Þairin "Cennet Vatan" diye vasýflandýrdýðý güzel Anadolu üzüntü çýðlýklarý içinde býrakýlmýþ ve düþman; tarihin kaydetmeye muvaffak olamayacaðý bir vahþeti Anadolu insanýna reva görmüþtü. Yýl 1922, günler sanki kan kusuyordu, doðan güneþ soluk, ortaya çýkan sabah ise çirkin ve buruktu.. Yunan ordusu bitmez tükenmez vahþetini kusuyor. Anadolu yeniden kanla sulanýyordu.

Ýstiklâl fikri nasýr gibi yerleþmiþti her Türk'ün beynine, çiftini, çubuðunu býrakan herkes, eline silâhýný almýþ, istiklâl için savaþýyordu. Günlerden 21 Aðustos'tu, Abdullah'ý yine uyku tutmamýþtý, zaten uyku tutsa bile sayýklamaya baþlýyor, gözleri önünde öldürülen bacýsý rüyasýna giriyor, lime lime doðradýklarý babasýnýn haykýrýþý hala hafýzasýnda.

Akviran köyü alevler içinde .Sanki bütün evler ve insanlar hep bir aðýzdan "Ýntikam.. Ýntikam" diye haykýrýyorlardý .Kabus gibi bir rüyadan uyandý.. Sabah olmak üzereydi, gecenin siyahlýðý, sabahýn renginden bir þeyler almýþ ve rengini kaybetmeye baþlamýþtý.

Abdullah bir ayak sesi iþitti, gelen eski elbiseler içindeki asker, kendisini Selim Çavuþ'un çaðýrdýðýný söyledi. Abdullah hemen yerinden doðruldu, doðruca Selim Çavuþ'un huzuruna gitti. Odaya girdiðinde içerde üç kiþinin daha bulunduðunu gördü, selâm verdi ve :

— Beni emretmiþsiniz Çavuþum., dedi.

Selim Çavuþ, býyýklarý bile terlememiþ genci þöyle bir süzdükten sonra :

— Evet gel oðlum Abdullah..

Selim Çavuþ çantayý açtý, içinden bir çok plan ve krokiler çýkararak :

— Size çok önemli bir vazife vereceðim, dedi.

Dördü birden :

— "Buyurunuz Çavuþum." diyerek ona itaat edeceklerini vaat ettiler.

Selim Çavuþ düþmanýn silâh depolarýnýn planýný duvara astý ve planýn üzerinde gerekli açýklamayý yaptýktan sonra, gözyaþlarýný tutamýyarak :

— 'Bu vazife ölüm demektir. Ýçinizden birinizin bu vazifeyi üzerine almasýný istiyorum. Bu vazifeyi üzerine alacak arkadaþýnýz bir adým öne ilerlesin." dedi. Hayret dördü de bir adým öne ilerlemiþti... Selim Çavuþ bu fedakârlýk karþýsýnda kendini tutamadý, aðlamaya baþladý. Zaten çok hassas ruhlu bir insandý. Allah'ýn yeryüzüne halife olarak gönderdiði, insanoðlunun ölümüne sabredemiyordu.

Abdullah sertçe topuklarýný birleþtirdi ve :

— Çavuþum müsaade ederseniz, maruzatýmý bildireceðim." dedi.

Selim Çavuþ bir þefkat senfonisini andýran bakýþlarýyla Abdullah'ý süzdükten sonra, buyur dercesine baþýný salladý. Abdullah gözünü bir noktaya dikerek konuþmaya baþladý :

— Çavuþum ölüm, yok olmak, kaybolmak demek deðildir. Ölüm ebedi hayatý ele geçirmek ve ebedi gençliðe sahip olmak demektir. Kâinattaki her eþya çürümeye, erimeye ve yok olmaya mahkûmdur. Fakat ölüm ebedi bir yenidir, o yýpranmaz ve eskimez. Allah yolunda ölenler için ölüm vardýr diyen yalan söylüyor demektir."

Bu ifadeler Selim Çavuþ'u daha da içlendirdi. Bu dört ölüm fedaisini uðurladýktan sonra, çadýrýna döndü, emrinde çalýþan erlere yaþlý gözlerle baktý .

Anadolu ruhuna sahip gençlerle gurur duyuyordu , daha sonra gayet ince bir sesle — Þu Abdullah'ý düþün, daha onbeþ yaþýnda býyýklarý bile terlememiþ bir genç, görüyorsun ya yaþamayý düþünmüyor bile.Seve seve ölmesini bilen insanlar için vatansýz kalma ihtimali olabilir mi? Olamaz. Er tasdik makamýnda baþýný salladýktan sonra :

— Çavuþum cüretimi baðýþlayýn.. Niçin beni onlarla birlikte göndermediniz, kulaklarým aðýr iþitiyor diye mi? Kulaklarým aðýr iþitebilir ama, bu benim þehit olma þansýma engel olamaz.

Selim Çavuþ eri dikkatli dikkatli süzdükten sonra :

— Hadi sende git onlara yetiþ.. Madem ki þehit olmak için can atýyorsun, buna ben engel olamam.." dedi. Abdullah sonradan isimlerini öðrendiði Mehmet, Osman ve Hidayet'le epeyce yol almýþlardý. Hedef uzaktan görünmeye baþlayýnca Hidayet arkadaþlarýna oturun iþaretini verdi; hep beraber Topraðýn üzerine oturdular.

Topraðýn üzerine epeyce çið yaðmýþtý ve soðuktu. Hidayet, sabahýn burukluðunu ortadan kaldýracak lâhutî sesle Kur'an-ý Kerim okudu, sonra helâllaþtýlar. Silah deposu tahmin ettiklerinden çok daha fazla askerle muhafaza altýna alýnmýþtý. Mehmet'le Hidayet aðýr aðýr yaklaþtýlar, askerlerin nöbet deðiþtirmelerinden faydalanan Abdullah ve Osman koþar adýmlarla deponun yakýnýna vardýlar.

Planladýklarý üzere Mehmet ile Hidayet askerleri oyalayacaklar Abdullah elindeki bombayý Silah deposunun içine fýrlatacaktý. Fakat büyük bir aksilik oldu, Mehmet düþman'a öyle bir býçak vuruþ vurdu ki, asker'in sesi sabahýn soðuðunu delerek yanký yaptý. Düdük sesleri gittikçe artmaya baþladý.. Abdullah ne yapacaðýný þaþýrmýþtý, ya bu depoyu uçuramazsa, o zaman bu silahlar kendi öz kardeþlerini uçuracaktý.

Olduðu yerden bir ok gibi fýrladý., hedefe olanca kuvvetiyle koþuyordu, yunan askerleri silahlarýný canlý hedefe çevirmiþler, durmadan ateþ ediyorlardý.. Abdullah koþarken kalçasýna el attý, þiddetli bir þekilde kan geliyordu.. Aldýrmadý., yine koþmasýna devam etti, depoya yirmi beþ otuz metre kadar bir mesafe kalmýþtý, birden vücuduna bir þeylerin girdiðini hissetti, ayaklarýnýn kuvveti azaldý ve yere düþtü.. Düþman askeri acayip sesler çýkararak üzerine doðru geliyordu

Sürünerek hedefe varmaya çalýþtý. Elini birden bombanýn olduðu yere uzattý, hayret yoktu.. Birden olduðu yerde bir yay çizdi. Çok yakýnda olduðunu görünce tebessüm etti, dünyalar onun olmuþtu sanki.. Düþman askerleri Abdullah'ýn öldüðünü zannederek yanýna doðru yaklaþmaya baþladýlar.

Osman birden saklandýðý yerden fýrladý ve korkunç bir sesle;

— Abdullah fýrlat bombayý" diye baðýrdý. Abdullah Osman'ýn sesini duyunca kendini toparladý ve son bir hareketle elindeki bombayý hedefine fýrlattý.

Sabah ezaný okunuyordu. Selim Çavuþ abdestini alýrken büyük bir patlama sesi iþitti. Patlamanýn olduðu tarafa doðru döndü ve yaþlý gözlerle

"Allah Rahmet Eylesin,makamýnýz cennet olsun" dedi.