Dinle ey kalemim!
           Sen içimde biriken duygum, bazen boþa bazen de sana  hitap ettiðim cümlem, dökülürken içinde kendimi bulduðum mýsram, karanlýk basýnca görüntüsüz ve loþ ortamda parýldayan tek nurum, zor ve zeval zamanýmda en çok gerek duyduðum hacetim, yalnýz zamanýmda beni dinleyen tek can yoldaþýmsýn.
          Nasýl ki bir aþýk aciz kalýr anlatmakta sevgilisine duyduðu aþký, benimde ayný duygu. Yani benimde sana olan sevgim deðil sadece sen onu ben anlayamýyor ve kavrayamýyorum. Çünkü senin sevgindir bana umut, senin güçlü olmandýr benim cesaretim.
        Duygularýma yenik düþer harfler, taþýyamaz olur dertlerimi, korkan harfler birbirine sýký sýkýya sarýlýr. Dökmek isterim duygularýmý daktilo tuþlarýna, Ama o ne!  Parmaklar uçuþuyor tuþlarda. Duygular karýþtý, tertipler bozuldu, kafalar karýþýk. Duygular müteessir ve iþte yine seni aldým elime. Dimaðda biriken duygular diziliverir bir anda endam ve ahenkle kaðýda.
        Sabahýn erken saatlerinde bir muþtudur sarar benliðini. Çünkü bilirsin dualar kabul olunur bu vakitte ve iyi þeyler dökersin kâðýda.  Ýþte bu zamanda sen bir baþkasýn, Kaðýdýn bir baþka…  sabahýn ilk ýþýklarýnýn erken saatinde, sevinçli olduðum þu fasýlda içimde yanan umudumsun.
       Gurbet sýralarýnda gözyaþý dökerken, özlerken memleketimi her dar zamanlarda, bir lahza dahi olsa kabarcýklarý dindiren birkaç satýrlýk mektupsa, benden sana sonsuz
           TEÞEKKÜRLER…