Sonra titredi, böyle âni titremelere"Azrail yokladý" demelerinin saçmalýðýný düþünmüþtü. Kulak kabarttý, sala veriliyordu camilerden. Doðru ya, Kurban bayramýydý bu gün. Acep yarý uyur, yarý uyanýkken salalarý duyup, onun için mi irkilmiþti? iyice kestiremedi.

Doðruldu, yastýðý arkasýna aldý ve dinledi bir müddet daha. Ne güzel okuyorlardý.. Sanki o ilâhî sesler, bütün damarlarýný, vücudunun her zerresini dolaþýp, kirlerini temizliyor, çýkarýp yere býrakarak hafifleyip, göklere yükseliyordu. Epeyce dalmýþtý galiba bu âleme.

Ezanla kendine geldi. Cenab-ý Hak kullarýný huzuruna davet ettiriyordu. "Hayyaalelfelaaaaaaaah.. Haydin kurtuluþa..." Acý acý gülümsedi Hamza emmi, çaresizlikten bunalmýþ, dizlerini ovuþturup duruyordu. Söyleniyordu kendi, kendine, "hangi kurtuluþa gardaþým, bana kurtuluþ var mý ki...

Duymadýn mý hiç Gara Güdük Hocayý? Katiller ebedi cehennemlik, onlara töbe yoh, onlara af yoh demedi mi? Söyle, demedi mi? Birden baðýrdý, söyleeeeeehh... Oðlu Haydar koþtu. Babasýnýn alnýndaki damarlar þiþmiþ, gözleri yuvalarndan çýkmýþtý âdeta.

— Boba noldun, kiminle konuþuyordun öyle, ben de anam var yanýnda sandýmdý..

— Yoh bi þey yoh. Get iþine bak sen. Hemi de çabuk ol, camide yer bulaman sonra dedi, usulca.

Haydar bir tuhaf olmuþtu. Niye git diyordu da kendisi hazýrlanmýyordu, niye baðýrmýþtý öyle... Boba, dedi yavaþça. Köy yerinde ayýplandýðý, züppeleþti denildiði için baba demezdi, onlar gibi konuþurdu hep.

— Boba, beraber getmeyecek miyiz, hep öyle yapmaz mýydýk?

—' Get oðlum get, get gara gözlü Haydarým, böðün barabar deðiliz. Olamayýz da gayrý.

Sicim gibi iniyordu gözlerinden yaþlar Hamza emminin. Göðüs kafesi dar geliyor, ikide bir huuuh diye veriyordu nefesini. Haydar ne edeceðini þaþýrmýþtý. Bir daha toparladý kendini, gayet yumuþak, biraz da acýndýncý bir tonda :

— Ahh… bobam ne hal oldu sana? Bütün hýsýmlarýmýzda küsüþme bahasýna beni imam-Hatibe yollayan, "Allah'a kul olmadýktan kelli vekil olsan gene beþ guruþ etmen yanýmda" deyen sen deðil miydin, yoðusam vaz mý geçtin gul olmaktan? Neden senin ile barabar olamam gayri dedin? Bir gusur mu iþledim, hem benim gusurum bile olsa Allah'a gulluktan vaz mý geçilir? Anlat bdbam, anlat da...

— Nedeyim oðul, nedeyim... Ben gulluktan vaz geçmedim emme Rabbim benden vazgeçmiþse nedeyim... Evvelki cuma Gara Güdük Hoca va'z verdi. Elinden bir gaza çýkýp, adam öldüren gatil olur gafilliðin de heç töbesi yoh, onlar ebedi cehennemlik olur, Allah onlarý huzuruna gabul etmez dedi. Sincik nedeyim ben, nasýl varayým Mevlâ'mýn huzuruna? Hemi biliyon Haydar'ým, ben gasdilen öldürmedim, öldüreceðidl beni, canýmý gurtarayým dedim...

Haydar'ýn baþý dönmüþtü. Diþlerini sýkmýþ, söyleniyordu. Ah bu gara güdükler, gapgara kütükler... Dýþý gibi, adý gibi içi de gara herifler... Siz deðil misiniz bu milleti dinden imandan uzaklaþtýran? Ülen gara herif...

Bir yandan babasý, bir yandan Haydar habire söyleniyorlardý. Birbirlerine cevap deðil, konuþma deðil, ikisi de bambaþka âlemlerde, baþkalarýyla söyleþiyor, kavga ediyorlardý. Neden sonra toparladý Haydar kendini.

— Gel bobam, gel aslan bobam gel. Sen o gara güdüklere müdüklere bakma. Herkes Allah'a guldur, yeter ki þirk goþmasýn. Tez abdestlen de çabuk gedelim. Hemi böðün bizim tefsir hocamýz va'z verecek. Þu Gale köyündeki Hacý Muhammed emminin oðlu. Gale köylüleri de hep hurdalar, tez ol hele, tez ol yer bulalým.

Koþarak gittiler camiye. Sabah namazý Ýçin kamet baþlamýþtý. Sünneti acele kýlýp, imama uydular. Teþbih çekildi, birisi Lev enzelnâ okudu. Hamza emmi bir baþka türlüydü bu gün. Kâh sevinçli, kâh endiþeli... "gul oldum mu acep, gabul edildim mi? Ya bu hoca da öyle söylerse..."

Genç, siyah býyýklý, tertemiz sarýklý hoca çýktý kürsüye. Hamza emminin alnýnda boncuk boncuk ter, yüreði fýrlayacak sanki yerinden... Kevser suresi ile baþladý hoca va'zýnda.Kevserin çeþitli mânâlarýný anlattý. Hele "kevser, Muhammed (A.S.) ümmetinin çokluðu ve kýyamete kadar devam edeceðidir." derken, Hamza yekiniyordu yerinde. "Acep ben de içlerinde miyim, nolur Ya Rabbi, nolur kovma beni gurban olduðum.." diye yalvarýyordu için için.

Sonra kurbandan bahsetti hoca. Hz. Ýbrahim'in oðlu Hz. Ýsmaili' kurban etmeye götürüþünü, onlardaki teslimiyyeti, bizim kurbanlarýmýzýn da o teslimiyyetin bir timsali olduðunu öyle güzel anlattý ki... Aman gözel Mevlam, beni de kabul et, emret gendim gurban olayým." diyordu Hamza emmi.

Bayramlaþmayý, birlik ve beraberliði, dargýnlarin barýþtýrýlmasýný, kusurlarý affetmeyi, Yüce Allah'ýnýzýn affedici olduðunu ve affý sevdiðini misallerle açýklýyordu. Haydar þöyie bir baktý babasýna, heyecanýnýn son haddine vardýðý belliydi her halinden. Hoca efendi devam ediyordu :

—Allahü Teâlâ ve Tekaddes Hazretleri, Nisa sûresinin 48. âyet-i celilesinde, "Allah kendisine ortak koþmayý elbette baðýþlamaz. bundan baþkasýný, dilediðini baðýþlar." buyuruyor. Yeterki samimiyetle, ihlâsla tevbe edelim suçlarýmýza, bir daha iþlememeye azmedelim.

Hamza emmi fýrlayýverdi birden. Bütün gözler ona çeçrilmiþti. Söyle bir etrafýna bakýndý, yutkundu ve :

— Hocam, þey... birþey sorsam acaba...

— Tabii, dedi hoca. Sor emmi neymiþ bakalým.

— Acep elinden bir gaza çýkan, adam öldüreni de baðýþlarmý ki? Gurban olam evlât dosdoðru söyle, heç bi þey gizlemeden.

Gülümsedi hoca, rahatladýðý belliydi.

— Hay emmi, ben de zor bir þey soracaksýn zannettimdi. Samimi olarak tevbe edip, piþman olduktan sonra elbette affedecek. Bir hadis-i kudside Resûlüllah [SA.) Efendimiz, Yüce Rabbimizin þöyle buyurduklarýný haber veriyorlar: "Kulum bana þirk koþmadýkça, dünya dolusu günahla da gelse, onu dünya dolusu maðfiretle karþýlarým." Bu konuda çok âyet ve hadisler vardýr. Hepsini izaha lüzum yok.

-Allah'tan ümidini ancak kâfirler keser. Elbette hepimizin bir çok kusurlarýmýz var, ancak hatada ýsrar etmemeye gayret gösterip, Rahman ve Rahim olan Hâlýk'ýmýza iltica edecek. O'ndan yardým dileyeceðiz.

Hamza, ellerini açarak uzattý kürsüye doðru :

— Hay aðzýný öpeyim hocam, Allah ne muradýn varsa versin, Allah sayýnýzýn artýrsýn da bizleri gara cahillerin elinden alsýn.

Sonra havaya kalktý elleri, gözlerinden dolu dolu iniyordu yaþlar ve duâ ediyordu. Yalnýz diliyle deðil, her zerresiyle vücudunun, ruhunun. 'Þükürler olsun ya Rabbi, bana bu âný yaþattýn, Sana yeniden kul oldum, ne gadar höyüksün þimdi daha iyi anladým."

Va'z bitti. Bayram namazý kýlýndý, hutbe huþu ile dinlendi. Bayramlaþma baþlamýþtý. Hamza emmi çocuðu yerindeki hocanýn ellerini öpüyor, sarýlýyor, hýçkýra hýçkýra aðlýyordu. Güçlükle,

— Hocam, fakirhaneye buyurun, benim misafirim olun, Gale köylüleri de, herkes de bize buyursun böðün. Allah rýzasý için gýrmayýn beni.

Beraberce çýktýlar camiden. Hocanýn elinden tutmuþtu yine, býrakamýyordu. Oðlu Haydar'a iþaret etti. kulaðýna "qoþ yiðidim, bi goç daha getirin  ,hemencik kesilsin. Davetlimiz var, hemi çabuk olasýnýz."

Üç, dört yere sofra kuruldu. Kavurmalar, keþkekler gelip, gidiyor, Hamza emmi ortalýkta dolanýp duruyordu. "Þuraya ekmek qetirin oðlum, ikinci sofraya gavurma yetiþtir, su verin çabuk..." Bir ara Gara Güdük hocanýn dediklerini anlattý hoca efendiye.

"Bir elime qeçirirsem bilirim yapacaðýmý, beni gâvur edecekti gara herif." diyor diþlerini yiyordu. Hoca efendi,

— Hamza emmi, hani birbirimizi affedecektik, Allah affediciydi, kusurlarý baðýþlayanlarý da severdi ya... Unuttuk mu yoksa?

Þöyle bir ensesini kaþýdý Hamza emmi, kýzardý, azýcýk düþündü.

— Doðru ya hocam, öyleydi ya... Bizim akla garayla mý olmalý iþimiz, Allah dururken, öyleysem onu bile affettim yiðidim, onu bile. Allah senden qene gene razý olsun. Herþeyi. herkesi affettim, hoþ ben neyim…

Allah affede cümlemizi... Ne güzel þey inanmak,

Ulu Yaradana kul olabilmek...