Özlemin hanımefendiliği,

anlayışı, galenderliği[1]

ille de ğözelliği

geyimi-guşamı

gonuşması

kültürü, göreseği

buğarada ben kendimi gapdırmışıyın hâlâ

 “Özlemin dudak boyası ne renk” deye düşünüyon

dönüp bi defa bile bakamadım kı anasına sattımın

aklıma geldi sütlü nesgayfa bardağı

elime aldım, cama dooru dutdum

dudaklarının izine bakdım

bek bişiy görünmeyo

“-şükür dedim” boya sürmeyo

gene de şeytan dürtdü

oradakı su lekesine bakdım

olmadı

dilimin ucuynan dokandım

dat-mat yok

höyle her bi tarafını yalayalak dolandım

acı bile canım sıkıldı

bi de içini höyle barnağınan siler gibi

diliminen sile-süpüre yaladım

baya bildiğin bardak

emme.. o acılık hala var

…

duralakdan bizim gız geri döndü

ha bire Özlemden bahsediyo

Özlem hep beni gonuşmuş,

“-abin çok efendi” deniş

“-çok terbiyeli” demiş,

“-okuyor mu” deye sormuş

“dayım çok kaba, çok üzüldüm” deniş

“-abin lütven üzülmesin” demiş

dayısına çok gızmış

“kültürsüz” deye

“kaba herif” demiş

 “-ne kadar gözel,

ne ğadar anlayışlı

nassı bi hanımefendi görüyon mu

nassı ağırbaşlı,

ne ğadar olgun deği mi”dedi

“-ne ğadar akıllı-uslu”

beni daha fazla üzgün görmemek uçu

nesgayfa almaya ğetmiş

gedip gelesiye dek dayısına

söylenmiş, gahretmiş

“-dayısına gızgısından, 

o ğadak emek verdi de

            nesgayfa bile işmedi” dedi

“-ne sen işdin,

ne de bi başgası işdi

dayısı gökgörmedikden başgası da işmedi”

“-neh!” demişiyin kendi-kendime

nassı seğirtdim ordan

tükürüvüdüm, öğüyvüdüm

narasın,

sabınınan sürtü-sürtüvüdüm a(ğ)zımı yüzümü

ovu-ovudum bulaşık deterjannarıynan

bulaşık bezleriynen filen emme

ı-ııh!

öğüre-öğüre[1] bi hal oldum

öğümekden  boğazım gurudu

gözlerim gan çanağı

aklıma geldikce

kansırıyon, tükürüyon

emme faydasız,

ne ağzımdan acı,

ne yüzümdeki sıyrıklar eyileşdi

burnumdam koku ğetmedi

bi hafta file hep böyle

            ne bişiy yeyebiliyon

ne de içebiliyon

boğazımdan bişiy geşmeyoru ki