Hani, zaman zaman yalnýzlýk hissi aðýr basar ya; iþte o zaman kaçar kantarýn topuzu. Her ne kadar aidiyet duygusunu damarlarýnýza, yüreðinizde, beyninizde hissetseniz de; bir de bakmýþsýnýz ki, aslýnda o bütünün bir parçasý deðilsiniz. Peki, ya diðerleri; onlar tam anlamýyla ait oraya, yoksa bir yanýlsama mý görünen…

Huy, karakter ve mizaç farklýlýklarý bu denli ayan beyanken, nasýl oluyor da bu denli uyum içinde her biri?

Bazen ayný duygularý hissetseniz dahi, bunu ifade etmek mümkün olmayabilir de…

Kimi vardýr; ayrý telden çalar, kimi vardýr; daha dünden razý ortak zihniyete.

Bazen, hatta çoðunlukla yanlýþ anlaþýlmak çok olasý. Bunlar ince çizgiler. Samimiyet laubali olmakla karýþtýrýlabildiði gibi; ciddiyet de ukala olmakla eþ deðer algýlanabilir.

Bir de þu gruplaþma yok mu? Sosyolojik açýdan ne denli irdelersek irdeleyelim; günümüz tabiriyle insanlarýn ayný frekansta olmasý ile ilintili.

Sevginin, takdirin, yalnýzlýðýn, paylaþýmýn, birlikteliðin ifade tarzý belki de insaný farklý kýlan. Öyle ya, hepimizin hikâyesi farklý diðerinden: Öðretiler, yaþanmýþlýklar, bariz kiþilik özelliklerimiz, yetiþtiriliþ tarzýmýz ve bakýþ açýmýz ana etkenler bizi birbirimizden farklý kýlan.

Kiþinin hassasiyet tablosu bile baþlý baþýna farklý kýlabilmekte sosyalleþme sürecimizi.

Aslýnda tek çözüm olarak, oradan uzaklaþmak cazip gelebilmekte. Ama bu kaçýþ nereye kadar… Eninde sonunda sosyal varlýklarýz her birimiz. Üstelik herkes birbirini eþit ölçüde sevip, kabullenmek zorunda da deðil üstelik her ne kadar bunu yürekten istesek de.

Çatlak sesler zaten dinamizmi ayakta tutmuyor mu. Ne de olsa bir hareket lazým, grup dinamiðini yüksek tutan. Bunu tetikleyen muhalifler eninde sonunda kendini belli ediyor zaten.

Büründüðümüz roller, genelde duruma ve sürece uygun takýlan maskeler, aslýnda medeniyet denen ‘’tek diþi kalmýþ canavar’’ ýn hayatta kalma kaygýsý. Yoksa çýplak yüzlerimiz ve çýplak, savunmasýz ruhlarýmýzla yok olmaya programlýyýz.

Topluluk içinde güvenebildiðimiz tek bir kiþi bile, tüm negatif elektriði alýp götürebilmekte. Ve tabii ki edinilen ilke, grubun idealleriyle örtüþüyorsa, bu da diðer bir etken bizi mozaiðe dâhil eden.

Ve mantýk… Kiminin ilk anda, kiminin son noktada, bazýlarýnýn ise asla devreye sokmadýðý göz ardý edilmemesi gereken bir diðer öðe.

Duygularýmýzýn ezeli rakibi ve hayatýmýzý idame ettirirken en çok ihtiyaç duyduðumuz, kiþiliðimizin katý ve olmasý gereken yönü.

Tam bir kaos aslýnda bizi yönlendiren ya da zaman zaman yoldan çýkaran.

Ýnsan olabilmenin sýrrý… Kim bilir belki de fazla ciddiyete almamalý hayatý.

Biz nasýl oyuncaðý isek hayatýn, ara sýra hatta genellikle kontrolü ele geçirmek gerekiyor.

Düzen diye nitelendirdiðimiz onca þeye raðmen, varsýn biraz da muhalif olalým yoksa nasýl çýkar ki hayatýn tadý.

Zaten renk katan, dinamizmi ayakta tutan, farklý renk ve seslerin kombinasyonu deðil mi…

Uzun lafýn kýsasý; hepimize iyi kötü bir yer var bu düzenekte: Yeter ki tadýna çýkaralým…