Yüzü düþtü. Daha dün gelmeme raðmen, onda bir hâller sezmeye baþladým. Onu hiç tanýmayan biri de olsa, ayný þeyleri düþünürdü. Gözlerini sabit bir noktaya dikip kaþlarýný çatýyordu. Eþarbý, yaþlarýný saklasa da gözlerinin, yanaklarýnýn sürmesiz allýðý kendini belli ediyordu. Aklýndan neler geçirdiðini kendi hayâlimde kurdukça, ona yetiþemeyeceðim konusunda karar kýldým. Ýlkindi vakti, ayný anda çaydanlýða elimizi attýðýmýzda, ellerindeki soðuk, pamuksu hâlin farkýna vardým. Sanki, sanki o þeker sarýsý, þeker pembesi teni, vücudunun bir parçasý deðildi: O kadar temiz ve o kadar beyazdý ki, bazen karþýmdaki insanýn hâlâ soluyacak bir nefesi olmasý, þaþýrtýyordu beni. Cildinde daha önce görmediðim yað lekeleri; hemen de kaþlarýnýn üzerinde, saçlarýnýn bitiþiðine yerleþivermiþ. Yine de suratý, kendini yenileyen deri gibi bebeksi ve oldukça çocuksu gösteriyor onu. Benim için çok uzun zaman olsa da þu dört ay, onu daha çok yaþlandýrmýþ. Yüzünde daha önce yer almayan çizgilere rastlamak; gecenin karanlýðýn dibini bulup haline þükretmesi gibi birþey. Daha bir kararlý bakýyor gözleri ama hiç bilmedðim bir konunun yamacýnda, belki de içinde...


   Onu býraktýðýmda çehresinde gül tomurcuklarý açýyordu. Alt tarafý bir dönemlik fakülteye gitmiþtim. Ne deðiþmiþti bu süreçte, anlamaya çalýþýyordum. Her bakýþýnda bir mana, bir önsezi, bir eksiklik hissediyordum. Gözlerimiz ne zaman kavuþsa, o, kendinden bir pare daha yitiriyordu. Resmen gözlerimin önünde eriyor, kahroluyordu. Yüzünü gün ýþýðýna karþý perdelemesinin bir açýklamasý olmalýydý. Yanýna oturdum. Bana:"Bak dedi, þu bahçeyi görüyor musun?" Ona, eðer perdeleri çekersem görebileceðimi söyledim. Bu sýrada da olan oldu. Bir elim perdeyi aralarken gözlerim; beklediði pencere yerini boydan boya kaplayan, duvara çivilenmiþ kereste yýðýnlarýnýn üzerindeki, asýlý bir karpostala takýlýverdi. Ellerimiz bu sefer perde üzerinde birleþmiþti. Haykýrmaya baþladý. Hýçkýrýklarý, ahþap zemini dolduruyordu. "Ne kadar ýssýz, deðil mi?" dedi titreyen kýsýk sesiyle.


 Karpostalýn altýnda küçük yazýlarla "... mezarlýðý" yazýyordu. Elime bir zarf uzattý. Ýçinde özenle yazýlmýþ bir mektup duruyordu. Gönderen kýsmýnda "Seni çok seven ve hep sevecek olandan..." yazýyordu. Baþýný sallayarak okumama onay verdi. Ýçindeki resmi göðsüne bastý sonra da öpüp durdu. Öyle merak etmiþtim ki bu resmi, bakmaya çalýþtým. Mektubu bile unutmuþtum adeta. O, resim olduðundan emin olduðum kalýn kaðýdý öpedursun, bense mektubun içinde büyük harflerle "1918 Doðumlu..." diye baþlayan satýrlarý okumaya baþladým. Ýlginç gelmiþti bu tarih ve bir solukluk yazýda tükendiðim andý bu. Mektuptaki herþey bana aitti. Benim yazýmdý bu. Ýþin tuhafý, ne zaman yazdýðýmý bile hatýrlamýyordum... Kendi yazýmý tanýyamamýþtým.


   Elleri hâlâ benim ellerimin üzerindeydi. Beni farketmesini istedim. Ona sarýlmak... Hiçbirþey, öptüðü resim olmak kadar zor olamazdý.

Halime Erva Kýlýç