Bir yolculuða çýkmýþ gibiydik, ama sanki farklý rotalar seçmiþtik. Adýmlarýmýz ayný hýzda, fakat kalplerimiz farklý notalarda çarpýyordu. Uzun uzun konuþmak gerekti belki; anlatmak, anlatýlmak, duymak, dinlenmek. Sesimizin kýsýlmasýna izin vermeden, boðazýmýz düðümlenmeden… Ne kadar da çok þey vardý içimizde birbirimize akýtamadýðýmýz; öyle çok ki, sessizliðimizin aðýrlýðý altýnda ezildiðimiz anlar çoðalýyordu.

Bazen kelimeler en yalýn halleriyle sökün etmeliydi dudaklarýmýzdan, oysa biz cümlelerimizin aðýrlýðýndan korktuk. Ýma ettik, gizledik, kenarýndan köþesinden dolanarak gerçekleri sakladýk. Belki de kýrýlmaktan, kaybetmekten çekindiðimizdendi bu hâlimiz. Sessizlik, sýðýnabileceðimiz güvenli bir liman oldu. Anlaþýlmamýþ olmanýn o acý tadýný, paylaþýlamayan hislerin yalnýzlýðýný yudum yudum içimize çektik. Birbirimizi kaybetmemek uðruna sustuk, ama sustukça daha da uzaklaþtýk.

Bir kelimenin peþinde koþmakla geçen onca zamandan sonra anladýk ki; yaralarýmýz, anlatamadýklarýmýzýn yarým kalan sesinde gizliydi. Birbirimize söyleyemediklerimizle inþa ettiðimiz bir duvar vardý aramýzda ve o duvarý aþmak yerine, üstünden bakýp uzaktan el sallamakla yetindik. Üzgündük, ama üzgün olduðumuzu bile konuþamadýk.

Uzun konuþmalarýmýz olmadý, belki de konuþmayý hiç öðrenemedik. Ýçimizde fýrtýnalar koparken bile birbirimize bakýp yalnýzca gülümsedik. Anlaþýlmanýn verdiði o huzuru aradýk, ama anlaþýlmamýþlýðýmýzýn içinde boðulduk. Bu yüzden þimdi, artýk hiçbir þey söyleyemediðimiz bir noktada durmuþ, uzaklardan birbirimize bakýyoruz. Upuzun konuþmak gerekti; ama biz yalnýzca ima ettik, suskunluklarýmýzýn gölgesinde kaybolarak...