Online Üye
Online Ziyaretçi
Bak büyüdüm anne...
Masal dinlemiyorum artık...
O rengarenk oyuncaklardan da
istemiyorum.
Oyuncak ben oldum.
Dünya oyun...
Ağlamıyorum...
Haber vaktine denk gelen çizgi
filmleri izlemek için...
Mutlu sona gelmeden koptu bütün film
şeritlerim...
Gülmek mi?
Ne diyorsun anne?
Dur!..
Şimdi buna güleyim bâri.
Çoktan unutturdu zaman...
Hüznümden bir parça yangın bıraktım
gittiğim her yere...
Bedenim iki büklüm...
Başım duman...
İliklerime kadar sindi ölümün
rutûbet kokusu...
Bana yakışmaz şimdi musibet
korkusu...
Beşi bir yerdeyi de sonunda
yapıştırdı hayat!..
Kırılmış kadehlere döndü
gamzelerim...
Taşıyamaz oldu su katılmamış sarhoş
gözyaşlarımı...
Ağırlığıma hep başkaları karar verdi
Kaç kere yanlış tartıldım,
Umut denen bu bozuk terazide
Istıraba meze lâzım dediler; yorgun
bedenimden...
Mutluluğa mucize...
_/' İbrahim Halil MANTIOĞLU '\_