Sabahın ilk ışıkları şehri usulca aydınlatıyordu.

Gökyüzü gri bulutların ardına saklanmıştı.

Hava ne soğuk, ne sıcak

Ama insanın içine işleyen o serinlik sokaklara sinmişti

Yağmur ince ince yağıyor

Kaldırımların taşları birer birer ıslanıyordu.

Şehir henüz kalabalığın sesine kavuşmamış

Sessiz bir tabloyu andırıyordu

Tam da bu sessizliğin ortasında

Yıllardır aynı adımlarla çıkılan yokuşun başında durmuştu adam

Saçlarına düşen beyaz aklar

Gözlerinin çevresine yerleşmiş çizgiler

Elindeki eski çanta

Hepsi ona, zamanın ne çok şey yüklediğini fısıldıyordu

Derin bir nefes aldı

Nefesinde yılların yorgunluğu saklıydı

Her sabah aynı yokuş

Aynı mücadele

Bir adım attı, ardından bir adım daha

Başı önde

Düşünceleri omzundan sarkıyordu

Oysa bu yokuş, onun hayatının aynasıydı

Çocukken okul çantasını sırtladığında da

Hep bu yolu yürümüştü

Gençliğinde umutla iş ararken de

Aynı taşlara basmıştı

Hayat ona ne zaman bir mücadele sunsa,

Yolu hep bu yokuştan geçmişti

Ama yıllar ilerledikçe

Omzundaki yük ağırlaşmış

Umut, alışkanlığa

Alışkanlık, yorgunluğa dönmüştü

Tam o sırada gözleri yokuşun kenarına kaydı

Çamura bata çıka oynayan iki çocuk

Üzerleri başları yağmurdan sırılsıklam

Ne havanın griliği umurlarında

Ne üzerlerine yağan damlalar

Sadece kahkahaları yankılanıyordu sokakta.

Adam, adımlarını yavaşlattı

Çocukları izlerken içinde eski bir his kıpırdadı

Bir zamanlar kendisinin de

Yağmurun altında böyle koşturduğunu hatırladı

Ne ağırlık düşünürdü o zaman

Ne yarını hesap ederdi

O an fark etti 

Yıllar boyunca hep nereye varacağını düşünerek yürümüş

Gökyüzüne çevresine bakmayı unutmuştu

Bir adım geri çekildi

Başını yukarı kaldırdı

Yağmurun damlaları yüzünü okşarken

Kalbinden yumuşak bir cümle geçti

Hayat dediğin hep yokuş

Ama bazen durup nefes almak

Çocuklar gibi ıslanmayı göze almak gerekir

Ve işte o gün yokuşu yine çıktı

Ama bu kez yükünü değil, farkındalığını omzuna aldı

Yağmur devam etti

Yokuş aynıydı

Hayat aynıydı

Fakat adam değişmişti

İsmail Gökkuş