“Eþek ölür kalýr semeri, insan ölür kalýr eseri”

   “Ýnsan“ kelime olarak telaffuz edildiðinde düþünen, eyleme geçen, içinde yaþadýðý topluma deðer katan bireyler gözümüzün önünde canlanýr. Düþünmeyen, atýl kalan, kendisinden baþkasýna faydasý olmayan, hazzýnýn peþinde koþan kiþiler bizlere hayvanlarý hatýrlatýr. Hayvanlar gibi yaþýyor, denilir.

    Günlerce haftalarca çalýþýrýz, bedenimiz yorulur. Ýmkâný olanlar çeþitli mekân ve þekillerde tatil yaparak dinlenirler. Bu da bir ihtiyaçtýr. Ruhumuzun esas ihtiyacý ise çok farklýdýr. Sosyal bilimciler insanoðlunun ihtiyaçlar sýralamasýný ortaya koyarken en üste bulunan, en öncelikli ihtiyacýmýzýn “kendimizi gerçekleþtirmek” olduðunu söylerler. Bu saðlandýktan sonra diðer ihtiyaçlarýn karþýlanmasý gerektiðini savunurlar. Kendini gerçekleþtiremeyen kiþiler zamanla bedenlerinin ihtiyaçlarýný da ihmal ederler hem ruhsal hem fiziksel yönden çöküþe geçerler.

    Yaþadýðýmýz çaðda “tatil” kavramýnýn aþýrý þekilde yüceltildiðini görüyoruz. Bütçemizin önemli bir kýsmý tatil çabalarýmýza gidiyor. Aylar öncesinden tatil yapýlacak oteller ayarlanýyor, taksitler ödenmeye baþlanýyor. Üç günlük bir keyif için bile aylar öncesinden hummalý bir çaba sergileniyor. Tatil yapamamak ölüme mahkûm olmak gibi algýlanýyor. Bu etkinliði gerçekleþtiremeyenler bütün bir yýlý mutsuz bir þekilde geçiriyorlar ve gelecek yazýn tatilini nerede yapabileceklerini planlýyorlar.

    Benim dikkat çekmek istediðim nokta iþ günlerine tatil günlerine gösterilen özenin üçte biri kadar bile önem verilmemesidir.  Oysa en önemli ihtiyacýmýz kendimizi gerçekleþtirmektir. Uzun süre tatil yaparak, çalýþmayarak, vatanýnýn ve milletinin geliþmesine katkýda bulunmayarak nasýl bu hedefe ulaþabiliriz? Birey, kabiliyeti ölçüsünde bir mesleðe yönelir, iþini özenle yapar. Kendi toplumu da ona bir rol verir. O rol ile var olur. Hayata tutunur. Bize ve çevremize o kadar önemli bir katkýsý olan iþ günleri nasýl oluyor da tatil günleri kadar önemli olamýyor ve sevilmiyor? Oysa seni sen yapan sergilediðin çalýþmalardýr. “Ne iþ yapýyorsunuz?” tanýþtýðýmýz kiþilere ilk sorduðumuz sorulardan biri deðil midir?

    Her sene yeni yýla girerken gazete sayfalarýnda, sosyal medyada “ Bu yýl þu kadar gün tatil yapacaðýz. Öðrenciler tatile doyacaklar.” gibi baþlýklarla haberler yapýlýr. Bu tür yayýnlar benim hiç hoþuma gitmez aksine kýþkýrtýcý bulurum bu tarz yazýlarý. Niçin “Bu yýl bu kadar gün çalýþarak verimli olacaðýz. Bu sene þu kadar gün vatanýmýzýn ve milletimizin geliþmesine katkýda bulunacaðýz.” gibi haberler yapýlmaz. Bilinçli bilinçsiz tatil kutsanýyor. Hep o özel günlerin övgüsüyle mutlu olmamýz bekleniyor. Hâlbuki gerçek mutluluk faydalý iþler yaparak insanlýða katkýda bulunmaktýr. Verimli geçirdiðimiz günlerde huzurla baþýmýzý yastýða koyar ve uykuya dalarýz.

    Benim memleketim Karacabey, denize 30 km uzaklýkta bir yerleþim yeridir. Hafta sonlarý yaz tatilinde günübirlik denize gidenlere veya orada kalanlara “Yaþamaya gitti.” derler. Bu tabir beni çok düþündürmüþtür. O mekânlara gitmeyenler yaþamýyor mu? Benim hayat anlayýþýma göre yaþamak topluma katkýda bulunmaktýr. Yoksa “Bana dokunmayýn. Ben köþeme çekilip keyfime bakacaðým.” demek yaþamak deðildir. Haftalarca özel mekânlarda tatil yapanlar bir iki gün gündemde kalýp unutulur gider. Ancak kalýcý eser verenler yýllar geçse de unutulmaz. Millet bu fertleri hep hayýrla yâd eder. Böyle bir neticeyi alanlar tatile odaklananlar deðil bilakis iþine odaklananlardýr.

    Gelelim öðrencilere, hemen hemen tüm öðrencilerimiz tatil günlerini okul günlerinden daha fazla seviyor. Ben bunu yaz tatilinin uzun olmasýna baðlýyorum. Üç ay öðrenciden hiçbir sorumluluk beklenmemesi çok yanlýþ. Biz kendi neslimizi tembelliðe alýþtýrýyoruz. Gençler arasýnda kar duasý diye bir espriyi hepimiz duymuþuzdur. Herhangi bir sebeple dersler iptal edilince gençlerimiz bayram ediyorlar. Derslerin yeterince keyifli olmamasý da bunda etkili, anlýyorum ancak keyifli olmasa da geleceklerini o dersler inþa edecek. Bu anlayýþý oturtmalýyýz. Öðrenciler okula gidererek bir statü elde edeceklerini iyi kavramalý, onlarý hayata hazýrlayan ortamý tatil ortamýndan daha fazla önemsemeliler. Bunu baþaran toplumlar geleceklerini kurtarýrlar.

      Çalýþarak, bir iþ yaparak mensubu olduðumuz milletimize borcumuzu öderiz. Allah rýzýk kazanmamýz, insanlarla yakýndan uzaktan iliþkiler kurmamýz ve böylece kiþilik sahibi olarak toplum arasýnda yer edinmemiz için milletimizi yaratmýþ. Bu açýdan topluma hizmet etmek de bir borçtur. Bu borcu ödeme çabasý bizi deðerli kýlar. Kimse gece gündüz yatan, keyfi peþinde koþan vatandaþlarý takdir etmez. Bu yönüyle de bizi deðerli kýlan iþ günlerini tatil günlerinden daha fazla sevmeliyiz.

    Ne mutlu çalýþmayý çok seven, sadece kendini deðil baþkalarýný da düþünüp onlarýn dertleriyle dertlenerek hayat süren seçkin insanlara.