz feneriydi o. Uzak ufuklardaydý keskin bakýþlarý. Bugünden çok, yarýnlardý onun zihnini meþgul eden. Masmavi bakýþlarýyla engin denizleri aþarak Samsun'a, milletine koþmuþtu esaretin paslý zincirlerini kýrabilmek için. Dalgalarýn þiddeti onun azim ve irade duvarýna çarparak yol açmýþtý Karadeniz’in kutlu özgürlük yolcusuna. O, yolunu kaybedenlere kýlavuzdu uçsuz bucaksýz yollarda. Anadolu’ya ýþýk götürmeye ant içmiþti. Yüce daðlarý, yalçýn kayalarý aþarak güçlü ýþýðýyla aydýnlatmýþtý yürekleri. Mazlumlarýn akan gözyaþlarýný silmiþti gül kokulu mendiliyle. Bir ulusun makûs talihini yenmeye karar vermiþ ve de yenmiþti azim ve kararlýlýkla. Ýnsanca ve özgürce yaþamanýn mücadelesini vermiþti zorluklara göðüs gererek. Ýnanmýþ ve baþarmýþtý neticede.

            O, Conkbayýrý ve Anafartalar kahramanýydý. Vatan sevdalýlarýnýn sesinin güçlü yankýsýydý. Esir bir milletin özgürlük için atan nabzýydý. Karadeniz'in deli dalgalarý gibiydi. Esaretin kýyýsýndaki bir millete ümit ýþýðý olup can ve bölünmez bir vatan vermiþti o. Milletin üzerine oynanan oyunlarý bozmuþtu basiretiyle. Vatanýn ebedî bir bekçisi olduðunu, kendisinden sonra da onun yolundan gidenlerin bu davaya sahip çýkacaklarýný biliyordu.

            O, zaman olarak kýsa sayýlabilecek, içerik olarak dopdolu bir ömrü milletine adamýþtý. Gecelerini gündüzlerine katarak milletinin aydýnlýk geleceðini inþa etmekle uðraþmýþtý. O,  “Millete efendilik yoktur, hadimlik (yani hizmet etmek) vardýr. Bu millete hizmet eden onun efendisi olur.”sözüyle ne kadar halkçý olduðunu da göstermiþti.  Millet onunla güldü, onunla rahat nefes aldý. O, ufuklardan bir güneþ gibi doðdu umutsuzlukla dolan kýrýk kalplere.

            O; baþý göklere deðen Aðrý’ydý, Erciyes’ti, Kaçkar'dý. Coþkun akan Fýrat’tý, Kýzýlýrmak’tý, Sakarya’ydý. Bozkýrýn ortasýnda umuda yol alan kaðnýlarýn gýcýrtýsýydý. Yitirilmiþ Selanik’ti,  Manastýr’dý, Tuna boyuydu. Esaretin bozkýrýnda özgürlüðe susamýþ bir milletin can suyuydu. Çanakkale’de, Sakarya’da, Dumlupýnar’da milletin atan nabzýydý. Türk’çe düþünen, Türk’çe yaþayan bir milletin alýn teriydi. Tutsaklýðýn çöllerini yeþerten özgürlük saðanaðýydý. Ege’de zeybek, Karadeniz’de horon, Erzurum’da bardý.

            O; masmavi göklerde dalgalanan ay yýldýzlý bayraktý. Ordu’da fýndýk, Adana’da pamuk, Konya’da buðday, Rize’de çaydý. Gönül coðrafyasýna düþen uyanýþýn öncüsü dördüncü cemreydi. Esaret yangýnýnda þerha þerha yarýlan yüreklerin hürriyet pýnarýydý.

Balkanlarýn baðrýndan kopup gelen kökü çok derinlerde olan bir özgürlük çýnarýydý.

            O; Mevlâna’da hoþgörü, Yunus’ta sevgiydi, yiðit Köroðlu’nun attýðý nârâydý. Deli taylarýn yelelerini tarardý düþ(ünce)lerinin rüzgârý. Mersin’de yörük, Sivas’ta canlara yoldaþ, Erzurum’da dadaþlara kardaþtý o. Gönül bahçelerinde kanayan bir karanfildi, dikenler içinde göz alýcý bir goncaydý. Ayder’de, Uzungöl’de, Gözne’de dört yapraklý yoncaydý.

O, hakikat denizinde iri bir damlaydý; gözleri kamaþtýran bir inciydi.  Gökteki en parlak yýldýzdý þüphesiz. Iþýðýný, baþtan baþa zaferlerle dolu þerefli Türk tarihinden alýyordu. Onun eseridir ateþ denizlerinde baruttan gemiler yüzdürerek selâmet sahiline çýkan bu güzel vatan. O ki, geleceði görerek tarihin enkazý üzerinde yepyeni bir vatan inþa etmiþtir.

Gönül burçlarýmýzda dalgalanan bir bayraktý o. Yüreklerimizdeki kývançtý. Zaman ýrmaðýnda akan berrak bir suydu. Dik yokuþlarý düz eden, kendi nefesi yetmediðinde milletin nefesiyle nefeslenen, dað bayýr demeden hazla ve hýzla koþan bir özgürlük yolcusuydu. Onun gönlünde sönmeyen bir meþale vardý, bunun adý özgürlüktü hiç þüphesiz. Tam özgürlük…

Þimdi gönüller o güneþ sarýsý saçlarýna, o gök mavisi gözlerine hasret… Belki bir gün yine çýkýp gelir diye hasretle yolunu gözlüyorlar Samsun ufuklarýndan. Sakarya Nehri hasretinden akýp durmakta, Aðrý Daðý’ndaki ak bulutlar onun özlemini taþýmakta bembeyaz heybelerinde. Bahçeler öksüz, çiçekler boynunu bükmüþ yokluðunda. Karadeniz’in masmavi sularý yine bir 19 Mayýs sabahý Bandýrma’nýn ayaklarýna kapanýp alnýndan öpmeyi arzuluyor.

Zaman uzadýkça efkâr da uzar gider Dolmabahçe yolunda, Anýttepe’de, Dumlupýnar’da, Rasattepe’de, Samsun ufuklarýnda. Sevgi harmanýmýz, gönderdeki bayraðýmýz bir rüzgâr bekler. Buz tutan yürekler sýcaklýðýna, çatlamýþ topraklarýmýz, boynunu bükmüþ baþaklarýmýz cömert bir yaðmuruna hasret… Karanlýklar güneþin yolunu gözler.

Bu necip millet büyük bir vefa duygusuyla onun izinden giderek onu yaþatmayý bildi. Onu sevmeyi, vataný ve milleti sevmekle özdeþ saydý hep. Ona koþmayý, ýþýða koþmak olarak gördü. Dünya durdukça o parlak ýþýða koþacak bu millet; bir pervane misali, aþkla ve umutla!

Atatürk, en çok da diklenmeden dik duran, üç kez þereflendirdiði aziz Trabzon'dur. Vatanperverliklerine hayran kaldýðý Trabzonlularýn fahri hemþehrisidir o. O ki masmavi gözleriyle bu yemyeþil kadim þehre tepeden bakan Soðuksu sýrtlarýdýr. Bu þehir, Ata'nýn aziz milletine vasiyetini yazdýðý, tarihe tanýklýk eden müstesna bir yerdir ayný zamanda.

            1938 yýlýnýn bir 10 Kasým sabahý, onu Türk milletinin içinden maddeden söküp aldý.

On Kasýmlarda yas tutmak ona duyulan sevginin ölçüsü deðil. Sevginin belirtisi aðlamak, yas tutmak olmamalý zira! Sevgi sahiplenmektir biraz da. Atatürk’ü ne kadar yaþýyorsanýz o kadar seviyorsunuz demektir. Atatürk’ü sevmek kuru lâfla ve hamasetle  olmuyor. Onu candan sevenler, bu milletin deðer(li)lerini de sevmek durumundadýr. Çünkü Atatürk bu deðerler manzumesinde doðdu, büyüdü ve yüceldi. XXI. yüzyýla girdiðimiz bu zamanda Atatürkçülüðün neresindeyiz? Bu hususta kendi iç dünyamýzda bir muhasebe yapmalýyýz.