52 yaþýmýn bitimine 4 gün kala, iþte bunlar dökülüverdi kalemimden kendiliðinden.

Son günlerde, dizileri çekilen, þarkýlarý yapýlan, oy pazarlýklarýnda, bir sürü boþ lafla içi doldurulurken, çürütülen... 12 Eylül 1980 üzerine benim de o günlerin tazecik gençleri adýna bir iki sözü olacak.

Bizim sevgi ve saygýlar andýðýmýz öðretmenlerimiz vardý o yýllarda . Edebiyat dersinde; her þeyden önce EDEB”i öðreten.

Shakespeare’le aþký ve intikamý; Moliere’le cimriliði, Dostoyevski’le vicdaný, Victor Hugo’yla acýmayý,, Cahit Sýtký ile yaþlanmayý; Nazým’la özgürlük ve vatan hasretini; Kýsakürek’le ateistlikten dine dönüþü; Yunus’la arý Türkçeyi; Bedri Rahmi Eyüpoðlu ile
bir köy türküsünün tadýný ve yemenileri.

Divan edebiyatýndaki, ince tasvirleri... “Haddeden geçen nezaketin”nasýl sevgilinin yanaðýna renk olduðunu; Lal kelimesinin Sertap Erener’in þarkýsýndaki anlamýnýn dýþýnda, sevgilinin dudaðý, þarap, kýrmýzý, kan, kadeh anlamýna da geldiðini;

Ömer Seyfettin’in Pembe Ýncili Kaftaný ile ,deðerli bir kaftaný, yere serip oturan sonra da "Hiç bir Türk yere serdiði kaftaný tekrar giymez "diyen vezirin öyküsü ile milli onurun nasýl korunacaðýný ; Mehmet Akif ile "Yedi kandilli Süreyya’nýn bile þehitlerimizin lahdini aydýnlatamayacaðýný ve onlarý kucaklamak için bekleyen peygamberimizin olduðun da öðretti o güzelim insanlar bize.

Daha ortaokulun birinci sýnýfýnda, pazar günü Gölbaþý’nda bizim için kestiði kamýþlarý yontarak , kalem yapan günlerce kesik uçlu o kalemlerle, divit , çini mürekkepleri elinde sabýrla emek veren bir sevgili Türkçe öðretmenimiz de vardý bizim. “yazýn ne güzel“sözünü her duyduðumuzda sýcacýk andýðýmýz.

O yýllarda canýmýz da yandý elbet. Kimimiz, baþladýðýmýz okullarýmýzý býrakmak zorunda kaldýk. Kimimiz hapse düþtü, kimimiz öldü. Yaralandýk her bir yerimizden derin derin.

Ama Cumhuriyetin ilk nesli ana babalarýmýz ve öðretmenlerimiz sayesinde, o karanlýk günlerden aydýnlanarak çýktýk. Vatan sevgisini, bayraða dinimize saygýyý, her insana hoþgörülü bakabilen gözler ile yüreklerimizi de yanýmýza alýp , gençliðimizden hayata doðru yola çýktýk, dilimizde “Kaybolan Yýllar” þarkýsý 50. yýl marþýyla.......

Evet bizler yani o karanlýklarýn çocuklarý pýrýl pýrýl bakabilen yetiþkinler olduk. Yýllar sonra da kopmadýk tekrar buluþtuk .Kaldýðýmýz yerden ayný sevgi ile bir araya gelebileceðimizi de gördük....

Hala bir yanýmýz çocuk kalmýþtý buna sevindik. 50 li yaþlardaki yüzlerimizde yýllarýn izi vardý elbet ama hepimiz ayný noktada sorduk birbirimize " büyüdük mü acaba…?"

Ýþte bu sorunun cevabýný da o günlerde gizlenmiþ bulduk ... . Yaþayamadýklarýmýzda. gidemediðimiz filmlerde,konserlerde sokaða çýkamamakta, istediðimiz kitabý okumamakta, adam gibi flört edememekte......

Ortak noktalar bulduk, ayrý düþtüðümüz ve bilmediðimiz geçmiþlerimizde. Uzun uzun konuþtuk, bir o kadar da kafa yorduk Okuyamamýþtý çoðumuz ama çevrimizdekiler bizim lise mevzunu olduðumuza hiç inamamýþtý.Ýnanýlmaz derecede genç gösteriyorduk. Ýyi konuþup yazýyorduk.

Ne yaþadýysakve yaþýyorsak hiç sýzlanmýyorduk, kendimize diye bir yanýmýz da yoktu geçmiþlerimizde. Dayanýklý saðlam çocuklar da yetiþtirmiþtik. Bütün bunlarý yaþarken pek çoðumuz yalnýz yaþamýþtý. Çünkü hiç de azýmsanmayacak sayýda yaþýtýmýz evliliklerini sürdürememiþti.

Evet, bizler o günlerin filmi romaný yazýlmamýþ tanýklarý , tüm yaþananlardan sonra bu günlere þaþýrarak bakýyoruz. Hergün birileri üzerlerinde eðreti duran pahalý kýyafetleri ve yüzlerindeki riya ile bize bizi anlatýp duruyorlar. Biz dinliyoruz berbat Türkçeleriyle birbirinin ayný laflarýný, bize acýyan yalanlarýný.......

Dudaklarýmýzdaki acý gülümsemeyi görmüyorlar . Biz konuþunca da gerici statükocu diyorlar. Dinozor dedikleri bile oluyor. Bizim yanýmýzda görünüp bizi dýþlýyorlar.Kandýk inandýk sanýyorlar ama aslýnda onlarý ne kadar acýdýðýmýzý da kimse görmüyor.

Oysa bilmiyor ve görmüyorlar ki bizler, yýllardýr bu eþsiz ama bu günlarde sahipsiz ülkede dimdik ayaklarý üstünde duran, gencecik umutlarý yüreklerinde hiç sönmeyen; vatan, bayrak ve Atamýza sevgisini hiçbir gücün silemeyeceði gençleriz......

iþte tam bu yüzden yaþýmýzý göstermiyoruz hep bir yanýmýz genç hep bir yanýmýz çocuk bir o kadar da korkusuz ezilmemiþ ve güçlü....

Önümüze ne çýkarsa çýksýn ömür yettiðince mücadeleye , yürüyüþümüze devam. Birbirimiz tanýmasak da kol kola ve yürek yüreðe.

Süreyya Nur Eyüboðlu
13 Ekim 2010