Doðru sözler söyle candan, iftirâlar yýðma hiç;

Közle sen kalp, serme hüsran, intikamlar saðma hiç.

Çaðrý ör sen leyle, yýldýzlarla süzdür güfteni;

Ýblis’in mehtâbý solsun, nûru sýk sýk boðma hiç.

Zühreler dizdirmesin mâtem, deðiþtir rengini;

Tâhirinden neþve gelsin, dehre gülsüz yaðma hiç.

Handeler süzdürmesin nursuz seherler baðrýna;

Bahçelerden naðme al sen, meþke neysiz sýðma hiç.

Ey yanan Pervâne, bitsin hüznümün kor bestesi;

Her sabah yak huzmeler, þehrinde aþksýz doðma hiç.

( fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lün / )