Her şeyin eceli var.
İnsanın olduğu gibi eşyanın da bir sonu,
eceli var" demişti bir arkadaşım.
Kırdığım tabağa üzüldüğüm anda.
'Vakti dolan ne ise bir sebebi de olur sonunu hazırlayan,
üzülme, onunla buraya kadarmış de" diye eklemişti.
Hatta şöyle bir şey espiriyle bağlamıştı konuyu.
Eğer evde ben bir şey kırarsam adım sakardır
Annem kırarsa olur nazar.
Kıran babamsa işte o zaman durum değişir. 'Bunun burada ne işi var' olur demişti.
Eşyanın eceline de bahane bulunurmuş demek ki.
Ya sakarlığın ya uğrayan nazarın ya da bir başkasının suçunun kurbanı olurmuş eşyalar da
Her ne kadar bütünleşse de insan kullandığı ile,
mal canın yongası olsa bile onunla da ayrılık konmuş kader sahnesinde.
Ve 'benim' dediği herşeyden ayrılırmış vakti gelince.
Sonra, benim dediği o eşyanın da
hesabı sorulurmuş ileride.
Hangi işte kullandığı?
Şer de mi hayırda mı eskittiği?
Gerekli mi gereksiz miydiği
Kimlerin duasına vesile ettiği, bir bir çıkarmış karşısına.
Ne ince mesel değil mi düşünene?
Eskiden kunduracılar ayakkabı dikerken, seni giyen hayır üzerinde yürüsün.
Kumaşı kesen terzi, seni giyen hayırla taşısın,
tahtadan bardağı oyan usta, seni kullanan şükürle kullansın derlermiş.
Ve eşyayı insana, insanı eşyaya emanet ederlermiş.
Ne büyük incelik
Öyleyse biz de şöyle dua edelim o vakit:
Ey Rabbim şu hayat silsilesinde bize emanet ettiğin ne var ise, zayi etmeden sana ulaştırmayı nasip eyle.
Vesselam
(
Eşyanın Eceli başlıklı yazı
hatice-kilinc tarafından
4.11.2025 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
