M. NÝHAT MALKOÇ

            Çalýþmak hayatýn olmazsa olmazýdýr. Dünya çalýþma üzerine kurulmuþtur. Bugün geldiðimiz aþama çalýþmanýn semeresidir. Çalýþma durunca hayat da durur bir anlamda. Dünyada þuurlu veya þuursuz her varlýk kendisine verilen vazifeyi bir þekilde yerine getirir. Vücudumuza baktýðýmýzda beyin, mide, baðýrsak, ciðerler, böbrekler, damarlar ve benzeri bütün organlarýmýzýn devinim halinde olduðunu görürüz. Vücudun en aðýr iþçisi olan kalp gece gündüz demeden bütün organlara durmaksýzýn kan pompalar. Kalp çalýþmazsa beden iflas eder. Bunu kâinattaki bütün varlýklara teþmil edebiliriz.

Belli bir yaþa gelen insanlar, hayatlarýný idame ettirebilmek için çalýþmak mecburiyetindedir. Çalýþmak aslýnda hayatýn devam edebilmesi için mutlak bir zorunluluktur. Baþarý kapýlarýný açmak için sihirli bir anahtardýr çalýþmak… Ýnsanlýðýn taþ devrinden bugünkü sibernetik devrine geliþi çalýþma sayesinde olmuþtur.

Çalýþmak Ýslâm’ýn emridir. Fakat ne yazýk ki Müslümanlar bu emri hakkýyla ve lâyýkýyla anlayamamýþ, onun için de gereðini yerine getirememiþtir. Bu yüzden Ýslâm dünyasý geri kalmýþtýr. Bunu Tanzimat dönemi þairlerinden Ziya Paþa þöyle dile getirmiþtir: “Diyâr-ý küfrü gezdim, beldeler, kâþâneler gördüm,/Dolaþtým mülk-i Ýslâm’ý, bütün vîrâneler gördüm.”

Yüce Rabbimiz “Ýnsana çalýþmasýndan baþka bir þey yoktur. Onun çalýþmasý yakýnda görülecektir. Sonra ona tastamam karþýlýðý verilecektir.”( Necm, 53/39-41) buyurmaktadýr.

Ýslâm dini çok ciddi zaruretler olmadan yapýlan dilenciliði kerih görmüþtür. Onun içindir ki “Veren el, alan elden üstündür” hadisi bu konuda söylenmiþtir. 

Ülkemizde uzun yýllardan beri iþsizlikten ve aþsýzlýktan þikâyet edilir durulur. Oysa kiþi istese iþ de, aþ da bulabilir. Kiþide her þeyden evvel çalýþma azminin ve kararlýlýðýnýn olmasý gerekir. Bu dirayette kiþiler mutlaka eninde sonunda bir iþ sahibi olabilirler.

Güya memlekette çalýþýlacak iþ yok. Bunu söyleyenlerin çoðu aslýnda iþ beðenmez asalak tipli kiþilerdir. Oysa tembel olmayanlar için ve de iþ seçmeyenler için iþ de var, aþ da. Yeter ki çalýþma hususunda istekli ve kararlý olunsun.

Son yýllarda insanlar köylerdeki arazilerini terk ederek þehre inmiþler. Köyler bu yüzden boþalmýþ, araziler çimen baðlamýþtýr. Þehre gelen insanlarýn bir kýsmý iþ bulamadýðý için zamanlarýný kahve köþelerinde geçirmeye baþlamýþtýr.

Türkiye dünyada kahve kültürü olan ender ülkelerdendir. Buralarda gün boyu kâðýt oyunlarýyla vakit öldüren insanlar dönüp de iþsizlikten ve aþsýzlýktan yakýnýrlar. Bu, Osmanlýdan günümüze kadar süregelen bir tembellik (kül)türüdür. Millî Þairimiz Mehmet Akif, vaktini kahve köþelerinde zâyi edenleri bir þiirinde þöyle eleþtirir: “Mahalle Kahvesi, Osmanlýlar bilir, ne demek/“Tasavvur etme sakýn, ‘Görmedim, nedir?’” diyecek?/Dilenci þekline girmiþ bu sinsi cânîler,/Bu, gündüzün bile yol vermeyen harâmîler/ Adýmda bir dikilir azminin, gelir önüne;/ Zavallý yolcunun artýk kýyar bütün gününe…/Mahalle kahvesi þarkýn harîm-i kâtilidir;/Tamâm o eski batakhaneler mukabilidir./Zavallý ümmet-i merhûme ölmeden gömülür;/Söner bu hufrede idrâki, sonra kendi ölür…”

            Yaþýnýz ne olursa olsun, hasta olmadýktan sonra çalýþmak Ýslâm'ýn emri ve insan olmanýn gereðidir. Çalýþmaya gücü yettiði halde birilerinin eline bakmak acizlik ve þahsiyetsizliktir. Üstelik asalaklýktýr. Yine Mehmet Akif'in deyimiyle “Her kim kazanmazsa bu dünyada bir ekmek parasý;/Dostunun yüz karasý, düþmanýnýn maskarasý.”

Müslümanlarýn geri kalmýþlýðýný yüce dinimiz Ýslâm’a mal etmek bu dine yapýlan en büyük haksýzlýktýr, iftiradýr, alçaklýktýr. Hiç kimsenin buna hakký yoktur. Çünkü Ýslâm, çalýþmayý ibadet derecesinde gören bir dindir. Öyle ki meþru dairede çalýþmak hep övülmüþtür. Yine büyük Ýslâm þairi Mehmet Akif bu durumu þu mýsralarýnda þiddetle eleþtirir:  “Çalýþ! dedikçe þerîat, çalýþmadýn durdun,/Onun hesâbýna birçok hurâfe uydurdun!/Sonunda bir de “tevekkül” sokuþturup araya,/Zavallý dini onunla çevirdin maskaraya!”