3 Aralık Dünya Engelliler Günü.
Her ne kadar engelli kavramı bedensel ve zihinsel eksiklik ve kısıtlılık olarak sözlüklere geçmişse de, sadece bir tanımdan ibaret benim için. Çünkü asıl engelin aslında bu olmadığına defalarca şahit oldum.
Bir çok engelli tanıdım şimdiye kadar.
Mesela; ortadaki tüm gerçeklere açık olan gözlerini, kör eden amâlar gördüm.
Bir çift sevgi sözcüğünü sakınan
Seni Seviyorum bile diyemeyen, konuşan dilini, lâl edenler gördüm.
Tüm güzel sözlere kulağını tıkayan, duymaktan yoksun nice sağırlar gördüm.
Ver eli olmayan, cimrilikte çığır açmış ne elsizler gördüm.
Kalkmaya üşenen, bir adım atmaya gönülsüz ayaksızlar gördüm .
Yüce Allah'ın sevdim diye, sevsin diye yarattığı, sevgiden uzak nice kalpsizler gördüm.
Şimdi kimler engelli ?
Duyup konuşamayan mı, bakıp göremeyen mi, tutup saramayan mı, yoksa kalkıp koşamayan mı?
Asıl engel kendine herşeyi engel sayanda.
Asıl engelli sevgi ile arasına mesafe koyanda.
Bedensel ve zihinsel olarak diğerlerinden kısıtlı olanların hayata karşı öyle azimleri, zorluklara karşı öyle mücadeleleri var ki; gerçekten bir çoklarına taş çıkartır.
Engellerini, hayatın ritmini yakalamaya kendilerine engel etmemiş, hayata daha çok tutunarak bir çok başarıya imza atmış kardeşlerimin önünde saygıyla eğiliyor ve hepsini ayakta alkışlıyorum.
Her şeye rağmen engelleri aşan,
aslında bizim eksiğimizi bize vuran ve bizden daha çok hayatla yarışan tüm güzel insanların, Günü Kutlu Olsun .
Yaşama ve yaşatma sevinci ile kalın.
Çünkü bu sevinçler hiçbir zaman engelli kalmaz.
